[paris]

Κι εγώ θα πω απλά ότι είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που έγινε ήταν μια στυγερή δολοφονία από έναν παρανοϊκό, πιθανότατα ακροδεξιό ένστολο, ορμόμενη από το καθεστώς ατιμωρησίας που έχει κατοχυρώσει η ελληνική δικαιοσύνη για όλους τους ένστολους που δολοφονούν. Μια σχετική λίστα έχει αναρτηθεί παραπάνω.

Το επιχείρημα "τι μιλάτε, θα μιλήσει η δικαιοσύνη" προσβάλει τη νοημοσύνη μου, κάθε φορά που το ακούω θεωρώ ότι αυτός που το εκστομίζει με θεωρεί ανόητο, βλάκα, πρόβατο. Αν δεν υπήρχε το ερασιτεχνικό βίντεο κι αν οι αντιδράσεις δεν είχαν πάρει αυτή την έκταση, θα είχε επικρατήσει και αυτή τη φορά το αρχικό κλασικό σενάριο «δεχτήκαμε επίθεση με πέτρες και μολότωφ, πυροβόλησα στον αέρα και η σφαίρα εξοστρακίστηκε». Η αρχική κατηγορία θα ήταν φόνος εκ προθέσεως, στο δικαστήριο θα μετατρεπόταν σε φόνο εξ αμελείας και ο δολοφόνος θα έτρωγε το πολύ πολύ μερικούς μήνες με αναστολή μέχρι το εφετείο όπου εκεί θα αθωωνόταν. Αυτοί που ασχολούνται με τα νομικά ας το ψάξουν, είναι καρμπόν σύστημα σε όλες τις δολοφονίες από αστυνομικούς από τη μεταπολίτευση και μετά.

Το ίδιο και με το "έχουμε δημοκρατία, τα παράπονά σας στις εκλογές". Μα αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες. Υπάρχει έστω ένας στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος που βλέπει ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία; Ή που θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει κόμμα που να καταργήσει τις αιτίες που γέννησαν τα γεγονότα που ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε; Γιατί αυτό που με εκνευρίζει στις κουβέντες αυτών που εξοργίζονται με αυτά που γίνονται δεν είναι η οργή τους για τις καταστροφές, απόλυτα δικαιολογημένη ειδικά όταν μιλάμε για μικρές επιχειρήσεις, περίπτερα κλπ, αλλά ο ακραίος άκρατος ατομικισμός τους. Η πάρτυ μου, η ησυχία μου, η βόλτα μου, η δουλίτσα μου. Η άρνηση να αναγνωρίσουν ότι έχουμε να κάνουμε -τουλάχιστον αν μη τι άλλο- με ένα κοινωνικό φαινόμενο. Που έχει αιτίες.

