Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο emmy
Η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκα με το που έβαλα το κεφάλι μου στο νερό:
Η περιγραφή ''τόνοι σκουπιδιών'' δεν αρκεί για να περιγράψει την κατάσταση. 
Μέσα σε λιγότερο από 30' ανέβασα 6 σάκους τόσο γεμάτους που αν δεν φούσκωνα στο τέρμα το bcd μου δεν υπήρχε περίπτωση να τους βγάλω, καθώς και 2 μεγάλα κομάτια μοκέτας... 
Τα αισθήματα ανάμικτα:
Εντάξει, κάναμε το καθήκον μας, νιώθουμε χαρούμενοι, περήφανοι κλπ κλπ
Και μετά;
Τι πετύχαμε από την κίνηση αυτή; (εκτός από τα μπράβο και το πασπάλισμα ευχών από όλους που βρέθηκαν εκεί...)
Πόσο απήχηση είχε η κίνηση αυτή στους κατοίκους, στους ψαράδες, στους σκαφάτους επισκέπτες που όλοι, λίγο-λίγο έχουν μετατρέψει το βυθό σε μια απέραντη χωματερή;
Τι θα κάνει ο Δήμος για να προστατεψει το περιβάλλον του Βουρκαρίου και για να δώσει αξία σε αυτό που κάναμε; |
Νομίζω ότι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχουν δύο στάδια ευαισθητοποίησης μέσα από μια δράση όπως ήταν ο Καθαρισμός στο Βουρκάρι:
Αφενός η ουσιαστική δική μας ευαισθητοποίηση, η οποία κρίνοντας από τα λόγια της Έμμυς αλλά και τα αντίστοιχα δικά μου συναισθήματα πέτυχε το στόχο της και με το παραπάνω.
Υποτίθεται ότι η εικόνα των σκουπιδιών στο βυθό με τρελαίνει, με στεναχωρεί, με θλίβει, με εξοργίζει.... Ο λόγος που αγαπάω τόσο πολύ τις καταδύσεις είναι γιατί θεωρώ ότι ο βυθός ακόμα ανθίσταται στην ανθρώπινη ισοπέδωση, γιατί στο βυθό ακόμα έχει η φύση το πάνω χέρι και αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη απόδραση, το πιο μακρινό και όμορφο ταξίδι.
Βλέποντας λοιπόν αυτή την ανατροπή, νιώθω ότι χάνεται το τελευταίο οχυρό μας, απελπίζομαι.
Ναι, υποτιθεται ότι ήμουν ήδη ευαισθητοποιημένη στο θέμα "σκουπίδια στη θάλασσα", όμως η εικόνα που αντίκρισα την Κυριακή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο..... Ήμουν τόσο τσαντισμένη όταν βγήκα από το βυθό που όταν ο Βύρων ρώτησε δημόσια τη γνώμη μου, ξέσπασα, λέγοντας πόσο γύφτοι (συγγνώμη για την έκφραση αλλά μας αξίζει) είμαστε τελικά όλοι μας γιατί αυτά τα σκουπίδια δεν ήταν παρά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, πράγματα που ανήκαν στον κάθε ένα από εμάς, θα μπορούσαν να είναι δικά μου. Έτσι ένιωσα και θύμωσα με όλους μας.... Είχε δίκιο βέβαια ο Βασίλης όταν μου έλεγε ότι ο θυμός και οι κατηγορίες δεν βοηθούν, κάνουν τα πράγματα μόνο χειρότερα.... Και όμως, ένιωθα ότι έπρεπε να σηκωθούμε και να φωνάξουμε ότι όλοι είμαστε φταίχτες και όλοι μαζί οφείλουμε να επανορθώσουμε.
Δυστυχώς παιδιά, δεν είναι μόνο το Βουρκάρι..... Είναι όλα τα λιμανάκια, είναι όλες οι ακτές (όταν δεν αξιοποιούνται οικονομικά
δυστυχώς), τα σκουπίδια δεν έχουν φραγμούς πλέον, είναι ΠΑΝΤΟΥ.
Μετά τους τελευταίους νοτιάδες έκανα μια βουτιά κάπου στη Σαλαμίνα....
Η ίδια εικόνα, η ίδια εγκατάλειψη.... κάθε φορά που το μάτι μου έπεφτε σε κάτι που προεξείχε στον αμμώδη βυθό και έτρεχα με λαχτάρα να δω μια Πίνα, ένα σφουγγάρι, ένα βραχάκι με ζωντανά, αντίκριζα ένα ακόμα σκουπίδι.
Αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή, θα λέμε κάποτε στους νέους δύτες
"Εμείς όταν βουτούσαμε βλέπαμε Πίνες, βραχάκια γεμάτα χρώμα, σφουγγάρια, σπειρογράφους, δεν είχε μόνο σκουπίδια τότε ο βυθός"
Δε θέλω να ξυπνήσω σε αυτό το μέλλον.....
Το Βουρκάρι πραγματικά με ευαισθητοποίησε, ήταν ένα πολύ δυνατό χαστούκι και ξύπνημα στην πραγματικότητα.....
Η ευαισθητοποίηση των άλλων είναι το δεύτερο στάδιο.
Στο οποίο και συμφωνώ ότι πρέπει να περάσουμε άμεσα και ήδη συζητήθηκαν κάποιες ιδέες με τον Βύρωνα.
Όποιος επιθυμεί να βοηθήσει σε αυτή τη συνέχεια με οποιοδήποτε τρόπο είναι ευπρόσδεκτος. Ο Σύλλογος άλλωστε έχει ήδη διαμορφώσει μια εσωτερική περιβαλλοντική ομάδα με υπεύθυνο τον πρωτοστάτη Νεοκλή Κονταράτο. Δεχόμαστε βοήθεια (ιδέες, φωτογραφίες, γραφικά, τρέξιμο...) και από εθελοντές για να ξεκινήσουμε μία δική μας, σεμνή ίσως στην αρχή, με την ελπίδα να μεγαλώσει σταδιακά, εκστρατεία αφύπνισης.
Όσο έχουμε ακόμα καιρό.