Επειδή συνήθως όταν κάποιος περνάει πολύ όμορφα ξεχνάει να κρατήσει σημειώσεις.... κάποιοι ξεχάσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες....
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι προνοητικοί της παρέας, που ελπίζω ότι σύντομα θα αρχίσουν να μας στέλνουν και τα φωτογραφικά πειστήρια (με το μαλακό παιδιά, ε;
).
Επειδή ήταν η πρώτη φορά που βουτάω στον Ποθητό (ντροπή μου!) χάρηκα πολύ που δεν κόλλησα με μια φωτογραφική στο χέρι και μπόρεσα να κοιτάξω το υπέροχο αυτό μέρος λίγο πιο γενικά.....
Πρόκειται για μια μικρή βραχονησίδα σε απόσταση όχι περισσότερο του μιλίου (διορθώσατε) ανοιχτά της παραλίας των Καλυβίων (εκείνη με την γλίστρα), σε ίση περίπου θαλάσσια απόσταση μεταξύ Φλεβών και Αρσίδας.
Η βορειοανατολική "φάτσα" της ξέρας βλέπει την ακτή, μια πανέμορφη παραλία με
παραλιακούς ψαμμίτες ή
beach rock (αυτές οι οριζόντιες πλάκες που σχηματίζονται στα ρηχά όταν γλυκό νερό συναντά τη θάλασσα υπό ευνοϊκές συνθήκες)
(Όλοι λίγο πολύ σαν παιδιά έχουμε φάει τα μούτρα μας σε κάτι τέτοιες πλάκες βυθού τρέχοντας σαν παλαβοί να βουτήξουμε σε μια κατά τα φαινόμενα αμμώδη παραλία
)
Η Παραλία αυτή πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια στη ζωή των ντόπιων διότι η επιχειρηματικότητα την έχει βάλει στο μάτι. Θα την ήθελαν και αυτή κλειστή και περιποιημένη με ομπρελίτσες, ξαπλωστρούλες, ντουζάκια, κοριτσάκια, ξέρετε
)
Οι ντόπιοι έχουν σηκώσει πανό και διαλαλούν Μολών Λαβέ.
Εδώ και κάμποσο καιρό δεν έχει ακόμα τολμήσει κανένας....
Η νοτιοδυτική φάτσα της ξέρας είναι η εκτεθειμένη ουσιαστικά στον καιρό και άρα η πλέον ενδιαφέρουσα για τα καταδυτικά γούστα (απότομο ανάγλυφο λόγω της διάβρωσης). Στην προστατευμένη πλευρά της ξέρας (ΒΑ), όπως και σε κάθε ξέρα, αποτίθενται τα ιζήματα δημιουργώντας μικρούς υπήνεμους όρμους με ρηχά νερά και όμορφα λιβάδια Ποσειδωνίας.
Εμείς καταδυθήκαμε στο "άγριο" κομμάτι. Το βάθος πέφτει γρήγορα στα 30 μέτρα, ακολουθώντας ένα βραχώδες ανάγλυφο με κλίση περίπου 45μοιρών.
Η περιοχή είναι γεμάτη με μικρές κοιλότητες-σπηλίτσες που βρίθουν από χρώμα και σύνθεση.... Τα πετροκόραλλα της περιοχής είναι άφθονα, το ίδιο και όλα τα άλλα είδη ασπονδύλων. Περιέργως είδαμε και ψάρια, όχι απαραίτητα βρώσιμα, όμως διατηρούσαμε συνεχώς ένα σύννεφο ζωής πάνω από τα κεφάλια μας. Παρηγορητικό.
Αυτό που έλειπε ήταν οι άρχοντες. Διότι οι σπηλίτσες στις οποίες αναφέρθηκα ήταν κάποτε παλατάκια ροφών, σηκιών, σαργών etc.
Αλλά όχι πια.....
Μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι η περιοχή αυτή ψαρεύεται ανελέητα - και ιδιαίτερα από δύτες με μπουκάλες.
