Ξεκινάω μικρή αφήγηση των περιπετειών μας στα Κρεμαστά, με την ελπίδα να το γυρίσουμε σε σκυταλοδρομία....
Αναμένοντας τη συμβολή όλων σας....
Ίτε Δύται!!
Μέρα πρώτη.
Η παρέα άρχισε να καταφτάνει στο πανέμορφο και λουλουδόπνιχτο "Κονάκι" του κυρ-Κώστα και της κυρίας Ουρανίας ήδη από την Τετάρτη το βράδυ. Μέχρι την Πέμπτη το μεσημεράκι είχαμε πλέον μαζευτεί όλοι.
Η πρώτη "επίσημη συγκέντρωση" έγινε πάνω στην γέφυρα της λίμνης, όπου μας συνάντησε ο παπα-Βαγγέλης.
Εκεί μας έφερε τα πρώτα στοιχεία, παλιές φωτογραφίες από το χωριό που τώρα βρισκόταν βυθισμένο στα ήρεμα νερά της λίμνης.
Ειλικρινά, δεν μου είναι πάντα εύκολο να συμπαθήσω ανθρώπους του κλήρου (συνήθως αβίαστα μου συμβαίνει το αντίθετο
), όμως ο παπά-Βαγγέλης είχε κάτι πολύ συγκινητικό στην αυθεντικότητα, την απλότητα αλλά και την ορμητικότητα του χαρακτήρα του.
Ο τρόπος που μας περιέγραφε τον πόνο των ανθρώπων για την πατρίδα που είδαν να πνίγεται, τα σπίτια και τις αναμνήσεις που άφησαν πίσω αλλά κυρίως τον περίφημο βυζαντινό ναό της Παναγίας, την τότε Επισκοπή, ομολογώ ότι με άγγιξε πάρα πολύ. Ο Παπά-Βαγγέλης πίστευε ότι μας έστειλε ο Θεός για να βρούμε ξανά την όμορφη αυτή εκκλησία και να ανακινήσουμε 45 χρόνια μετά την περηφάνεια των ανθρώπων του τόπου αυτού για την παράδοση και την ιστορία του....
Μπορεί από την ιντερνετική απόσταση όλα αυτά να σας ακούγονται μελοκατάσταση.... Δεν σας αδικώ καθόλου.
Είμαι όμως σίγουρη ότι αν ήσασταν εκεί, η νοσταλγία και η ελπίδα που εξέπεμπε ολόκληρος, θα σας έπαιρνε κι εσάς παραμάζωμα... όπως πήρε όλους εμάς καλή ώρα!!
Από τις φωτογραφίες και τα σχέδια που είχε συλλέξει ο παπα-Βαγγέλης, κάναμε μια πρώτη εκτίμηση για το που περίπου βρίσκεται η βυθισμένη πλέον εκκλησία.
Δυστυχώς, την μέρα εκείνη δεν μπορούσαμε να έχουμε τη συνδρομή κάποιου βαρκάρη οπότε η μόνη μας ελπίδα θα ήταν να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τη λίμνη από κάποια βατή όχθη.
Πράγμα που αποδείχτηκε παν-φρούδα ελπίδα, αλλά έδωσε μεγάλη χαρά στους τζιπάτους της παρέας που ...άλλο που δεν ήθελαν....
Μέχρι και φτυάρια επιστρατεύθηκαν εκεί που ο δρόμος είχε υποχωρήσει από τα ορμητικά ρέματα της εποχής.....
Η αναζήτηση πρόσβασης είχε πολλή πλάκα και περιπέτεια.
Σε ένα από τα (ελε)χαντάκια όπου αναγκαστικά ακινητοποιηθήκαμε προσπαθώντας να "ισιώσουμε" το δρόμο ενώ ταυτόχρονα αναρωτιόμασταν αν έχει νόημα να προχωρήσουμε παρακάτω, συνέβη τελείως τυχαία να συναντηθούμε μούρη με μούρη με τον Yan και τη Ζίνα που εμφανίστηκαν από την τελείως ανάποδη διαδρομή. Οπότε η απορία λύθηκε επιτόπου!
Αυτό θα πει timing...
Δυστυχώς πρόσβαση για αυτοκίνητα (έστω και 4Χ4) στην περιοχή που μας είχε υποδείξει ο παπα-Βαγγέλης, δεν υπήρχε.
Αλλά οι πεισματάρηδες δεν το έβαλαν κάτω.
Κατηφορίσαμε μια σχετικά ομαλή πλαγιά μέσα από θάμνους και πουρνάρια, όπου ο Γιάννης (grandbleu) και ο Φοίβος το έριξαν στο snorkeling....
Οι πρώτες αναφορές ήταν πολύ απογοητευτικές....
Παρόλο που η θερμοκρασία επιφανείας μετρήθηκε στους 18 βαθμούς, η ορατότητα αποδείχτηκε μια σκέτη απελπισία.... Το βυθόμετρο χειρός έδειχνε βάθη των 30-40 μέτρων εκεί που οι εκτιμήσεις του παπά-Βαγγέλη μας είχαν προετοιμάσει για μικρότερα....
Τελικά, η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε κι όλοι μαζί, συντετριμμένοι
, ανηφορίσαμε στη Δυτική Φραγκίστα όπου πνίξαμε τον πόνο της ήττας μας στα κοκορέτσια και τα κοντοσούβλια μιας πολύ αυθεντικής ταβέρνας με το υπερ-ειλικρινές (ή και προφητικό αν θέλετε) μότο "Θα φας, θα φας και θα ξαναφάς"
Αν θέλει κάποιος να εμπλουτίσει/διορθώσει την αφήγηση της πρώτης ημέρας με περισσότερες λεπτομέρειες/πληροφορίες και κυρίως φωτογραφίες....
Be my loveliest guest!!
(βρε kristalia, ακόμα δε γυρίσαμε καλά καλά, σταμάτα να ζητάς την επόμενη εκδρομή!! Κύριοι Συντονιστές με παρενοχλεί με πμ και μου λέει ότι έρχεται Αγίου Πνεύματος!!!
)