Καλημέρα.
Δυσκολεύτηκα λιγάκι να υλοποιήσω την υπόσχεση μου μιας και τα υλικά της ημερίδας που είχε διοργανωθεί από την ΣΟΕ και με θέμα τα γεγονότα του Σάρχου δεν είχαν ποτέ αναρτηθεί σε κάποια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο οπότε έπρεπε να καταφύγουμε σε προσωπικά αρχεία. Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα καλά...
Πάμε λοιπόν στο πως είδαν οι "εγλωβισμένοι" την στιγμή που ο Γιάννης Σπίνος βγαίνει από το σιφώνι και το τι έγινε μετά.
Ξεκινώ πρώτα με το πως περιγράφει την στιγμή η Χρύσα Μαυρόκωστα:
Παράθεση:
Λίγο πριν τις 2.00 το πρωί της Τετάρτης τα παιδιά έχουν πάει να ελέγξουν τη στάθμη της λίμνης από την αντίθετη πλευρά του σιφονιού. Εγώ έχω μείνει στην κατασκήνωση για να κάνω μασάζ στα πόδια μου τα οποία έχουν πρηστεί και πονάνε πολύ τις δύο τελευταίες μέρες. Ξαφνικά ακούω……«κανείς εδώ;» Κρατάω την ανάσα μου για να πιάσω τους ήχους και κάνω αστραπιαίες σκέψεις ότι με κοροϊδεύουν τα παιδιά. Μονολογώ ότι έτσι και με δουλεύουν θα τους πνίξω και ταυτόχρονα τους το φωνάζω δυνατά. Την ίδια στιγμή βλέπω στο βάθος της αίθουσας από τη μεριά του σιφονιού, την αντίθετη από αυτή που βρισκόταν τα παιδιά, ένα φως με δύο εστίες στο ύψος του ανθρώπινου κεφαλιού. Αντιλαμβάνομαι αυτομάτως ότι είναι δύτης και αρχίζω να φωνάζω….. έο.. Βάζω με ταχύτητα φωτός τις γαλότσες και κατρακυλάω προς τα κάτω αντικρίζοντας το Γιάννη Σπίνο. Μετά από ένα λεπτό ήρθαν και τα παιδιά. Αγκαλιές και φιλιά… δεν τον ξέραμε το Γιάννη αλλά η στιγμή ήταν ίσως η πιο συγκινητική!
Με λίγα λόγια μας εξήγησε τι γινόταν έξω…δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το μέγεθος της επιχείρησης! Τον προσκαλέσαμε να έρθει πάνω να ξεκουραστεί να τον …κεράσουμε και ό,τι μας είχε περισσέψει, αλλά μας είπε ότι οι άλλοι ανησυχούν και ότι έπρεπε να βγει να τους καθησυχάσει. Μας ρώτησε τι θέλαμε να μας φέρει. Ιδιαίτερη όρεξη πλέον για φαγητό δεν εκδηλώσαμε, μόνο αλουμινοκουβέρτες και καμιά σούπα ζητήσαμε.
Ανεβήκαμε πάνω, επιτέλους μπορούσαμε να ανάψουμε τις ασετιλίνες! Έπιασα το ημερολόγιο, και έγραψα τις τελευταίες εξελίξεις, μέχρι να επιστρέψει ο Γιάννης.
|
Και η οπτική ματιά του Μεθόδιου Ψωμά:
Παράθεση:
Στο γυρισμό ακούσαμε την Χρυσούλα να φωνάζει και ενστικτωδώς της απαντήσαμε. Πλησιάζοντας προς το μέρος της την ακούσαμε να μας ρωτάει αν την φωνάζαμε, της απαντήσαμε: όχι, αλλά απαντήσαμε στις δικές της φωνές. Εκείνη την ώρα ακούσαμε την φωνή και είδαμε τα φώτα ενός ανθρώπου που μας ρώταγε: παιδιά είστε καλά;
Τρέξαμε αμέσως προς το μέρος του, η χαρά μας ήταν μεγάλη. Συστηθήκαμε, ήταν ο σπηλαιοδύτης Γιάννης Σπίνος από τον ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο. Φυσικά τον βομβαρδίσαμε με ερωτήσεις. Τι γίνεται έξω; Τι κάνουν οι γονείς μας; Κ.τ.λ.
Μας είπε πολύ λιτά: «παιδιά απέξω έχει γίνει η 6η Πανελλήνια Σπηλαιολογική Συνάντηση, είναι όλοι οι σπηλαιολόγοι, από όλη την Ελλάδα, παλιοί και νέοι». Μας είπε ότι έπρεπε να περάσει από την άλλη μεριά για να μεταφέρει τα νέα στους υπόλοιπους, που αγωνιούσαν και κυρίως στους συγγενείς μας, μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν κάτι για να μας φέρει όταν ξαναγυρίσει. Του είπαμε ότι έχουμε συνηθίσει την πείνα και επίσης ότι έχουμε ακόμα τρόφιμα, τον ρωτήσαμε σε πόση ώρα υπολόγιζε να βγούμε έξω, μας είπε σε κανένα δύοωρο, ζητήσαμε δυο αλουμινοκουβέρτες και αν είναι εύκολο καμιά σούπα.
