To ότι γίνονται σήμερα ασφαλείς καταδύσεις στα 50-100μ από ένα μεγάλο ποσοστο τεχνικών δυτών δεν είναι κατόρθωμα του α ή του β οργανισμού, αλλά προέρχεται από το γεγονός ότι γνώση που παλιά ήταν προσβάσιμη μόνο σε λίγους (thanx George
) σήμερα διατίθεται σε όλους. Eίναι σα να βγει ένα σπορ αυτοκίνητο σήμερα με φρένα άνθρακα και νά λέμε ότι είναι καινοτομία, ενώ αυτά είναι στάνταρ στη φόρμουλα 1 πάνω από 10 χρόνια...Ταυτόχρονα ύπάρχει και feedback πληροφοριών από το μεγάλο αριθμό καταδύσεων, ώστε να βγαίνουν συμπεράσματα.
Όσον αφορά το θέμα του ρίσκου, πρέπει να διαχωρίσουμε το πραγματικό από το νοητό. Καμιά φορά φτιάχνουμε σενάρια ρίσκου στο μυαλό μας, δίνουμε και σχετικές λογικοφανείς εξηγήσεις και παίρνουμε όσο πιο πολλά μέτρα μπορούμε για να το ελαχιστοποιήσουμε. Και όταν τελικά όλα πάνε καλά και δε μας συμβαίνει κάποια στραβή πιστεύουμε ότι οφείλεται στην προνοητικότητά μας. Μπορεί να είναι έτσι για πολλά, αλλά όχι για όλα. Μπορεί και να μη συνέβαινε κάτι στραβό ούτως ή άλλως. Σχετικό παράδειγμα η συζήτηση για τα reverse dive profiles.
Όσον αφορά το θέμα της ομάδας, θα συμφωνήσω με το Γιώργο, ότι είναι θεμελιώδους σημασίας. Eίναι το back-up brain μας και για κάποιους οργανισμούς τεχνικής κατάδυσης πολυ περισσότερο από αυτό (από την άλλη δεν καταλαβαίνω γιατί να υπάρχει μόνο ένα spare d-timer στην ομάδα, αλλά όλοι να έχουν 2 μαχαίρια ή neopren λουράκια στη μάσκα. Ούτε είναι υποχρεωτικό 2 DC να δείχουν διαφορετικές ενδείξεις μόνο, πολύ πιο πιθανό είναι να σβήσει το ενα, π.χ. από μπαταρία). Όμως στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα καταδυτικά ατυχήματα οφειλονται σε ανθρώπινο λάθος. Σε μία ομάδα μπορεί ο ένας να διορθώσει ή να προλάβει το λάθος του άλλου, αλλά δεν είναι σπανιο όλοι, σαν αδιόρατα συντονισμένοι, να κάνουν τις ίδιες παραλείψεις. Αυτό το έχω δει εντός και εκτός κατάδυσης πολλάκις... Πολλά πράγματα μέλλουν να ωριμάσουν ακόμα