[Γιώργος Δεμέτης]

Από τον ντόρο που έγινε τις προηγούμενες ημέρες στα διάφορα φόρουμ και μετά την προσωπική μου επαφή με κάποια από τα μέλη σας σε προσωπικό επίπεδο, έκανα μια βουτιά μεσα βαθειά μου να δω και εγώ κάποια πράγματα.

Γιατί ενώ έχω δύο παιδιά η κόρη μου που δεν έπιασε όπλο ποτέ στο χέρι μόλις έβαλε μπουκάλα στην πλάτη σκέφτεται όπως οι οικολογική πλευρά των αυτόνομων?
Γιατί ο γυιός μου ξεκινώντας την ελεύθερη κατάδυση μαζί μου μόλις έπιασε όπλο στο χέρι έγινε ένας ψαροτουφεκάς αμέσως?
Κανείς από τους γονείς αυτών των δύο παιδιών δεν δίδαξε ούτε τον έναν ούτε τον άλλον τι να πιστεύει ή τι είναι κακό ή τι είναι καλό για τη φύση και για την ανθρωπότητα. Μόνοι τους ακολούθησαν τα ένστικτα τους χωρίς πιθαναγκασμό.

Η απάντηση που τουλάχιστον εγώ μπορώ να σκευτώ είναι η εξής:
Ο άνθρωπος είναι υδρόβιο όν εξελιγμένο ανά τους αιώνες. Κάποιες λειτουργίες του έχουν παραμείνει όπως ήταν παλαιότερα. Γιαυτό βλέπουμε στην ελεύθερη κατάδυση να συμβαίνουν τα καταδυτικά αντανακλαστικά ενώ στην κατάδυση με αυτόνομη συσκευή αυτά ακυρώνονται γιατί ο άνθρωπος παραβιάζει την φύση με τεχνητό μέσο αναπνοής.
Με ελεύθερη κατάδυση ο άνθρωπος κατεβαίνει στα 140 μέτρα χωρίς βλάβη στον οργανισμό του, ενώ στην αυτόνομη κατάδυση το όριο ασφαλείας είναι τα 40 μέτρα αν δεν κάνω λάθος, χρησιμοποιόντας τον αέρα της ατμόσφαιρας υπό πίεση.
Από την διαδικασία αυτή πιθανά αναβιώνουν μέσα από το DNA του ανθρώπου εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν πιο πολύ να λειτουργεί ενδόμυχα σαν ψάρι παρά σαν άνθρωπος. Ένα πλάσμα που τρεφόταν τότε συλλαμβάνοντας την τροφή του μόνο του. Ένα πλάσμα που δεν θεωρούσε την αφαίρεση ζωής ως φόνο αλλά ως φυσική διαδικασία επιβίωσης.

Αν παρατηρήσουμε πλέον μόνο τους ψαροτουφεκάδες θα διαπιστώσουμε και άλλα πράγματα. Οι άνθρωποι που έχουν βγάλει πολλά ψάρια στη ζωή τους και που συνεχίζουν να βγάζουν με την ίδια ευκολία όπως παλιά, δεν έχουν την ανάγκη και τη διάθεση να το διατυμπανίζουν αυτό ή να το δημοσιοποιούν.
Θεωρούν ότι είναι κάτι το φυσικό όπως όταν τρώνε ένα πιάτο φαγητό. Επιπλέον οι περισσότεροι από αυτούς αν δεν εκμεταλλεύονται καθ οιονδήποτε τρόπο την ικανότητα τους αυτή αλλά ψαρεύουν μόνο για την εσωτερική ψυχική τους ανάγκη, έχουν ευαισθητοποιηθεί για θέματα διαχείρισης και προστασίας της φύσης ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό και από τους οικολόγους αυτόνομους.

Έτσι λοιπόν οι ελεύθεροι δύτες και μάλιστα οι βαθύτες πολύ εύκολα γίνονται ψαροτουφεκάδες ενώ οι αυτόνομοι πολύ δυσκολότερα. Ο Φοίβος που καταδύεται χαλαρά στα 40 μέτρα, σαφέστατα θα πανηγυρίσει που έβγαλε μία σφυρίδα στα 30 με μία ανάσα. Για να φτάσει να ψαρέψει σε αυτά τα δεδομένα πέρασε μία μεγάλη διαδρομή στο χρόνο και στην προσωπική του εξέλιξη ως θαλάσσιο όν με μία ανάσα.

Ο αυτόνομος που πριν 20 ημέρες δεν είχε βουτήξει το κεφάλι του στο νερό παρά μόνο για να βρέξει τα μαλιά του πέρασε ένα σχολείο αυτόνομης κατάδυσης, και σε λίγο εξομοιώθηκε με τον Φοίβο σε αντίστοιχα βάθη παραμονής του στον βυθό. Εκεί λοιπόν... ω του θαύματος ανακάλυψε έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο που δεν είχε μέχρι τώρα καμία επαφή. Έναν κόσμο με ομορφιά, με πρόκληση στην παρατήρηση και στην καταγραφή του.
Μα ναι ρε παιδιά και εγώ μόλις πρωτοαντίκρυσα την ανατολή του ηλίου έμεινα έκθαμβος από το θαύμα της φύσης. Σήμερα που επί 35 χρόνια ξυπνάω πριν την ανατολή δεν μου κάνει την ίδια εντύπωση το συγκεκριμένο φαινόμενο.

Επιπλέον σε όλα αυτά να προσθέσω ότι η πλειονότητα των αυτόνομων είναι απλοί παρατηρητές όπως οι φίλαθλοι σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου ενώ οι ελεύθεροι δύτες -ψαροτουφεκάδες οι παίκτες μέσα στο γήπεδο. Με πολύ μεγάλη ενασχόληση για καλή φυσική κατάσταση και υδροβιότητα, όπως αντίστοιχα κάνουν οι αθλητές του ποδοσφαίρου.

Αυτά διέγνωσα εγώ κάνοντας μια βουτιά στο βάθος της ψυχής μου, και σας παραθέτω καταγράφοντας την σκοπιά του ελεύθερου δύτη ψαροτουφεκά.

Σαφέστατα δέχομαι τις οποιεσδήποτε διαφορετικές προσεγγίσεις σας στο θέμα εφόσον γίνει πάντα με διάθεση διαλόγου και υγειούς συζήτησης.