[Σώτος Χριστοδούλου]

Το νερό το οποίο παράγεται από την αντίδραση είναι υπολογισμένο και περιλαμβάνεται στην αύξηση βάρους.

Αν προσέξεις δεν μετράμε την διαφορά βάρους ανθρακικού ασβεστίου από καυστικό ασβέστιο. Μετράμε την διαφορά βάρους αντιδρώντων σωμάτων και προιόντων της αντίδρασης.

Εκείνο που προστίθεται στα προιόντα είναι εκείνο που μπαίνει μέσα στο scrubber και αντιδρά. Αυτό είναι το CO2.

Όσο αφορά την παρατήρηση για την αδυναμία πρόβλεψης ποσότητας νερού από άλλες πηγές (εκπνοή ή διαρροές) θεωρώ πώς είναι αμελητέα η ποσότητά του που βρίσκει τον δρόμο για τη νατράσβεστο. Σκέψου ότι υπάρχει το T-junction στον αριστερό ώμο όπου χτυπά ο αέρας και τα σταγονίδια και μεγάλο μέρος αυτών καταλήγουν στον πάτο του exhalation counterlung πριν πάρουν τον δρόμο για πίσω. Έχουμε επίσης στη βάση του κάνιστρου παγίδες νερού (συνήθως όταν το ανοίγω παρατηρώ ελάχιστη υγρασία στον πάτο του κάνιστρου ούτε καν σταγόνες δηλαδή και ελάχιστη υγρασία πάνω στις παγίδες - όχι νερό). Πόσο νερό να περάσει από όλα αύτά και να μπεί στο κάνιστρο. Και αν ακόμα περάσει νερό με τη μορφή υδρατμών δεν αντιδρά με τίποτε μέσα στο υλικό. Θα μείνει μέσα ή θα βγεί? Μήπως η νατράσβεστος είναι τόσο υγροσκοπικό υλικό που προσροφάει όση υγρασία περάσει από μέσα. Όχι βέβαια! Από την άλλη μεριά, στην έξοδο του scrubber δηλαδή το αέριο βγαίνει ξηρό? Δεν το νομίζω. Απλά και μόνο από τους κανόνες της διάχυσης θα έλεγα ότι όσο μπαίνει άλλο τόσο βγαίνει (εφόσον δεν γίνεται χημική αντίδραση και εφόσον μιλάμε για υδρατμούς και απουσία υγροσκοπικής ουσίας) και πάει πίσω στο inhalation counterlung. Για να πάει νερό πίσω σε σημαντικές ποσότητες και να επηρεάσει το βάρος του υλικού πρέπει νά έχουμε μεγάλη διαρροή. Η μέτρηση είναι επομένως ανεξάρτητη από αυτά τα φαινόμενα και εν πάσει περιπτώσει το εύρημα δείχνει να συμφωνεί με την υπόθεση. Αλλά το ξαναλέω πώς θέλει αρκετές εκατοντάδες μετρήσεις για να καταλήξουμε σε κάτι, αν τελικά καταλήξουμε!