[Σώτος Χριστοδούλου]

Σπύρο έχω δει το βίντεο παλαιότερα.

Από την ανάλυση φαίνεται ότι επιχειρεί κάθοδο χωρίς άλλο δύτη. Σε ένα σημείο βγάζει μια φωνή και στρέφει την κάμερα προς τα πάνω αναζητώντας ίσως άλλους δύτες. Οι παρατηρητές αμφιβάλλουν αν ζητάει βοήθεια διότι αν ήταν κάτι τέτοιο θα μπο΄ρούσε να σταμετήσει έυκολα διότι το βάθος ήταν μικρό. Προσωπικά πιστεύω ότι το πρόβλημα ξεκινάει από εδώ. Ίσως απώλεια συτήματος πλευστότητας αλλά και πάλι υπάρχει η εφεδρεία! ϊσως μπλοκαρισμένος ρυθμιστής ή η βάνα στο κλείστρο να μην ήταν εντελώς ανοικτή οπότε είχε σταδιακά άυξηση του έργου εισπνοής, αλλά και πάλι υπάρχει ο εφεδρικός ρυθμιστής! Ο πανικός όμως της στιγμής ή έστω η δυσφορία ήταν ξεκάθαρος παράγοντας που δημιούργησε το λεγώμενο "perceptual narrowing" κατά το οποίο ο δύτης αδυνατεί να ενεργήσει όπως ενδείκνυται σε τέτοιες περιπτώσεις. Φαντάζομαι πως εκείνη την στιγμή το ΄σωμα του θα ήταν κατακλυσμένο από αδρεναλίνη και διοξείδιο του άνθρακα.

Παρατηρώντας το χρονόμετρο βγάζει κανείς συμπεράσματα για το χρονικό της τραγωδίας:

17:03:30 Στην επιφάνεια ίσως μετά το bubble check.
17:05:50 Πλάνο του άλλου δύτη από περίπου το ίδιο βάθος. όλα δείχνουν εντάξει.
17:06:05 Η πρώτη φωνή και στροφή της κάμερας προς την επιφάνεια (κάτι πάει λάθος)
17:08:40 Είναι ήδη στον πάτο μετά από μια τρελλή πορεία καθόδου. Το βρίσκω απίθανο να ήταν πρόβλημα πλευστότητας. Μάλλον πρόβλημα με την παροχή αέρα σε συνδιασμό με πανικό. Δεν μπορεί εύκολα να ελέγξεις βαλβίδες, παροχή αν είσαι στο μπλέ σε φάση καθόδου. Είναι κάτι ανάλογο με το να είσαι σε δωμάτιο που πλυμμιρίζει και δύο κροκόδειλοι βρίσκονται δίπλα σου. Εσυ όμως σκέφτεσαι ακόμα το δωμάτιο που πλυμμιρίζει.
17:09:12 Βγάζει τον ρυθμιστή από το στόμα, (δεν μπορεί να του δώσει αέρα?)
17:11:00 Περίπου ενάμισυ λεπτό μετά την απώλεια του ρυθμιστή και συνολικά μετά από 7:30 λεπτά κατάδυσης είναι ήδη πνιγμένος.

Είχα την ατυχία μια φορά να κατέβω στο Ζηνοβία με σχεδόν κλειστή τη βάνα της 12λιτρης. Κακώς ζήτησα από άλλο εκπαιδευτή πριν την είσοδο να ελέγξει αν ήταν καλά ανοικτή και μου την έκλεισε. Πώς τόπαθε ο *******? Στα 15 περίπου μέτρα άρχισε η μάχη. Να πάω πάνω? Πώς αφού το φούσκωμα του BCD ήταν κάπως αδύνατο. Να αφήσω τα βάρη? Και να κάνω ανάδυση από τα 15 σαν πύραυλος? Η σκέψη που επικρατούσε ήταν ότι πρέπει να παραμείνω ψύχραιμος διότι έτσι η ζήτηση αέρα θα ήταν πάντα πιο λίγη. Κολύμπησα προς την buddy μου πήρα το εφεδρικό αφού΄της έδωσα το σήμα "χωρίς αέρα" και ακολούθως της ζήτησα να μου ανοίξει τη φιάλη. έλεγξα την παροχή και συνεχίσαμε την κατάδυση μια χαρά. Θα μπορούσε όμως κάτω από συνθήκες πανικού να αποβεί η τελευταία μου κατάδυση.