Μαρία, πολύ ενδιαφέρουσα η θεωρία που μας παρέθεσες και μου θυμίζει ένα καλό βιβλίο του βιολόγου/γιατρού Κονραντ Λορεντς:
Κονραντ Λορεντς: Η πίσω όψη του καθρέφτη
Προσπάθησα να το βρω για να σου παραθέσω κάποιο απόσπασμα αλλά κάπου έχει εξαφανιστεί στη βιβλιοθήκη μου, οπότε αντιγράφω δυο λόγια από το link που έδωσα παραπάνω:
Παράθεση:
|
Η Διαδικασία Απόκτησης της Αντιληπτικής Ικανότητας και τα Αίτια της Παθολογικής Συμπεριφοράς του Σύγχρονου Ανθρώπου. Ο νομπελίστας Κόνραντ Λόρεντς, περιγράφοντας, με πολυάριθμα παραδείγματα, τη φυλογενετική εξέλιξη της γνώσης, θίγει τη μεγάλη διαμάχη της δυτικής φιλοσοφίας ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Και εξιστορεί, βήμα προς βήμα, τη μακρόχρονη και επίμονη πορεία των ανθρωποειδών προγόνων μας, προς την απόκτηση του αντιληπτικού μας μηχανισμού.
|
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο fin
(...)
Αυτο που παντα θα με ενοχλει ομως, ειναι οτι η (οση) κατανοηση της φυσης, η (οση) κατανοηση της ζωης και η (οση) κατανοηση του ανθρωπου δε θα ειναι ποτε αρκετες να επηρεασουν θετικα τις πραξεις των πρωτογονα απληστων "ανεπτυγμενων κοινωνιων" μας.
|
Ίσως τελικά έχουμε υπερεκτιμήσει την αντιληπτική μας ικανότητα -ως άτομα- και την δυνατότητα πραγματικής και μακροπρόθεσμης προσαρμογής μας -ως κοινωνία- σε αυτό που ονομάζουμε περιβάλλον.
Οι βασικοί μας ζωώδεις μηχανισμοί αντίληψης και επιβίωσης, διαμορφωμένοι μέσα από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης αποτελούν έναν θεμελιώδη μηχανισμό που μας ωθεί αυθόρμητα στην αναζήτηση μιας ατομικής -κυρίως σωματικής- ευδαιμονίας, περιορισμένης τοπικά και χρονικά:
-> Ξαπλώνω στην παραλία και πετάω τα σκουπίδια μου - η ζημιά που κάνω είναι αόρατη και μακρινή.
-> Ανοίγω το air-condition και απολαμβάνω τη δροσιά του - η υπερθέρμανση του πλανήτη θα γίνει σημαντική όταν εγώ θα έχω πεθάνει
Η γνώση που παρέχει η επιστήμη από την άλλη -αν υποθέσουμε ότι υπάρχει στους καιρούς μας καθαρή επιστήμη που δεν χρηματοδοτείται από αμφίβολες πηγές- αποτελεί μόνο μια στοιχειώδη έκλαμψη συνειδητοποίησης σε ένα μικρό αριθμό εγκεφάλων που δύσκολα μπορεί να αλλάξει σε συλλογικό επίπεδο την καθημερινή μας συμπεριφορά ή τουλάχιστον αυτό γίνεται πολύ αργά σε σχέση με
την ανάπτυξη των πρωτογονα απληστων "ανεπτυγμενων κοινωνιων" μας, τόσο αργά που δεν μπορεί να ανατρέψει την πορεία καταστροφής.
Προφανώς -ως είδος- δεν είμασταν ποτέ προγραμματισμένοι για μακροπρόθεσμο προγραμματισμό. Είμαστε ανθρωποειδείς πίθηκοι που για πολλά εκατομύρια χρόνια αποτελούσαμε ένα μικρό τμήμα του όλου και ξαφνικά -τα τελευταία 1000 χρόνια ίσως και λιγότερο- αποκτήσαμε την τεχνολογική εξουσία να καταστρέψουμε το μέλλον του πλανήτη ή τουλάχιστον το μέλλον όπως το φανταζόμαστε σήμερα - γιατί πιστεύω ζωή θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμάς.
Αν δούμε το θέμα κοσμολογικά (σε μια συμπαντική διάσταση, ίσως και θεολογική) υπάρχει κι η θεωρία πως δεν απαράιτητα κακό να εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος απ' τον πλανήτη:
Είναι μέρος μιας γενικότερης εξελικτικής ισορροπίας που λέει ότι για να ξεπεράσει μια φυλή όντων τα σύνορά της και να αποικίσει π.χ. το διάστημα, θα πρέπει να αναπτύξει κατ' αρχήν έναν "ηθικό πολιτισμό" που μάλιστα θα κινείται με ρυθμούς μεγαλύτερους από τον τεχνολογικό πολιτισμό που θα τείνει να καταστρέψει τον πλανήτη, αλλιώς θα καταστραφεί πριν προλάβει να αναπτύξει τεχνολογία διαστημικών ταξιδιών, κι αυτό τελικά είναι καλό γιατί συμβάλει στην αρμονία του σύμπαντος.
Ίσως πολλά από τα παραπάνω δεν είναι τίποτα παραπάνω από απαισιόδοξα ιδεολογήματα χωρίς άμμεση πρακτική αξία, αλλά τα γράφω γιατί εξακολουθώ να πιστεύω πως μια συνειδητοποίηση σε προσωπικό επίπεδο, μεταφέρεται τελικά στο συλλογικό και προσθέτει ένα λιθαράκι που ίσως κάνει τη διαφορά...