Το να βουτάς σε ένα λιμάνι, είναι διαφορετική εμπειρία.
Το Βουρκάρι είναι από αυτά τα μικρά γραφικά λιμανάκια, που εμπνέουν για βόλτα ή για ουζάκι στα ταβερνάκια του...
Η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκα με το που έβαλα το κεφάλι μου στο νερό:
Η περιγραφή ''τόνοι σκουπιδιών'' δεν αρκεί για να περιγράψει την κατάσταση.
Μέσα σε λιγότερο από 30' ανέβασα 6 σάκους τόσο γεμάτους που αν δεν φούσκωνα στο τέρμα το bcd μου δεν υπήρχε περίπτωση να τους βγάλω, καθώς και 2 μεγάλα κομάτια μοκέτας...
Τα αισθήματα ανάμικτα:
Εντάξει, κάναμε το καθήκον μας, νιώθουμε χαρούμενοι, περήφανοι κλπ κλπ
Και μετά;
Τι πετύχαμε από την κίνηση αυτή; (εκτός από τα μπράβο και το πασπάλισμα ευχών από όλους που βρέθηκαν εκεί...)
Πόσο απήχηση είχε η κίνηση αυτή στους κατοίκους, στους ψαράδες, στους σκαφάτους επισκέπτες που όλοι, λίγο-λίγο έχουν μετατρέψει το βυθό σε μια απέραντη χωματερή;
Τι θα κάνει ο Δήμος για να προστατεψει το περιβάλλον του Βουρκαρίου και για να δώσει αξία σε αυτό που κάναμε;
Ο αντιδήμαρχος μας είπε ότι υπάρχει έλλειψη προσωπικού και επομένως δεν μπορούν τοποθετηθούν καλαθάκια σκουπιδιών ή περισσότεροι κάδοι πάνω στον μώλο σε
βολικές αποστάσεις, αν πριν δεν εξασφαλιστεί ότι κάποιος θα τα μαζεύει...
Ποια είναι τα επόμενα βήματα ώστε να ολοκληρωθεί με επιτυχία το εγχείρημα;
Προβληματισμένη, πολύ προβληματισμένη βρε παιδιά...
Και λίγες φωτογραφίες:
Γκαλερί μοκέτας ο βυθός
.Πολύ δύσκολη η ανάσυρση λόγω όγκου και βάρους...
Τα σκάφη κάνουν την μεγάλη ζημιά (τα μπουκάλια μπύρας και αναψυκτικών το μαρτυρούνε), αλλά και οι κάτοικοι έχουν βάλει το χεράκι τους όσο μπορούν. Άπειρες ρόδες στον βυθό...
Βιντεάκι από την επιχείριση:
Ελπίδα στον χαμό;
Η ρόδα αυτή είχε λόγο να μείνει στον βυθό. Μόνιμος κάτοικος, ένας συμπαθητικός χταποδάκος που δεν έλεγε να εγκαταλείψει το σπίτι του παρά τις τρομαχτικές φάτσες που τον περικύκλωσαν...