Αυτό που ζήσαμε αυτές της μέρες ήταν ότι τμήματα της κοινωνίας (είτε μας αρέσει είτε όχι αυτοί που σπάσαν κάψαν λεηλατήσαν είναι τμήματα αυτής της κοινωνίας) κατέβηκαν επιθετικά στους δρόμους πολλών αστικών κέντρων, τόσο μαζικά και επιθετικά που δεν ήταν δυνατό να ελεγχθούν και προκάλεσαν ισχυρό πλήγμα στην ομαλή λειτουργία του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος. Η εικόνα την Κυριακή το βράδυ όπου την ώρα που η Αθήνα πυρπολείται, όλες οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν μαζευτεί γύρω από το κοινοβούλιο για να το προστατεύσουν, τα λέει όλα. Αυτό το πράγμα οποιοσδήποτε νηφάλιος παρατηρητής θα το ονόμαζε εξέγερση κι έτσι θα το καταγράψει η ιστορία. Εξέγερση που ανέδειξε ένα σωρό προβλήματα και είναι κατανοητό ότι η ανάδειξη των προβλημάτων δεν είναι για όλους κάτι το θεμιτό. Όσο όμως κι αν στρουθοκαμηλίζουμε και παριστάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, γιατί μας χαλάν την αισθητική και κυρίως διακυβεύουν τη βόλεψή μας, αυτά υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν. Μαζί τους θα συνεχίσουν να υπάρχουν και οι αιτίες που τα γέννησαν με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ποιοι συμμετείχαν σε αυτή την εξέγερση; Όλοι όσοι την τσαμπουκαλίδικη πρόκληση του ένστολου δολοφόνου "έλα ρε τσόγλανε" (δεν ήμουν εκεί, αλλά ακούγεται ξεκάθαρα στο ερασιτεχνικό βίντεο) την πήραν προσωπικά. Κι αυτοί δεν ήταν μόνο αριστεροί, αναρχικοί κλπ. Κάποιοι από αυτούς που βρέθηκαν αυτές τις μέρες στους δρόμους δεν βγήκαν καν στους δρόμους, εκεί ήταν πάντα κι εκεί θα συνεχίσουν να είναι, μόνο που τώρα συναντήθηκαν όλοι μαζί. Είναι όλοι αυτοί που δεν φοβήθηκαν να ρισκάρουν κάτι γιατί δεν έχουν τίποτα για να το ρισκάρουν. Ούτε φοβήθηκαν μην καταστρέψουν το μέλλον τους, γιατί είναι ούτως ή άλλως κατεστραμμένο και δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα. Είναι όλοι αυτοί "που δεν έχουν τίποτα να χάσουν". Κι όπως είδαμε όλοι, ακόμα κι αυτοί που μέχρι τώρα διασχίζαμε την πόλη με σκυμμένο το κεφάλι, είναι πολλοί, πάρα πολλοί κι ο κύκλος μεγαλώνει συνεχώς περικλείοντας κι άλλους. Στις μέρες μας για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αυτός ο κίνδυνος είναι ορατός. Κάποιοι που βλέπουν αυτόν τον κίνδυνο να τους απειλεί, συζητάν γι' αυτόν, αναλύουν τις αιτίες του, διαμαρτύρονται, διαδηλώνουν, οργανώνονται, δρουν ενεργητικά. Άλλοι προσπαθούν να την παλέψουν με αυστηρά προσωπικές λύσεις, πράγμα ενίοτε ατελέσφορο και πολλές φορές μίζερο. Αν ανάμεσα στους τελευταίους εκδηλώνονται οι πιο ακραίες αντιδράσεις οργής για τα τελευταία γεγονότα, αυτό είναι απόλυτα κατανοητό. Ένας λόγος που εξοργιζόμαστε με κάτι ή κάποιον, είναι γιατί κατά βάθος ταυτιζόμαστε με αυτόν, γιατί φοβόμαστε μη βρεθούμε στη θέση του.

Το ερώτημα «αλλάζει κάτι με το να καταστρέφεις τα μαγαζιά του κόσμου» προφανώς και είναι ρητορικό. Σε καμία περίπτωση δε δικαιολογώ τις καταστροφές, αυτό που θέλω να πω είναι ότι κατανοώ αυτό που έγινε. Ότι δεν παριστάνω ότι έπεσα από τα σύννεφα, ότι ήταν κάτι που είχε προβλεφθεί κι ήταν αναμενόμενο ότι θα συμβεί. Κατά πολλούς άργησε κιόλας.


υ.γ. Συνθήματα που άκουσα ή είδα γραμμένα σε τοίχους στη χθεσινή πορεία στη Θεσσαλονίκη:


"Πλιάτσικο κάνουν οι τράπεζες"
"Φονιάδες των λαών νοικοκυραίοι, φαντάζετε ωραίοι πνιγμένοι μες στα χρέη"
"Αν όλη η ζωή σου είναι ένα αμαξάκι καλύτερα κάψτο μόνος σου"
"Δεν ήταν ατύχημα, ήταν η ουσία του κράτους"

κλπ