Όλοι μαζί πήγαμε προς το σιφόνι, όπου ο Γιάννης έπιασε το μίτο και χάθηκε πάλι μέσα στο νερό.
Χοροπηδητά και αγκαλιές, τα παιδιά μας έφτασαν και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα από ότι υπολογίζαμε. Πήγαμε στο «τσαντίρι» μας, αρχίσαμε να μαζεύουμε και να τακτοποιούμε στο σάκο τα πράγματα.
Η χαρά μας δεν περιγράφεται… φάγαμε όλα τα κουλουράκια…φανταστήκαμε για λίγο τι θα γινόταν από την άλλη μεριά και ζηλέψαμε, θα θέλαμε να συμμετέχουμε σε αυτή την ιστορία ως σπηλαιολόγοι - διασώστες. Υποθέσαμε την ύπαρξη δημοσιογράφων στην έξοδο, σε κανένα μας δεν άρεσε αυτή η ιδέα, όμως ας βγούμε από δω και ας γίνει οτιδήποτε.
|
Το όλο κείμενο είναι πραγματικά πολύτιμο από όποια μεριά κι αν το δει κάποιος, είτε "τεχνική", είτε "ανθρώπινη". Έχω ήδη ζητήσει την άδεια για να το αναρτήσω. Μέχρι τότε ας μου επιτρέψει η Χρύσα να κλέψω κάτι ακόμη από το γραπτό της, κάτι που δείχνει γιατί η σπηλαιοκατάδυση δεν είναι μια ακόμα μορφή κατάδυσης. Είναι η στιγμή που τα παιδιά διαπιστώνουν πως αρχίζει να υπάρχει θέμα...
Παράθεση:
Ξεκινάμε το γυρισμό. Πηγαίνω μπροστά. Έχουμε προχωρήσει αρκετά και ξαφνικά διαισθάνονται ότι κάτι συμβαίνει που δεν συνέβαινε πριν. Σταματάω για να αφουγκραστώ. Σκέφτομαι ότι είναι ο θόρυβος που κάνουν τα παιδιά που έρχονται από πίσω και προσπαθώ να καθησυχαστώ. Δεν προχώρησα όμως 5 μέτρα ακόμη και αντιλαμβάνομαι ότι το υπόκωφο «κάτι» που «έπιανα» ήταν συνεχόμενο και όχι περιοδικό όπως θα έπρεπε να ήταν αν τον έκαναν τα παιδιά. Η καρδιά μου είχε ήδη αρχίσει να κτυπά. Ένιωθα ότι το σπήλαιο άλλαζε.
Σκύβω και κρατάω την ανάσα μου βάζοντας ταυτόχρονα το αφτί στο πάτωμα για να ακούσω καλά. Για κλάσματα δευτερολέπτου, συνειδητοποίησα ότι αυτό που ακουγόταν ήταν νερό…σκηνές αστραπή ήρθαν μπροστά από τα μάτια μου… το νερό να έρχεται από τις λίμνες,….πέτρες να κατρακυλάνε…. να το βρούμε μπροστά μας βγαίνοντας από το παρακλάδι…. Εκείνη τη στιγμή έφτασαν και τα παιδιά. Τους σταμάτησα λέγοντας ότι κάτι ακούω…κάτι δεν πάει καλά. Δεν θα ξεχάσω ποτά το βλέμμα τρόμου που διέκρινα στο Μεθόδιο. «Νερό» λέει και τρέξαμε όλοι προς την έξοδο.
Αυτό που αντικρίσαμε θα το θεωρούσα υπερβολικό εάν το έβλεπα σε ταινία. Απίστευτες ποσότητες νερού να ξεχύνονται από τις λίμνες, κάτω από τους κατακρημνισμένους ογκόλιθους, προς την κατεύθυνση της εξόδου μας….αφρισμένα νερά να χτυπάνε τα βράχια….μόλις 5 μέτρα από κάτω μας!! Τρέξαμε προς τα κάτω. Ο Μεθόδιος έλεγξε για ασφαλές σημείο και κατέβηκε προς το σιφόνι, απαγορεύοντας μας να πλησιάσουμε. Θεώρησα πολύ σωστό αυτό που είπε και παραμείναμε εκεί. Τα συναισθήματα έκπληξης, έντασης και ταυτόχρονα απάθειας που ένιωθα εκείνη τη στιγμή, τώρα, τα ερμηνεύω σαν έλλειψη συνειδητοποίησης του κινδύνου. Tου τι ακριβώς συνέβαινε. Παρόλο που κατά βάθος ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει, δεν ήθελα να το σκεφτώ, ούτε να το πιστέψω. Μέχρι που ήρθε ο Μεθόδιος.
«Δεν πάμε πουθενά. Έχουμε αποκλειστεί» …
|
Δημήτρης