Βουτώντας συνέχεια με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι,
είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεχάσουμε
πόσο όμορφη και χαλαρή ήταν η διαδικασία της κατάδυσης
πριν αρχίσουμε να φωτογραφίζουμε με μανία...
Ψάχνουμε αγωνιωδώς για περίεργα θέματα,
σπάνια ψάρια,
ιππόκαμπους,
αόρατα καβουράκια
...για να συνειδητοποιήσουμε μετά ότι ζήσαμε όλη τη βουτιά
μέσα από την οθόνη της μηχανής μας
(λες και δεν φτάνουν οι τόσες οθόνες που ταλαιπωρούν την καθημερινότητά μας)
Υπάρχουν όμως φορές
που ακόμα και φωτογραφιζοντας,
η μαγεία της κατάδυσης με κατακλύζει ξανά...
εντελώς απρόσμενα...
σαν νά ναι η πρώτη φορά που ανοίγω τα μάτια μου
σ' αυτόν τον μαγικό κόσμο...
Δεν ξέρω να το ορίσω πότε συμβαίνει...
...ισως όταν φέγγει το απαλό φως της αυγής
...ίσως όταν η θάλασσα στέκει ακίνητη
και μέσα απ' τις λιγοστές της ρυτίδες που μ' αγκαλιάζουν,
νομίζω πως σταμάτησε κι ο χρόνος
(φαντάζομαι για τον καθένα είναι αλλιώς)
και τότε το να πάω βαθιά
ή να ψάχνω θέματα με μανία,
σταματάει πια νά 'χει νόημα
Κάθομαι στα ρηχά,
αδειάζω το μυαλό μου
κι απολαμβάνω...
την αγκαλιά
της
και την όραση του κόσμου μέσα από τα διάφανα μάτια της
σαν να είναι η πρώτη κι η τελευταία φορά μαζί
Γιατί ακόμα κι αν δεν έχω αρκετές λέξεις να το πω,
το σώμα μου ξέρει: κάθε φορά, κάθε βουτιά, είναι μοναδική...
