[Χρηστος Ευθυμιου]

Για να μπορέσεις πραγματικά να ελέγξεις έναν πανικόβλητο δύτη ο οποίος έφτασε στα όρια της ασφυξίας και πιθανόν να έχει πιει και λίγο νερό πρέπει να τον έχεις ακριβώς απέναντι σου σε οπτική και σωματική επαφή, δηλαδή να τον κρατάς. Τα πρώτα 2-3 δευτερόλεπτα είναι καθοριστικά για την θετική αντιμετώπίση του συμβάντος.

Του δίνεις την μέγιστη σιγουριά και την αίσθηση πως πραγματικά μπορείς να τον βοηθήσεις δίνοντας του το ποιο πολύτιμο που έχεις, τον δικό σου ρυθμιστή και αφού πάρει τις πρώτες 2-3 αναπνοές, παίρνεις εσύ το χταπόδι σου και είναι όλα υπό έλεγχο.

Αυτό επιδρά τόσο θετικά στην ψυχολογία του που συνήθως μετά από 1-2 min επανέρχεται η ηρεμία κατόπιν διακόπτουμε την βουτιά και αρχίζουμε την ανάδυση κρατόντας τους κανόνες ασφαλείας.

Το επόμενο είναι να του δώσεις το χταπόδι και να έχετε και οι δύο την ευχέρεια και την άνεση του χώρου, όμως δεν μπορείς να ελέγξεις την αντίδραση του πανικόβλητου συντρόφου σου.

Το ποιο πιθανό είναι να βρίσκεται 1-1,5m πάνω από εσένα και σε περίπτωση που φύγει προς τα επάνω (έχουν σχεδόν όλοι αυτή την τάση) θα σε παρασύρει μαζί του χωρίς να έχεις καμιά δυνατότητα να αντιδράσεις μέχρι να φτάσετε και οι δύο στην επιφάνεια.

Υπάρχουν πολλές περιγραφές παρόμοιων περιστατικών.

Θέλω να επισημάνω πως δεν είναι σε θέση όλοι οι δύτες να βοηθήσουν όπως περιγράφω παραπάνω. Εξαρτάται όμως σε μεγάλο βαθμό από την εμπειρία και το επίπεδο εκπαίδευσης που έχει ο καθένας μας.