Ηλία και Τάκη σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια.
Ο λόγος που κάναμε την αφήγηση έτσι είναι γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κάποιο οργανωμένο πλάνο από την αρχή. Τα πράγματα -όπως ακριβώς τα περιγράψαμε- φέρναν μόνα τους το ένα το άλλο.
Στη λίμνη Κρεμαστών δεν γνωρίζαμε να έχει βουτήξει κάποιος άλλος ως τώρα, οπότε δεν είχαμε τη δυνατότητα να πάμε προετοιμασμένοι.
Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν είχαμε θέσει ως στόχο προτεραιότητας να βρούμε το Ναό.... αυτή η επιθυμία διαμορφώθηκε τελείως αυθόρμητα μέσα μας όταν βρεθήκαμε μπροστά στον πόθο και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων της περιοχής.
Ως τώρα έχουμε αναφέρει μόνο τον κυρ-Κώστα και τον παπα-Βαγγέλη, όμως και οι ιδιοκτήτες του ξενώνα μας είχαν ακριβώς τα ίδια συναισθήματα... Κάθε απόγευμα περίμεναν όλο αγωνία να μάθουν τα νέα της ημέρας. Το ίδιο και όλοι οι επισκέπτες τους (που απ' ό,τι κατάλαβα τις μέρες εκείνες αυξήθηκαν) που ρωτούσαν να μάθουν τα πάντα για τα σχέδια και τους σκοπούς μας κι εύχονταν να καταφέρναμε να βρούμε και να φωτογραφήσουμε την εκκλησία τους. Αυτό που είχα πει και στο πρώτο ποστ των περιγραφών μας, ήταν αυτό που τελικά καθόρισε την εξέλιξη των πραγμάτων: ο ενθουσιασμός των ντόπιων μας πήρε παραμάζωμα και βέβαια η χαρά τους για το αποτέλεσμα δεν μας άφησε καθόλου ασυγκίνητους
Μετά τη βουτιά εντοπισμού, ο παπα-Βαγγέλης κατέφτασε με την κόρη του να μας προϋπαντήσουν στην όχθη.
"Έχετε φωτογραφίες;" μας ρώτησε μετά τις σχετικές εκδηλώσεις χαράς.
"
Εεεεεε Παπα-Βαγγέλη, ήταν λίγο ζόρικα τα πράγματα και δεν μπορέσαμε να τη φωτογραφήσουμε
"
"Δεν πειράζει παιδιά μου, και μόνο που τη βρήκατε φτάνει"
Έλα όμως που μας έβαλε τον νέο ψύλλο. Η χαρά του εντοπισμού πήγε περίπατο. Ο παπα-Βαγγέλης θα ήθελε να δει κι αυτός την εκκλησία. Τι πιο λογικό;
Κι ενώ είχαμε αποφασίσει να φεύγαμε εκείνο το βράδυ, τα πλάνα άλλαξαν επιτόπου: Πρέπει να γίνει φωτογράφηση. Οι Επισκοπιώτες δικαιούνται κι αυτοί έστω και μια εικόνα από τον προσωπικό θησαυρό τους....
Η συνέχεια από κάποιον από τους 4 προσκυνητές της επόμενης μέρας
