Ενδιαφέρουσα η περιγραφή σου, έχω παρατηρήσει θαλάσσια χελώνα στη φύση να τρώει νεκρά ψάρια που της πετάνε οι ψαράδες. Γύρω γύρω από το κεφάλι της τριγυρνούσαν άπειρα μικρόψαρα, πολλές φορές ίδιου είδους με τα νεκρά ψάρια που πέταγαν οι ψαράδες και έτρωγε η χελώνα, τα οποία δεν είχαν την παραμικρή φοβία για το μεγάλο ζώο, το οποίο μόνο η σπιρτάδα στην κίνηση δεν το χαρακτηρίζει. Στη φωτογραφία η χελώνα τρώει μια νεκρή καλόγρια, δες τι γίνεται γύρω της.
Μου φαίνεται λοιπόν δύσκολο η χελώνα να κυνηγάει ψάρια, γιατί μου μοιάζει ότι της λείπει η σπιρτάδα. Επίσης, αν μιλάμε ειδικά για την
Caretta caretta, το σαγόνι της είναι κατασκευασμένο για να σπάει και να θρυμματίζει την τροφή της, που αποτελείται κυρίως από δίθυρα μαλάκια, καβούρια, μέδουσες κ.ά. Έχει
πολύ μεγάλη δύναμη στο σαγόνι (θέλει προσοχή!) αλλά της λείπει η ταχύτητα. Δες αν θέλεις και
εδώ.
Επιπλέον, κάτι άλλο που δεν μπορεί σίγουρα να κάνει η θαλάσσια χελώνα (σε αντίθεση με τη χερσαία και την ποταμίσια) είναι να βάλει οποιοδήποτε μέλος του σώματός της μέσα στο καβούκι της, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του κεφαλιού της. Ίσως απ' έξω από το νερό να σου φάνηκε ότι έκανε έτσι ή μήπως ήταν ποταμίσια (έχω δει και τέτοια στη θάλασσα)?
Άσχετα με τα της χελώνας, προσωπικά δε συμφωνώ με την αρχική σου διάκριση μεταξύ αυτόνομων-παρατηρητών και ελεύθερων-ψαροτουφεκάδων-"παικτών". Πριν κάνω αυτόνομη κατάδυση ξεκίνησα (συστηματικά) με πολύ snorkelling και λίγο ελεύθερο με στόχο την παρατήρηση/φωτογραφία. Η εκπαίδευση στην αυτόνομη ήρθε σύντομα και αναβάθμισε σημαντικά αυτή μου την ασχολία. Ύστερα από αρκετά χρόνια πάλι, ανακάλυψα εκ νέου την ελεύθερη ως μέσο να προσεγγίσω άγρια ζώα που δεν μπορώ να προσεγγίσω με το ανοιχτό κύκλωμα. Από τότε, όποτε βρίσκω ευκαιρία, κάνω και ελεύθερη κατάδυση μόνο και μόνο για να κολυμπήσω ανάμεσα σε κανένα κοπάδι με ψάρια, εμπειρία που η αυτόνομη με ανοιχτό κύκλωμα δεν μπορεί να μου προσφέρει. Ή για να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς μου.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι
σημασία δεν έχει το μέσο αλλά ο σκοπός. Εκεί πιστεύω ότι βρίσκεται η όποια διαφορά.
Όσο για το αν μόνο σκοτώνουν οι ψαροτουφεκάδες, προφανώς δεν ισχύει, είναι μάλλον φύσει αδύνατο κάποια στιγμή οποιοσδήποτε άνθρωπος βρίσκεται στη θάλασσα να μη ζήσει κάποια "μαγική" στιγμή που θα τον αφήσει έκθαμπο. Είναι στη φάση αυτή που ο ψαροτουφεκάς θα κάνει στην άκρη το τουφέκι. Όσο πιο μεγάλες ευαισθησίες έχει, τόσο πιο συχνές αποκαλύψεις βιώνει. Εξακολουθεί παρόλα αυτά να μπαίνει με ένα τουφέκι στη θάλασσα...