Η φύση γύρω απ' τη λίμνη των Κρεμαστών είναι μοναδικά όμορφη και είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς στο πειρασμό για κάποιες μικρές ή και μακρινότερες εξερευνήσεις.
Ένα πολύ όμορφο στοιχείο της παρέας ήταν ότι μαζευόμασταν όλοι μαζί τα βράδια να μοιραστούμε τις εμπειρίες της μέρας και να προγραμματίσουμε την επόμενη, αλλά ταυτόχρονα είμασταν κι αρκετά ανεξάρτητοι στις επιλογές μας. Την τρίτη μέρα π.χ. κάποιοι πήγαν για ράφτινγκ, άλλοι πήγαν βόλτα στο Καρπενήσι.
Τη δεύτερη μέρα, που βούτηξε η πρώτη ομάδα προς αναζήτηση της εκκλησίας της Επισκοπής, παρέσυρα το απόγευμα τον Γιάννη και τη Μαρία να κάνουμε μια χαλαρή βουτιά στην αποβάθρα (η πρώτη μας κατάδυση στη λίμνη).
Παλιότερα που δεν υπήρχε η γέφυρα της Επισκοπής, ο κόσμος πηγαινοερχόταν από τη μια μεριά της λίμνης στην άλλη με μικρά ferry boats. Το μόνο που προδίδει τώρα πια την ύπαρξή τους, είναι αυτή η κεκλιμένη αποβάθρα που σαν ένας παραμυθένιος δρόμος κατεβαίνει κάθετα την πλαγιά και συνεχίζει μέσα στο νερό.
(...κι αν είχα λίγο μυαλό παραπάνω θα είχα τραβήξει και καμμιά φωτογραφία εκτός νερού αντί να καταφεύγω τώρα σε λογοτεχνικές φιοριτούρες 
)
Καθώς η στάθμη της λίμνης μπορεί να μεταβληθεί ακόμη και +-/10 μέτρα αναλόγως την εποχή, την βροχόπτωση και τη χρήση νερού που γίνεται από τον υδροηλεκτρικό σταθμό της Δ.Ε.Η., το μέρος της αποβάθρας που βρίσκεται εκτός νερού ξαφνικά γίνεται υποβρύχιο και τανάπαλιν. Έτσι δικαιολογούνται οι κάβοι κι οι δέστρες που υπάρχουν μέσα και έξω από το νερό σε όλο το μήκος της αποβάθρας, αφού κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ποια από αυτές θα βρίσκεται εκτός νερού για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Η ορατότητα είναι περίπου 1.5 μέτρο. Η λίμνη έχει πολλά και μεγάλα ψάρια αλλά κανένα δεν μας πλησιάζει τόσο κοντά ώστε να το δούμε. Είδαμε μόνο μερικά νεκρά – όπως μάθαμε αργότερα ξεψαρισμένα από το δίχτυα των ψαράδων που τα άφησαν στη λίμνη γιατί είναι χαμηλής εμπορικής αξίας.
Τα περισσότερα φυτά που συναντάμε εδώ δεν είναι υδρόβια: Είναι φυτά της ξηράς, καταδικασμένα να πνιγούν ριζωμένα στη θέση τους -καθώς ανεβαίνει η στάθμη της λίμνης- και να καλυφθούν από οργανισμούς που αποσυνθέτουν τα απομεινάρια τους.
Οι εικόνες θυμίζουν ομιχλώδες στοιχειωμένο δάσος αλλά ταυτόχρονα αυτό το διάχυτο φως είναι εξαιρετικό από φωτογραφική άποψη
(η φωτογραφική μου διαστροφή υπερισχύει και συνεχίζω
).
= = = = = = =
= = = =
Την τρίτη μέρα που ο Γιάννης και η Μαρία βουτάνε στο εκκλησάκι της επισκοπής να προσδιορίσουν το ακριβές στίγμα, ένα μεγάλο μέρος της παρέας αποφασίζει να εκδράμει προς το φράγμα Καστρακίου - 60 χλμ περίπου από τη βάση μας.
Ταξιδεύουμε περίπου 2 ώρες διασχίζοντας περιμετρικά όλο το βόρειο τμήμα της λίμνης Κρεμαστών και το εντυπωσιακό Ψηλοβούνι(?).
Φτάνοντας στο Καστράκι και μη μπορώντας να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες που είχαμε για κάποιο βυθισμένο νεκροταφείο, αποφασίζουμε να βουτήξουμε σε ένα πανέμορφο όρμο της λίμνης που μας υποδεικνύει κάποιος ντόπιος ότι βρίσκονται βυθισμένα τα ερείπια μιας ακόμη εκκλησίας.
Η ορατότητα είναι αυτή που έχουμε συνηθίσει: γύρω στο 1-1.5 μέτρο αλλά το φως είναι δυνατό και αρκετό για μια αξιοπρεπή καταγραφή, μια και οι 4 περιμετρικοί τοίχοι που έχουν μείνει από το εκκλησάκι βρίσκονται σε βάθος μόλις -5 μέτρων.
Ατράνταχτη απόδειξη πως περάσαμε τέλεια, ότι ο Μούργος που ήταν υπόδειγμα υπακοής όλες τις μέρες
εξαφανίστηκε για κανένα 20λεπτο ακριβώς μόλις μπήκαμε στο αμάξι για Αθήνα...
...δεν ήθελε να φύγει με τίποτα,
κι αν δεν τον έβρισκε η Zin, ακόμη εκεί θα ήταν και θα πλατσούριζε στις όχθες της λίμνης
