Αγαπητοί φίλοι σας χαιρετώ.
Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία σας, και για το βήμα που μου δίνετε.
Καταρχήν επιτρέψτε μου να ζητήσω συγνώμη αν η τελευταία φωτογραφία που έκανα post σας γέννησε άσχημα συναισθήματα. Είναι η διαφορετική ματιά που λέμε: δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι μια τέτοια εικόνα θα σας ενοχλούσε. Σίγουρα δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου.
Αλλά ας ξεκινήσω απο αυτό το μικρό αγκάθι: αυτό που ήθελα να σας μεταδώσω, με αυτή την εικόνα, είναι η
άγρια χαρά που νιώθεις όταν έχεις εκπληρώσει την επιθυμία σύλληψης ενός ψαριού. Δεν είναι σε καμμία περίπτωση περηφάνεια. Αλλίμονο, θα έπρεπε να είμαι εντελώς απερίσκεπτος να θεωρώ κατόρθωμα τη σύλληψη ενός ψαριού. Είναι κάτι πολύ πιο απλό, ίσως για αυτό τόσο δύσκολα κατανοητό: η χαρά της εκπλήρωσης του πόθου. Γιατί το κυνήγι, είναι ακριβώς αυτό: πόθος.
Η στιγμή της σύλληψης του ψαριού είναι τόσα άλλα εκτός απο αυτό. Αλλά ας αναλύσω πρώτα κάτι διαφορετικό.
Σας έγραψα ότι η διαδρομή για το φόνο περνά απο το μονοπάτι της γνώσης. Πράγματι, για να καταφέρει κανείς να συλλάβει κάποιο θήραμα πρέπει να ασχοληθεί πολύ με τις συνήθειες του άλλου κόσμου, του κόσμου του βυθού. Πρέπει να αποκρυπτογραφήσει τις διατροφικές συνήθειες των ψαριών που κυνηγά. Τους κώδικες συμπεριφοράς τους. Τον τρόπο που αυτά αλληλεπιδρούν με άλλα ψάρια. Πρέπει να μάθει τόσα, ώστε να κάνει υποφερτή, τουλάχιστον, την ύπαρξη του στα πλάσματα τα οποία κυνηγά. Αυτό, ώστε να καταφέρει να έρθει κοντά τους.
Δεν αναφέρομαι φυσικά στο γνωστό τρύπτιχο: κατεβαίνω-φέγγω με το φανάρι-ρίχνω. Καμία σχέση (αν και ακόμα και αυτή η διαδικασία εμπεριέχει γνώση). Αναφέρομαι στη μαγεία της παρατήρησης του βυθού: στο καρτέρι. Τη τέχνη του να γίνεσαι ένα με το κόσμο στον οποίο αποφασίζεις να κυνηγήσεις.
Πόση γνώση χρειάζεται να αποκομίσεις ώστε να το κάνεις αυτό? Σε αυτή τη γνώση αναφερόμουν. Σίγουρα δεν είναι "πολύ" γνώση. Δεν παύει όμως να είναι γνώση. Και σίγουρα η γνώση δεν σταματά μόνο εκεί.
Επανέρχομαι λοιπόν στη τελευταία φωτογραφία: απεικονίζει όλο το κόπο που χρειάστηκε, όλο το χρόνο, για να συγκεντρωθούν τα μυστικά που με οδήγησαν σε αυτό το στόχο. Τα ψάρια, ως ψάρια αυτά καθεαυτά, δεν είναι η πηγή της χαράς. Αν ήταν, δεν θα υπήρχαν ψαροκυνηγοί. Μόνο αγοραστές ψαριών απο τον ιχθυοπώλη! Είναι η επίτευξη του στόχου που με εξιτάρει σε αυτή τη φωτό. Η επιβεβαίωση των κόπων, η επαλήθευση της θεωρίας. Απέδειξα (
στον εαυτό μου και μόνο), με κάποια επαγωγική διαδικασία (κρίνοντας απο το αποτέλεσμα), ότι κατάφερα να γίνω κομμάτι του κόσμου στον οποίο κυνήγησα. Για στιγμές τουλάχιστον. Είναι αυτή η χαρά μου που βλέπεται σε αυτή την εικόνα. Είναι και κάτι άλλο όμως, πιο πρωτόγονο, που δε μπορώ να πω με λόγια. Είναι η "άγρια" ευτυχία που νιώθει κανείς. Η κραυγή των σπλάχνων, όταν βλέπει το θήραμα του. Αυτή η κραυγή της ανάγκης για κατάκτηση. Αυτή η εκπλήρωση. . .
Αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Μόνο να το ζήσει κανείς μπορεί. Ας μη το χαλάσω.
Έχετε δει γάτα, πλάσμα αρπακτικό, να κρατάει το θήραμα της, αφού το έχει σκοτώσει? Φαντάζομαι πως ναι. Έχετε παρατηρήσει σίγουρα πως παίζει μαζί του. Το αγγίζει. Το δαγκώνει.
Αλλά η γάτα δαγκώνει και όταν κάνει έρωτα. Δαγκώνει και όταν παίζει.
Διάβολε, και εμείς οι άνθρωποι καμιά φορά δαγκώνουμε όταν κάνουμε έρωτα.
Τόσο πάθος, για μερικές στιγμές πριν πατήσουμε τη σκανδάλη, αυτό είμαστε οι ψαροκυνηγοί.
Φυσικά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε καν όλοι οι ψαροκυνηγοί, ας έχουν πολλά κοινά σημεία, δεν είναι ίδιοι. Αλλά μπορούμε να συνειπάρχουμε, και να φροντίζουμε όλοι για το περιβάλλον το οποίο αγαπούμε. Το περιβάλλον στο οποίο μέσα ζούμε. Αυτό που θέλω να πω: δεν είμαστε serial killers, ούτε ληστές τραπεζών. Πλάσματα της θάλασσας, σα και σας, με διαφορετικό τρόπο αλληλεπίδρασης.
Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο grandbleu
Κάνεις τεράστιο λάθος αν πιστεύεις ότι η μόνη αλληλεπίδραση που μπορείς να έχεις με ένα ψάρι είναι να το σκοτώσεις...
Στη δική σου φωτογραφία με τα ψάρια έχω να απαντήσω με μία αντίστοιχη δική μου.
 ... 
Η πραγματικότητα στη φύση δεν είναι άσπρη-μαύρη όπως αυτός ο βλάχος.  |
Φίλε μου σε χαιρετώ.
Ο βλάχος είναι θεσπέσιο πλάσμα. Εμείς οι ψαροκυνηγοί έχουμε σπάνιες συναντήσεις μαζί τους. Το αυξημένο βάθος διαβίωσης τους, δεν μας επιτρέπει και πολλές επαφές
. Απο την άλλη, απο όσο γνωρίζω, ο βλάχος χρησιμοποιεί επιπλέοντα αντικείμενα για τις μεταναστευτικές του ανάγκες. Κάτι σαν προστασία, απο τόπο σε τόπο?
Φανταστικές φωτογραφίες! Σίγουρα στη ζωή δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Φαντάζομαι για αυτό ακριβώς το λόγο συζητάμε όλοι εδώ σήμερα.
Έχουμε και εμείς όμορφες στιγμές στη θάλασσα που δεν εμπεριέχουν φόνο.
Μία απο αυτές σε ψάρεμα στη Κυπαρισσία, είδαμε μία όμορφη χελώνα. Απίστευτο πλάσμα, η συγκεκριμένη, η μεγαλύτερη που έχω δει. Παρατηρήστε το μέγεθος του κεφαλιού της, σε σχέση με τα φύκια της Ποσειδωνίας.
Επίσης, έχουμε και άλλες επαφές. Ακόμα πιο κουφές. Πολλοί απο εσάς θα έχετε ακούσει για το Κυριάκο, το δελφίνι στο Λουτράκι. Μερικοί φίλοι είχαν την ευτυχία να κολυμπήσουν μαζί του (εγώ δυστυχώς όχι).
Η φωτογραφία είναι πέρα για πέρα αληθινή:
http://forum.aidahellas.gr/viewtopic.php?f=15&t=28
Σας χαιρετώ
Φοίβος Διακογιάννης
ΥΓ Με συγχωρείται αν δεν απάντησα σε ένα προς ένα τα ποστ σας, ελπίζω ότι κάλυψα το μεγαλύτερο μέρος αυτής της μικρής αλληλεπίδρασης.