[geogeo]

Στη συνέχεια μετά από συνεννόηση του Κώστα (αν θυμάμαι καλά), ο (άλλος) Κώστας ο ψαράς μας περίμενε κάτω από την γέφυρα για να μας πάει για μια πρώτη εξερεύνηση – αναζήτηση της εκκλησίας.


Το σχέδιο έλεγε ότι θα γινόταν κατ’ αρχήν εξερεύνηση της περιοχής με το βυθόμετρο του ψαρά (και την μπαταρία απ' το αυτοκίνητο του Χρήστου) και με το βυθόμετρο χειρός του Γιάννη, στην περιοχή που φανταζόμασταν με βάση την την φωτογραφία απ’ την εποχή που είχε αρχίσει να πλημμυρίζει η περιοχή, ότι πρέπει να βρίσκεται η εκκλησία.

Μετά και εφόσον είχαμε κάποια ένδειξη, θα καταδυόμασταν σε δύο ομάδες, η μία ήταν ο Χρήστος, ο Κώστας και εγώ, που θα προσπαθούσαμε να επιβεβαιώσουμε ότι «πετύχαμε» την εκκλησία και να δέσουμε επάνω της κάποιο σκοινί. Η δεύτερη ομάδα (Ιορδάνης, Μιχάλης και Ζίνα) θα βούταγε μετά από το σκοινί αυτό για να δει την εκκλησία και πιθανόν να βγάλει κάποιες πρώτες φωτογραφίες.

Ο Γιάννης στην εξερεύνηση που έκανε με τον Φοίβο την προηγούμενη ημέρα είχε δει βάθη γύρω στα 30 – 32 μ. στην περιοχή εκείνη, οπότε αναζητούσαμε κάτι που να ανασηκώνεται απότομα από τον βυθό τουλάχιστον 10 μ.



- Προετοιμασία του εξοπλισμού



- Οι τελευταίες συνεννοήσεις και φόρτωμα της βάρκας



- Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν ... (που σαν τους τελευταίους γελάνε πάντα καλύτερα )




- E la nave va ...
Η ομάδα από αριστερά: Χρήστος Ευθυμίου, Μιχάλης Παπαδογιαννάκης, εγώ (και πιό .. φαρδύς ) , Κώστας Μυλωνάκης, Ιορδάνης Οργαντζόγλου, Ζίνα Μακροπούλου και τέλος ο super Κώστας (που χωρίς το κέφι του και την βοήθεια του, ακόμα θα κολυμπάγαμε)

Φτάνοντας στην περιοχή και μετά από πολύ ψάξιμο, δεν είχαμε κάποιο αποτέλεσμα, έτσι μπήκαν στη μάχη οι χρυσές εφεδρείες. Ο Κώστας (ο ψαράς) με το ένα χέρι στη λαγουδέρα και το άλλο στο κινητό, μιλούσε με τον πατέρα του, ο οποίος παρακολουθούσε την βάρκα από το σπίτι του (κάτι σαν τον Ξέρξη δηλαδή, μόνο το βουνό αλλάζει …) και με δεδομένο ότι ήξερε που ήταν η εκκλησία πριν βυθιστεί, μας οδήγησε με αρκετά μεγάλη ακρίβεια στην περιοχή που έπρεπε να ψάχνουμε και η οποία ήταν αρκετά πιο ανοιχτά από εκεί που ψάχναμε εμείς. Εκεί που ψάχναμε στην αρχή ήταν παλαιότερα χωράφια, η εκκλησία ήταν χτισμένη «πάνω» στην κοίτη του ποταμού.
Τελικά μετά από λίγο ακόμα ψάξιμο βρήκαμε ένα σημείο που πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις (από βάθη 42-45 μέτρων ανέβαινε στα 31 – 32 μέτρα) που είχαμε βάλει, ώστε να δοκιμάσουμε τη βουτιά.
Το παιχνίδι εκείνη την ημέρα παίχτηκε (κατ’ αρχήν) στην μ*&#$%νη σημαδούρα μου, που όταν πήγαμε να την ποντίσουμε αποφάσισε ότι δεν ήθελε να δουλέψει και έχανε τον αέρα αμέσως από την βαλβίδα … Έτσι μέχρι να βρούμε ένα μπουκάλι να δέσουμε ο καιρός μας ξέσυρε λίγο μακρύτερα …

Ξέροντας ότι δεν θα πέσουμε πάνω στον «στόχο» ετοιμαστήκαμε για την βουτιά όπως είχαμε προγραμματίσει. Θα κατεβαίναμε από το σχοινί ένας – ένας σε κοντινή απόσταση ώστε να βλεπόμαστε (με δεδομένη την αναφορά του Γιάννη και του Φοίβου από την προηγούμενη ημέρα για ορατότητα μικρότερη των δύο μέτρων).

Βουτώντας κάναμε και εμείς την πατάτα μας (μετά την σημαδούρα) και ξεχάσαμε στην βάρκα το βυθόμετρο χειρός του Γιάννη, που με οριζόντια σάρωση θα μας έδειχνε την κατεύθυνση του «εμποδίου» μπροστά μας για να κατευθυνόμασταν….



- Είμαστε στο νερό ο Χρήστος, ο Κώστας κι εγώ. (Η φωτογραφία τραβηγμένη από την στεριά με τηλεφακό 450mm και μεγεθυνμένη στην επεξεργασία πολλές φορές, οπότε ... μην περιμένετε πολλά πράγματα)

Ξεκινώντας για την πρώτη βουτιά της ζωής μου σε ορεινό περιβάλλον, αρχικά εντυπωσιάστηκα από την ορατότητα (την έλλειψή της δηλαδή) και μετά από την θερμοκρασία η οποία ήταν πολύ υψηλότερη απ’ αυτήν που περίμενα (περίπου 17 βαθμοί στην επιφάνεια). Τα πράγματα άλλαξαν πολύ μετά από τα 20 πρώτα μέτρα όπου ξαφνικά «έσβησαν τα φώτα» και βρεθήκαμε σε μαύρο σκοτάδι. Οι φακοί μας, παρόλη την δύναμή τους, μετά από 1 - 1,5 μέτρο, ήταν σαν να έφεγγαν πάνω σε τοίχο, ενώ και η θερμοκρασία έκανε βουτιά στο ίδιο σημείο στους 10 βαθμούς.
Τελικά φτάνοντας στα 35 μέτρα, αποφασίσαμε ότι δεν είχε κανένα νόημα να συνεχίσουμε (ο Χρήστος έκανε μια επιπλέον προσπάθεια μέχρι τα 37 – 38 μήπως άλλαζε κάτι βαθύτερα) και αρχίσαμε την ανάδυσή …

Έγιναν κι άλλα πράγματα εκείνη την ημέρα, όπως τα πατροπαράδοτο ξέσκισμα στο φαγητό στην ταβέρνα … ποιου άλλου του Κώστα, που τώρα, μετά από ψαράς και στην συνέχεια βαρκάρης, ήταν εστιάτορας
αλλά και απογευματινές βουτιές από τα άλλα παιδιά (Μαρία, Γιάννης και Φοίβος) … οπότε συνεχίζεται ….