Κάτι που πραγματικά με ενθουσίασε στην παρουσίαση του Richard ήταν η σύντομη αναφορά του στον Richard Pyle και την επινόηση των βαθειών στάσεων. Δεν είχα ιδέα πώς ξεκίνησαν όλα αυτά
. Παραθέτω λοιπόν την εκπληκτική ιστορία εν συντομία για όσους επίσης δεν την γνωρίζουν.
O
Richard Pyle είναι ένας πασίγνωστος ιχθυολόγος (ή fish-nerd όπως ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του
) με φοβερό πάθος για τη δουλειά του. Η αναζήτησή του για καινούργια είδη ψαριών, τον έσπρωχνε διαρκώς στην λεγόμενη
twilight zone των κοραλλιογενών υφάλων. Σύντομα τα βάθη των 60-75 μέτρων (με μεγάλες παραμονές μάλιστα προκειμένου να συλλέξει τα είδη που τον ενδιέφεραν) κατάντησαν γι' αυτόν επαγγελματική ρουτίνα... κι όλα αυτά σε μια εποχή που το κονσεπτ της τεχνικής κατάδυσης δεν είχε καν γεννηθεί.
Μια τέτοια εξώθηση των ορίων, δεν θα μπορούσε φυσικά να είναι χωρίς κόστος.... Συχνά, ο Pyle εμφάνιζε έντονα συμπτώματα υπνηλίας και κούρασης μετά από τις βαθιές βουτιές του. Τα συμπτώματα αυτά όμως δεν ήταν κανόνας. Υπήρχαν φορές που γυρνούσε στην επιφάνεια απόλυτα ακμαίος και νηφάλιος. Προσπάθησε να συσχετίσει την εμφάνιση των συμπτωμάτων με διάφορους παράγοντες όπως η κούραση υποβρυχίως, η υποθερμία, η ύπαρξη ρευμάτων κλπ όμως κανένας από αυτούς δεν φαινόταν καθοριστικός. Ώσπου τελικά υποψιάστηκε κάτι άλλο..... τα ψάρια!!
Πολλά από τα ψάρια που ζουν σε μεγάλα βάθη διαθέτουν τις λεγόμενες νηκτικές κύστες. (Φανταστείτε έναν ενσωματωμένο ασκό, έναν φυσικό ρυθμιστή πλευστότητας ανάμεσα στα υπόλοιπα εσωτερικά όργανα του ψαριού). Επιχειρώντας να ανεβάσει κανείς στην επιφάνεια τέτοια είδη έρχεται αντιμέτωπος με την διόγκωση (λόγω ελάττωσης της εξωτερικής πίεσης) της νηκτικής κύστης, σε βαθμό που τελικά να τραυματίζει τα υπόλοιπα εσωτερικά όργανα του ψαριού. Το πρόβλημα αυτό είναι γνωστό στους ιχθυολόγους και ο Pyle το αντιμετώπιζε με τον μόνο δυνατό τρόπο: στη διάρκεια της ανάδυσης σταματούσε στα βάθη όπου η κύστη άρχιζε να διογκώνεται επικίνδυνα και με μια σύριγγα αφαιρούσε το πλεόνασμα του αερίου. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν όποτε και όπου κρινόταν αναγκαία. Αποτέλεσμα αυτής ήταν ο Pyle να εντάσσει ακουσίως στο προφίλ του κάποιες επιπλέον στάσεις από αυτές που το πλάνο του προέβλεπε. Και οπωσδήποτε βαθύτερες αφού η πρώτη έντονη διόγκωση εμφανιζόταν στο βάθος των 45μ (125ft).
Κάθε φορά που ο Pyle ανέβαινε με ψάρια (κι ας του'χαν βγάλει τον σκασμό να τα πιάσει!) έβγαινε από τη θάλασσα ξεκούραστος, κάθε φορά που ανέβαινε χωρίς, υπέφερε από κούραση, πόνους έως και τετραπληγία! Η συσχέτιση ήταν τόσο έντονη που μιλούσε από μόνη της. Μία νέα ιδέα είχε προκύψει.
Φυσικά ο Pyle το κυνήγησε μπαίνοντας βαθύτερα στη φυσιολογία της κατάδυσης για να ανακαλύψει ότι η θεωρία του δεν ήταν σε καμία περίπτωση εξωπραγματική αλλά φαινόταν να συμβαδίζει με τις τρέχουσες θεωρίες αποσυμπίεσης που αναπτύσσονταν από τους πλέον εξειδικευμένους επιστήμονες του χώρου.
Όλες οι πληροφορίες είναι από ένα μάλλον παλιό κείμενο
εδώ όπου μπορείτε να διαβάσετε με περισσότερες λεπτομέρειες την ιστορία αυτή δια στόματος του πρωταγωνιστή. Κάποιες φορές είναι απλά απίστευτο το πώς ξεκινούν οι πιο ανατρεπτικές ιδέες!
(Σύντροφοι δύτες, μήπως να καταργήσουμε τα dive computer και να αγοράσουμε όλοι τον προσωπικό μας ψαροφούσκα-και-μια-βελόνα-δώρο; Δε λέω θα θέλει αρκετή συντήρηση αλλά σαν ν’αξίζει τον κόπο
!!)