[Μπλε]

Προφανώς μιλάμε για κάθετες αναδύσεις από το βάθος των 30m...

Γιώργο, αν δεις το runtime, θα παρατηρήσεις ότι θα βγεις από το βάθος των 15m στην επιφάνεια σε τουλάχιστον (και όχι απαραίτητα μόνο) 5min.

Αν δεν ακολουθήσεις το 3m/min, τότε με 10m/min ρυθμό ανόδου θα είσαι στα 6 ή 5m σε 1min, θα κάνεις την προληπτική σου στάση εκεί για 3-5min, και μετά σιγά σιγά θα βγεις στην επιφάνεια. Συνολικός χρόνος ανόδου πάλι 5-7min.

Ουσιαστικά αυτό που λέει ο Νίκος, είναι ότι είναι καλύτερο η προληπτική στάση να γίνεται απλά με πολύ αργή άνοδο από το μισό του μέγιστου βάθους, παρά να φθάνεις στα 6-5-3 μέτρα και να την κάνεις εκεί. Θεωρητικά μου φαίνεται καλή πρακτική, αν θέλει κανείς να έχει όσο δυνατόν μικρότερες μικροφυσαλίδες στο αίμα και τους ιστούς του. Από την άλλη, είναι ολίγον τι δύσκολο να διατηρήσεις ένα τόσο αργό ρυθμό ανάδυσης αν δεν έχεις γραμμή κατάδυσης (downline).

Προσωπικά, στις καταδύσεις αναψυχής δεν κάνω κατακόρυφες αναδύσεις αλλά ακολουθώ την τοπογραφία του πυθμένα, και εμπειρικά τηρώ περίπου τους χρόνους που περιγράφει ο Νίκος, χωρίς να είμαι τυπικός σε αυτούς. Έχω παρατηρήσει ότι στο dive computer μου, στα 14m περίπου διπλασιάζεται η ώρα μηδέν, οπότε όταν έχω κάνει βαθιά βουτιά (ας πούμε της τάξης των 30-40 μέτρων) εντός του NDL, πηγαίνω να βρώ το βάθος των 14m (συνήθως σε κάποιο κάθετο τοίχο) και συνεχίζω τη βουτιά μου, επιστρέφοντας και ανεβαίνοντας σταδιακά μέχρι τα 6m, όπου κάνω και την προληπτική μου (φωτογραφίζοντας ή κοιτώντας φωτογραφίες που έχω βγάλει!). Βέβαια, εδώ ουσιαστικά περιγράφω μια multi-level βουτιά, αλλά η φιλοσοφία των multi-level βουτιών είναι παρόμοια με την φιλοσοφία των deep-stops.


Υ.Γ. Κάτι που ίσως δεν έχει γίνει σαφές μέχρι στιγμής είναι ότι τα deep-stops δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με τη νόσο, αλλά με την πρόληψη μακροχρόνιων προβλημάτων που μπορούν να προκληθούν στον οργανισμό μας από τις βαθιές καταδύσεις (βλ. microbubbles).