[Σώτος Χριστοδούλου]

Θάνο, και γω ένιωθα κάπως έτσι για πολύ καιρό. Ώσπου σε κάποια φάση συνάντησα κάποια παιδιά με ψαροντούφεκα αλλά είχαν τη διάθεση να μου παρουσιάσουν την οπτική τους γωνία με κάποια άλλη από εκείνη που νόμιζα. Ήταν όταν γνώρισα τον Γιώργο τον Παυλίδη για τους σκοπούς μιας πιλοτικής εκπομπής για ένα Κυπριακό ιδιωτικό συνδρομητικό κανάλι. η εκπομπή είχε σαν θέμα τη θάλασσα και η πιλοτική εκπομπή είχε σαν θέμα το ψάρεμα του ροφού. Ημουν μαζί με ένα σκηνοθέτη, φίλο και μαθητή μου, αυτόνομο δύτη, μέχρι τότε, τον Γιάννο τον Σαββίδη. Τα παιδιά της παρέας του Γιώργου μου γνώρισαν την δική τους φιλοσοφική και σωστή κυνηγετικά προσέγγιση πάνω στο υποβρύχιο ψάρεμα. Φίλε, άρχισα να βλέπω με συμπάθεια το ψαροντούφεκο. Αργότερα όταν είχαμε γνωριστεί πιό καλά διαπίστωσα πως έχουν τις ίδιες ανησυχίες με μας, είναι αρκετά περιβαλλοντιστές και γνωρίζουν και αυτοί χρήσιμα πράγματα. Παρόλαυτά δεν νομίζω ότι η πλειοψηφία των ψαροντουφεκάδων να ανήκουν σε αυτή την κατηγορία και ίσως αυτό να μας προκαλεί, και να μας κάνει να νιώθουμε κάπως. Τελικά ίσως να πρέπει να τους δούμε και μεις με άλλο μάτι? Να τους θεωρήσουμε ίσως δικούς μας ανθρώπους που χαίρονται και αυτοί ότι χαιρόμαστε και εμείς, δηλαδή τη θάλασσα? Θα μου πεις είναι διαφορετικό να σκοτώνεις από το να βγάζεις φωτογραφίες και να κάνεις καθαρισμό του βυθού. Θα έλεγα πως είναι και πολύ διαφορετικό να είσαι ψαροντουφεκάς με σωστή νοοτροπία και συνείδηση κυνηγού από να είσαι "σκότωστα όλα - όσα περισσότερα τόσο πιό καλά".