Θα συμφωνήσω κι εγω με τους προηγούμενους, αφού ό,τι το απενθάνομαι το αποφεύγω κι όλας. Αυτό όμως το κάνω εγώ. Και δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα να βρίζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τον υπερκαταναλωτισμό που μας διακατέχει.
Με τσαντίζει η δυνατή σαχλή και ξενέρωτη μουσική που βάζουν τα μπαράκια πρωι πρωι στην παραλία, με τσαντίζει η υπερβολική χλίδα που μας θέλει όλους αποστειρωμένους.
Ομως , είπα μπράβο, όταν το περσινό καλοκαίρι στη Σύρο είδα ξαπλώστρες και καθαριότητα σε μια παραλία (φυσικά και δεν θυμάμαι τώρα πια είναι) χωρίς εισητήριο. Και οι ξαπλώστρες προσφορά από το Λιμενικό Ταμείο.
Πάνω από όλα όμως, με τσαντίζουμε οι ίδιοι εμείς, που τα ζητάμε όλα αυτά. Νοιώθουμε ότι χωρίς όλη αυτήν την βιτρίνα είμαστε τίποτα και έτσι βολευόμαστε να είμαστε κάτι με το πραγματικό τίποτα.....
Τι είπα τώρα;
Τέλος πάντων.... καταλάβατε..