[΄Ακης Γκούμας]

Το περί "παραπληγίας" ήταν σχήμα λόγου, φυσικά.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα, εγώ βλέπω το 30% να ψηφίζει "χλιδή".
Επειδή η Νεοκλίδειος έρευνα είναι multi-choice, σημαίνει οτι είναι "και" αυτό, μαζί με κάποια άλλα.
Κάποιοι, δηλαδή, το θεωρούν σημαντικό.
Δεν τους αδικώ (είμαι μέσα σε αυτούς... γι΄ αυτό) αν και απέχω πολύ απο το να τα θέλω όλα - μονίμως - στα πόδια μου.
Εγώ, ας πούμε, επιλέγω καταδυτική υπηρεσία, μόνο γι΄ αυτό (γι΄ αυτό και αποτελεί το 20% του συνόλου των βουτιών που κάνω). ΄Οταν θέλω σκληρά πράγματα, πολύ απλά, βουτάω με συγκεκριμένη παρέα που θέλει το ίδιο, αυτή τη στιγμή.
΄Οσο το σκέφτομαι, αυτό είναι και ένα σημαντικό σημείο (Αν κάποιος ιδιοκτήτης καταδυτικού, διαβάζει τα όσα λέμε):
Ο πελάτης, δεν έχει κάθε Σ/Κ τα ίδια ζητούμενα. Δεν είναι Ολυμπιακός, βάφουμε το καταδυτικό μας κέντρο κόκκινο και... "Τον πιάσαμε πελάτη για πάντα".
Ο καθένας μας, άλλοτε έχει τα νεύρα του και δεν θέλει να δεί άνθρωπο (οπότε βουτάει αυστηρά με τον buddy του), άλλοτε δεν έχει λεφτά γιατί τελειώνει ο μήνας (και εκτός απο πληρωτής καταδύσεων, είναι και κάτι ακόμα) και πάει λέγοντας.
Ακόμα και το είδος της βουτιάς (Ναυάγιο και σκάφος) μπορεί να βαρεθεί, αν μέσα σε ένα καλοκαίρι έχει δεί το Χ ναυάγιο 5 φορές.
Την έκτη: "Δεν θα πάει". Θα αφήσει να το πεθυμήσει και θα ξαναβουτήξει του χρόνου πάλι.
΄Αρα, (Αν κάποιος ιδιοκτήτης καταδυτικού, διαβάζει τα όσα λέμε): θα πρέπει να υπολογίζει σαν συνολικές επισκέψεις, κλάσμα των ατόμων που είναι μόνιμοι. Υπάρχει και το σύνδρομο του "Καφενείου" ή "Το αγαπημένο καταδυτικούλι της χαρούμενης παρέας μας" αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.