[΄Ακης Γκούμας]

Αν και δεν έχω κυνηγήσει ποτέ μου (εντός ή εκτός νερού) η άποψη είναι ενδιαφέρουσα. Κυρίως, γιατί δεν είναι δογματική.
Δεν ένοιωσα την καταραμένη λύσσα του κυνηγού που σαρώνει τα πάντα, μόνο και μόνο γιατί βρέθηκαν μπροστά στον υπεράνθρωπο.
Ναι, πιστεύω οτι ο σύγχρονος άνθρωπος ευνουχίζει - πολλές φορές - ένστικτα που διάφορες θεωρίες (με πρώτη την Χριστιανική) του έχουν δαιμονοποιήσει. Ντροπή για το γυμνό του σώμα, ντροπή για το πήδημα, ντροπή για την κλοπή τσίχλας στα 12 του χρόνια. Ντροπή για την κλωτσιά σε ένα γατί, ντροπή για την στόχευση μιας πέρκας.
Είπαμε, αλλά όχι κι΄ έτσι.
΄Οχι, δεν είναι έγκλημα ένας πιτσιρικάς να ανακαλύπτει την όποια φύση του (του κυνηγού? του αγοριού? του "διαφορετικού?) με ένα γαμω-ψαροντούφεκο. Δεν είναι έγκλημα να σπάει τα μούτρα του "εχθρού" του στο σχολείο.
Ψυχραιμία παίδες. Ας κοιτάξουμε και λίγο τι αφήσαμε πίσω μας.
Προσωπικά, άφησα αρκετά που είναι για ντροπή, αλλά όχι πιά...

Υπάρχουν πολλοί που μετά απο αυτή του την απόκλιση (του πιτσιρικά εννοώ) , θα τον κάνουν να συγκρίνει, να σκεφτεί, να ξεπεράσει και να έρθει "κατα ΄δώ". Και το σέξ παίζει το ρόλο του. Κατευνάζει την επιθετικότητα (πάγιά μου αντίληψη για τους αψύκορους...)
Πολλές φορές, η ήπια παραβατικότητα, οδήγησε τις μεγαλύτερες ψυχές (και μυαλά) στην ηθική όπως την εννούμε οι περισσότεροι εδώ.
Κάτι απόλυτοι και ψυξοπάρθενοι τύποι, ποτέ δεν μου γέμισαν το μάτι, τελικά.