Όσον αφορά την τεχνική της βοηθητικής αναπνοής, η PADI διδάσκει στο Open Water την λανθασμένη κατά τη γνώμη μου (και κατά μία έννοια επικίνδυνη) τεχνική όπου ο δότης ανοίγει απλά τα χέρια του και ο δέκτης ξεαγγιστρώνει το χταπόδι του δότη. Ο λόγος που τη θεωρώ λανθασμένη είναι αυτός ακριβώς που είπε ο gkam, ότι δηλαδή ένας δύτης χωρίς αέρα δεν είναι και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση
και το πιθανότερο είναι ότι αν απλά ανοίξεις τα χέρια σου αυτός θα σου αρπάξει το ρυθμιστή από το στόμα κι αν αντιδράσεις μπορεί να σε πλακώσει και στις μπουνιές...
Το θέμα είναι ότι ο ίδιος οργανισμός στο Rescue διδάσκει την ίδια άσκηση με τη σωστή τεχνική, όπου ο δότης προσφέρει ο ίδιος το χταπόδι του με τεντωμένο το χέρι κρατώντας τον δέκτη αρχικά σε απόσταση ασφαλείας...
Σε περίπτωση που μείνεις από αέρα η πρώτη σου επιλογή κατά σειρά προτεραιότητας, σύμφωνα με την IANTD είναι να πάρεις την εφεδρική πηγή αέρα που πιθανά έχεις μαζί σου (φιαλίτσα spare air, φιάλη αγκίστρωσης κλπ.) και η δεύτερη επιλογή κατά σειρά προτεραιότητας είναι να πάρεις το χταπόδι του ζευγαριού (αν το ζευγάρι σου είναι μακρυά ή δεν έχεις ζευγάρι πάμε στις αναδύσεις κινδύνου). Αναπνοή από το ίδιο δεύτερο στάδιο έχει νόημα μόνο αν το ζευγάρι σου δεν έχει χταπόδι, πράγμα που κανείς πλέον δεν το κάνει
, γι' αυτό και αυτή η άσκηση είναι εδώ και πολλά χρόνια προαιρετική από όλους τους οργανισμούς (τουλάχιστον από PADI, IANTD, SDI).
Από τη στιγμή που φτάσουμε στο στάδιο της βοηθητικής αναπνοής η κατάδυση έχει λήξει και αρχίζουμε άμεσα ελεγχόμενη ανάδυση. Σε αυτή τη φάση πρέπει να υπάρχει στενή επαφή μεταξύ των δύο μελών του ζευγαριού πρόσωπο με πρόσωπο, να είναι γερά πιασμένοι ο ένας από το τζάκετ του άλλου και ο δότης πρέπει να ελέγχει στενά τον δέκτη για σημάδια στρες, να τον ηρεμεί αν χρειάζεται κλπ. Οπότε σε αυτή τη φάση ένας μακρύς σωλήνας δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Κατά τη γνώμη μου δηλαδή, αν μιλάμε αποκλειστικά για καταδύσεις αναψυχής, ένα κύριο β' στάδιο με δίμετρο σωλήνα είναι υπερβολή εξοπλισμού.
Θεωρώ, μιλώντας πάντα για καταδύσεις αναψυχής, ότι ένας σωλήνας έντονου χρώματος μακρύτερος από αυτόν του κύριου β' σταδίου (ας πούμε γύρω στα 95cm) είναι η ενδεδειγμένη λύση και συμφωνώ επίσης ότι στο εναλλακτικό β' στάδιο δεν πρέπει να γίνονται εκπτώσεις ποιότητας για τους λόγους που προαναφέρθηκαν.