Χτες αναγκάστηκα να συνοδέψω έναν γερμανό-σκωτσέζο φίλο για βουτιά στα Λεγρενά. Λέω αναγκάστηκα γιατί αρχικά η ιδέα της βουτιάς μου φαινόταν βάσανο μέσα στην ήδη πολύ πιεσμένη μέρα μου....
και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, πέφτοντας μέσα στο νερό βίωσα την απόλυτη ντροπή: τα σκουπίδια μονοπωλούσαν όλη την υποβρύχια έκταση του αγαπημένου μας ορμίσκου. Δικαιολογήθηκα λιγάκι λέγοντας ότι τα φέρνει το κύμα από παντού κι ότι συνήθως το μέρος αυτό είναι πολύ καθαρό
....
Ευτυχώς η συνέχεια της βουτιάς υπήρξε λυτρωτική... κάτι η απόλυτη διαύγεια που ξεπερνούσε τα 40 μέτρα σε βάθος, κάτι τα απέραντα ψαροκοπάδια από μαριδάκια και σαργόπαπες που πλημμύριζαν τα πρώτα μέτρα της υδάτινης στήλης και της χάριζαν χρώμα, κίνηση και ζωντάνια, ο φίλος βγήκε έξω περιχαρής και κατενθουσιασμένος, λέγοντας ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη βουτιά που έχει κάνει ποτέ στην Ελλάδα.
(Παρά το ότι δεν ήμασταν καθόλου προετοιμασμένοι και εξοπλισμένοι για κάτι τέτοιο, τα σκουπίδια μαζεύτηκαν χάρη κυρίως στην όρεξη και επιμονή του Frithjof. Θεώρησε ότι το μέρος ήταν πολύ όμορφο για να το αφήσει κανείς πίσω του έτσι....
)