Το Εκκλησάκι όπως είχε χτιστεί πριν 1200 χρόνια.
Tο βράδυ στον ξενώνα.
Μετά το φαγητό πήραμε τον δρόμο για τον ξενώνα όπου λίγο αργότερα μας επισκέφτηκε ο παπά - Βαγγέλης ο οποίος. Μαζί του είχε και μια παλιά φωτογραφία που τραβήχτηκε την ώρα που το εκκλησάκι βρισκόταν ήδη το μισό κάτω από το νερό.
Το εκκλησάκι χάνεται σιγά -σιγά μέσα στα ορμητικά νερά των ποταμών.
Το ποίημα
Και ένα απόσπασμα ενός ποιήματος που διάβασα στην Εφημερίδα
“ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ”, γραμμένο από τον Νίκο Στρατόπουλο.
Ο ΠΟΘΟΣ
Ήθελα να βγω ένα πρωί, στου Κωνσταντή την ράχη
και τα γαλάζια να κοιτώ, της λίμνης τα νερά
και να γυρίζει ο λογισμός, στα σκοτεινά της βάθη
κει στα σοκάκια στις αυλές, που παίζαμε παιδιά……
Ο ξεριζωμός
Ο παπά - Βαγγέλης γεννήθηκε την χρονιά που κατασκευάστηκε το φράγμα. Μας διηγήθηκε συγκινημένος πως μόλις άρχισε να πλημμυρίζει το σπίτι τους τον πείρε η μητέρα του νεογέννητο παιδί στην αγκαλιά της και το εγκατέλειψαν για να σωθούν......
Η περιγραφή του παπά - Βαγγέλη μας συγκλόνισε, μας έδωσε όμως δύναμη και ελπίδα. Μας διαβεβαίωσε πως θα επικοινωνήσει με τον ψαρά και ότι ο ψαράς ήταν ο ποιο κατάλληλος άνθρωπος που θα μπορούσε να μας βοηθήσει περισσότερο.
Αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για το επόμενο πρωί. Μας υποσχέθηκε ότι το αργότερο μέχρι στις 11:00 θα μας έπαιρνε τηλέφωνο για να μας πει ακριβώς την ώρα που θα γινόταν η συνάντηση. Πέρασαν μεσάνυχτα και αφού συνεννοηθήκαμε για το πλάνο της επόμενης ημέρας, ορίσαμε την ώρα συνάντησης για το πρωινό και ένας ένας πήγαινε για ύπνο.
Το επόμενο πρωί μετά το πρωινό, μη μπορώντας να περιμένουμε άλλο το τηλεφώνημα του παπά - Βαγγέλη, φορτώσαμε τους εξοπλισμούς μας και κατεβήκαμε μερικά άτομα της ομάδας στην γέφυρα και με την παλιά φωτογραφία στο χέρι προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε σταθερά σημεία να βγάλουμε συντεταγμένες, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι η φωτογραφία είχε τραβηχτεί πριν 43 χρόνια και με διαφορετική στάθμη νερού από ότι σήμερα.
Τυχαία συνάντηση με τον κύριο Κώστα τον ψαρά.
.....