[΄Ακης Γκούμας]

Το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνίας μου με τα σχόλια που γράφονται, την έχω με αυτά του Δελβερούδη.
΄Ολη αυτή η κίνηση που παρακολουθούμε, δεν είναι ο Μάης του ΄68.
Είναι εκτόνωση, αλλά όχι πολιτική ή κοινωνική κίνηση.
Δεν έχει σαφές ζητούμενο, δεν έχει ορίσει «εχθρό», δεν έχει ηγέτες, δεν έχει σχέδιο, δεν ακολουθεί τακτική.
Λογικό είναι, να μην έχει κανένα αποτέλεσμα, πέρα από την - αυτόματη -καταστροφή.

΄Ομως, αυτό που είναι σήμερα αυτή η κίνηση, αυτό είναι και η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Σε όλα τα επίπεδα και με όλους να πρωταγωνιστούμε.
Η Ελλάδα, δεν έχει σαφές ζητούμενο.
Δεν έχει ορίσει «εχθρό» ή στόχο.
Δεν έχει ηγέτες (ανάλογους με τις περιστάσεις),
δεν έχει σχέδιο και δεν έχει τακτική.
Επιπλέον, σύσσωμη η «Ελλάδα» διαπλέκεται και κάνει πλιάτσικο.
Η Eκκλησία, κάνει ακριβώς το ίδιο με τον κουκουλοφόρο που σπάει και βουτάει.
Και αυτή, όπως και αυτός, δεν ρωτάει κανέναν, λειτουργεί αυτόνομα, καλύπτεται πίσω από την ανωνυμία του κλήρου και κλέβει.
Το ίδιο κάνουν οι πολιτικοί, το ίδιο και οι οργανωμένες εταιρίες.
Μοιραία, και οι «εξεγερμένοι» ως τέκνα αυτής της Ελλάδας, λειτουργούν με τους ίδιους όρους.
Δεν είναι διαφορετικοί αλλά όμοιοι των πρωταγωνιστών της κρίσης, με άλλα λόγια.
΄Οσο για τους νεκρούς, θα θυμίσω οτι οι 7 εργάτες της Ναυπηγο-επισκευαστικής ζώνης, για παράδειγμα, είχαν ακριβώς την ίδια τύχη με τον 15χρονο.
Τότε, δεν είδα καμία συσπείρωση. Ούτε παλλαϊκή κατακραυγή.
Γιατί? Η ταπεινή μου γνώμη με οδηγεί να πω:
Απο έλλειψη πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης !
Η σημερινή αντίδραση, θεωρεί «θάνατο αθώου» μια σφαίρα αστυνομικού αλλά όχι μια έκρηξη απο μια σειρά εγκληματικές αμέλειες με 7 νεκρούς. Ζητάει την κεφαλή «επί πίνακι» του αστυνομικού
(Γιατί αυτόν μπορεί εύκολα να αναγνωρίζει), αλλά όχι την εταιρία που έστειλε στον θάνατο 7 αθώους εργάτες ή τους πραγματικούς υπαίτιους της κρίσης στο χρηματιστήριο το 1999.
Πρόκειται για έλλειψη πολιτικής φαντασίας, κυρίως.
Θεωρεί αθώο και προλετάριο τον 15χρονο,
αλλά όχι τους εργάτες.
Δεν τους μοιάζουν, μάλλον... δεν φορούσαν τζίν, κουκούλα... δεν οδηγούσαν παπάκι...
Κρίμα, πραγματικά.
Κρίμα, γιατί όλη αυτή η ενέργεια, αδικείται απο έλλειψη επαναστατικών χαρακτηριστικών ουσίας. Ο σημερινός εξεγερμένος, δεν καίει «τα ανάκτορα του Τσάρου».
Καίει, αλλά καίει και το σπίτι των ομοίων του.
Δεν αναγνωρίζει ως όμοιους, τους ταξικά όμοιους, αλλά αυτούς που έχουν ηλικιακά ή στυλιστικά χαρακτηριστικά.
Εγκληματική απλοποίηση !
Εγκληματική, κυρίως απέναντι στα χαρακτηριστικά και στις ποιότητες μιας αντίδρασης. ΄Αλλο τόσο, αν κάποιος μιλάει για την αντίδραση και για το ότι είναι – φυσιολογικά - τυφλή.
Ο Μάης του ΄68, ή η Επανάσταση του ’17, δεν ήταν τυφλές εξεγέρσεις, χώρια που ήταν στοχευμένες στον πραγματικό εχθρό του λαού.
Και όμως, κάθε πολιτισμένη επανάσταση, όσο άγρια και αν είναι, ξέρει και απο Κοινωνία, και απο Πολιτική και απο Στρατηγική.
Τούτη εδώ... Δεν ξέρει !
Αυτά τα γεγονότα, είναι καθαρή βία, χωρίς ίχνος επαναστατικής τακτικής ή ιδεολογίας. Ως τέτοια την αναγνωρίζω και ως τέτοια την καταδικάζω.

Ως επιμύθιο, θα αντιγράψω την άποψη του Αντονιόνι (Ιταλός σκηνοθέτης, με σαφή θέση στην αναρχοαυτόνομη Αριστερά) πρός τους φοιτητές ενός υπό κατάληψη Πανεπιστημίου της Ιταλίας, στην 10ετία του ΄70:

«Θεωρείτε εχθρούς και αντίπαλους τους αστυνομικούς.
Αυτό που θα πρέπει να σας προβληματίσει, είναι ότι – παρά το γεγονός της σύμπραξής τους με την εξουσία – αυτοί είναι και θα παραμείνουν προλετάριοι.
Εσείς, είστε αυτοί που 10 χρόνια μετά θα αποτελείτε τους γνήσιους θεωρητικούς της εξουσίας.
Εσείς, αύριο, θα υπηρετείτε το Κεφάλαιο ή τις πολυεθνικές με απόλυτο ζήλο, μέσα από την ειδικότητα της γνώσης.
Σήμερα, παίζετε σε ένα έργο αντιπαλότητας, με όλα τα στοιχεία υπέρ σας, χωρίς καμία ουσιαστική απειλή και με μηδενικό δίλημμα. ..»