Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο geogeo
Ο Κώστας (ο ψαράς) με το ένα χέρι στη λαγουδέρα και το άλλο στο κινητό, μιλούσε με τον πατέρα του, ο οποίος παρακολουθούσε την βάρκα από το σπίτι του (κάτι σαν τον Ξέρξη δηλαδή, μόνο το βουνό αλλάζει …) και με δεδομένο ότι ήξερε που ήταν η εκκλησία πριν βυθιστεί, μας οδήγησε με αρκετά μεγάλη ακρίβεια στην περιοχή που έπρεπε να ψάχνουμε...
|
Δεν ξέρω πώς σας ακούγεται αυτό αλλά εγώ δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να το πιστέψω... Μου φαινόταν αδιανόητο ότι η ναυτική πείρα του κυρ-Κώστα μπορούσε να παντρευτεί τηλεφωνικά με τις αναμνήσεις του πατέρα του κι όλο αυτό σε συνδυασμό να οδηγήσει σε ένα στίγμα ακριβείας....
Ο παπά-Βαγγέλης είχε αρχικά εκτιμήσει το βάθος του προαυλίου στα 30 περίπου μέτρα, πράγμα που θα σήκωνε τον τρούλο και τον σταυρό σε βάθος λιγότερο από 20 μέτρα. Αυτό το σενάριο θα ήταν ιδανικό. Οι νέες αναφορές όμως μετά την πρώτη εξερεύνηση της ομάδας, έδιναν βυθό στα 40 και το σήκωμα του τρούλου στα 30 μέτρα....
Δυστυχώς σε μια τεχνητή λίμνη όπως αυτή των Κρεμαστών -η οποία δυστυχώς δεν είναι για τη ΔΕΗ παρά μια δεξαμενή νερού- η στάθμη αλλάζει συνεχώς. Πριν αρκετά χρόνια είχε πέσει τόσο χαμηλά που ο σταυρός είχε ξεμυτίσει στην επιφάνεια. Φέτος όμως τα νερά ήταν περισσότερα και παρά την πρόσφατη χρήση του φράγματος για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών που είχε προκαλέσει η απεργία των υπαλλήλων της ΔΕΗ, το βάθος εξακολουθούσε να είναι πολύ ζόρικο για τα δεδομένα μιας βουτιάς σε ορεινή λίμνη.... Όσοι όμως δεν βουτήξαμε εκείνη τη μέρα, διατηρούσαμε ακόμα την επιθυμία να κάνουμε μια προσπάθεια, παρόλο που οι περιγραφές της πρώτης ομάδας μας είχαν (δε λέω) ανησυχήσει αρκετά.... Έλα όμως που και ο παπά-Βαγγέλης δεν είχε πάψει να ελπίζει... Πίστευε σε μια δεύτερη προσπάθεια.
Σκεφτήκαμε ότι αν το σημάδι του κυρ-Κώστα απείχε καμιά 50ρια μέτρα (μια ελάχιστη απόσταση για "στο περίπου" εντοπισμούς αλλά τεράστια για δύτες υπό τέτοιες συνθήκες), θα ήταν σαν να ψάχνουμε ψύλλους στ' άχυρα (και μάλιστα μια κρύα νύχτα του χειμώνα
). Αν όμως δεν ήταν πολύ μακριά, με την κατάλληλη προετοιμασία θα μπορούσαμε να το κάνουμε.
Με πολλή δυσπιστία ομολογουμένως ρώτησα τον κυρ-Κώστα πόσο κοντά πίστευε ότι είχε δέσει το μπαλόνι.
- Παιδιά, είναι πολύ κοντά... Λίγο παραπέρα, το πολύ σε 5-10 μέτρα απόσταση....
Αφού το σκεφτήκαμε αρκετά σοβαρά, αποφασίσαμε με τον Γιάννη ότι ήταν κρίμα να πάει χαμένη τόσο η πρωινή προσπάθεια εντοπισμού όσο και όλη αυτή η ελπίδα που ο κυρ-Κώστας και ο παπά-Βαγγέλης είχαν κρεμάσει πάνω μας.....
Ξανακούσαμε προσεκτικά τις περιγραφές των τριών μπροστάρηδων (Χρήστος, Γιώργος και Κώστας Μυλ.) και νομίζω ότι το εμπεδώσαμε αρκετά ότι τα πράγματα δε θα ήταν πολύ απλά.
Το πλάνο βγήκε τσάκα-τσάκα αλλά στην πραγματικότητα δε νιώθαμε ακόμα έτοιμοι. Χρειάστηκαν πάνω από 2 ώρες συζήτησης ώστε να σκεφτούμε όλες τις πιθανότητες, με όλα τα μερφικά σενάρια αλλά και να απορρίψουμε μεγάλες προσδοκίες τύπου διείσδυση και φωτογράφηση (τρελό ανέκδοτο όπως αποδείχθηκε
). Πέρα από τις συζητήσεις όμως, ούτε ο Γιάννης ούτε κι εγώ είχαμε βουτήξει ξανά σε λίμνη και χρειαζόμασταν -αν μη τι άλλο- μία πρώτη εντύπωση. Εκτός αυτού, όλες μας οι συνεννοήσεις έπρεπε να γίνουν με μίτο, οπότε νιώσαμε την ανάγκη μιας μικρής "προπόνησης".
Ο Φοίβος είχε ήδη πάρει τα κουβαδάκια του και το
Μούργο (μέγας καταδυτικός σκύλος, πιο πιστός και από το civic
) με σκοπό να βουτήξει σε μια ρηχή προσβάσιμη όχθη.
Τον βρήκαμε σε μια ωραία προβλήτα να ετοιμάζεται και πέσαμε κι εμείς εκεί κοντά του (κι ωστόσο τόσο μακριά αφού μετά τα 2 μέτρα ακολουθούσε το χάος).
Το τοπίο της λίμνης ήταν τελείως απόκοσμο....
Αυτή η συνεχής αυξομείωση της στάθμης δεν έχει επιτρέψει σε κανένα γνωστό οργανισμό να επιβιώσει για πολύ. Ο βυθός ήταν γεμάτος πνιγμένα χερσαία φυτά ενώ ένα στρώμα κυανοβακτηρίων κάλυπτε τα πάντα δίνοντας μια όψη αραχνιασμένη και πολύ spooooookyyyyyyyy
Κι ενώ ο Γιάννης κι εγώ προπονούμασταν στο να ....χανόμαστε και να ξαναβρισκόμαστε, ο Φοίβος έκανε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον...
Έβγαζε φωτογραφίες!
(Φοίβε, αυτό ήταν πάσα αν δεν το κατάλαβες
)