Σειρά έχει το χερσαίο σπήλαιο της Σελίνιτσας... όπου κάναμε μια διαδρομή περίπου 750 + 750 μέτρα σε 4.5 ώρες...
Η αλήθεια είναι πως είναι τόσο συναρπαστικό, που χάνεις την αίσθηση πόσες ώρες έχουν περάσει από τη στιγμή που μπήκες...
Το τοπίο της εισόδου, επιβλητικό και πανέμορφο.
Οι βράχοι που φαίνονται στα δεξιά, σχηματίζουν ένα φυσικά λαξευμένο αμφιθέατρο τόσο σε μέγεθος όσο και σε σχήμα
Η ομάδα πλήρως εξοπλισμένη, ακούει τις τελευταίες οδηγίες πριν την είσοδο στη σπηλιά.
Οι ξεναγοί μας ήταν υπέροχοι... να ευχαριστήσουμε γι άλλη μια φορά τους σπηλαιολόγους του ΣΕΛΑΣ που μας ενημέρωσαν, μας πρόσεχαν σαν παιδιά
και μας ξενάγησαν με απίστευτη υπομονή λύνοντας και τις πιο χαζές μας απορίες
Εδώ μια νυχτερίδα, που όπως μας είπε ο Νίκος είχε πέσει σε χειμερία νάρκη.
Προσπαθήσαμε να τη φωτογραφίσουμε χωρίς flash για να μη την τρομάξουμε και ξυπνήσει...
Πανέμορφοι σχηματισμοί, βέλη στα τοιχώματα που δείχνουν την έξοδο...
Είχαμε μια υποψία ότι οι σπηλαιολόγοι είναι πιο παιδιά κι από τους δύτες, αλλά όταν είδαμε τα σχέδια που έχουν φτιάξει στην άμμο, σιγουρευτήκαμε
Το σπήλαιο ήταν παλιά η κοίτη ενός υπόγειου ποταμού που τώρα έχει βρει άλλη διέξοδο.
Αν σχεδιάσεις κάτι στην άμμο που είχε αποθέσει παλιά εκεί το ποτάμι,
μένει ανέγγιχτο και αδιατάραχτο για χρόνια αφού δεν υπάρχει ούτε νερό πια
αλλά ούτε και ρεύμα αέρα για να το αλλοιώσει
Δεν έχει μια παραμυθένια διάσταση όλο αυτό?
Στάση για ξεκούραση...
Εκκίνηση για την επιστροφή, για να δούμε κι όλα τα υπόλοιπα που χάσαμε στη βιασύνη μας όταν μπαίναμε...
Στην τελευταία φωτογραφία ο Νίκος Μιτσάκης μας εξηγεί ότι αυτό το περίεργο, όμορφο "τοίχωμα" φτιάχτηκε λόγω μιας εξαιρετικά αργής ροής νερού που λίμναζε εκεί για πολλά χρόνια.
...και λίγη εξάσκηση στο έρπειν δεν κάνει κακό
(βέβαια -οι πιο αγύμναστοι απο εμάς- διαπιστώσαμε από τους πόνους την επόμενη μέρα ότι το σώμα μας έχει μύες σε διάφορα απίθανα σημεία που δεν είχαμε φανταστεί
)
...κι εδώ τα περίφημα "σημάδια της μύησης" στον κόσμο των σπηλαίων
