Γεωργία, δεν θα μπορούσες να με βρίσκεις πιο σύμφωνη....
Τα πλανα με τις επιθέσεις του Sea Shepherd με βασάνισαν αισθητικά ακριβώς όσο και το ξέσκισμα των καρχαριών.
Γιατί ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή, οι δυο πλευρές δεν μάχονται τον ίδιο πόλεμο.
Ο ένας έρχεται από κάπου μακριά, άλλη αισθητική, αλλη αντίληψη, άλλες ιεραρχίες,
καλοταϊσμένος, και επιτίθεται σε ανθρώπους που δεν διαφέρουν από οποιονδήποτε άλλο ψαρά, κάνοντας κάτι από τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει για να ταϊσουν τις οικογένειές τους.
Είχαμε ακριβώς την ίδια συζήτηση με δυο φίλες μετά την ταινία.
Η μία συμφωνούσε μαζί μου, η άλλη μου έλεγε ότι αν δεν ήταν αυτός ο τύπος, πολλά φρικτά πράγματα θα συνέβαιναν ακόμα εκεί έξω. Έχει συμβάλει πολύ στον αγώνα ενάντια στην φαλαινοθηρία.
Το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Αλλά αισθητικά εξακολουθώ να έχω πρόβλημα.
Θα ένιωθα πολύ καλύτερα αν η ταινία κουραζόταν -όσο κουράστηκε να μας εξηγήσει πόσο σημαντικός κρίκος ισορροπίας του ωκεανού είναι ο καρχαρίας- να μας εξηγήσει και γιατί η Κοσταρίκα βρίσκεται σε αυτή τη φτωχή μοίρα και αναγκάζεται να καταφεύγει στο λαθρεμπόριο για να συντηρηθεί. Και τι σχέση έχει η πατρίδα του Γουότσον με όλα αυτά....
Μετά θα ήμουν πλήρως καλυμένη.
(Τι να σου πρωτοπεί βέβαια μια ταινία θα μου πεις. Κριτικό πνεύμα και διάθεση για αναζήτηση και μάθηση χρειάζεται απ' όλους μας. Και νομίζω ότι η ταινία ήταν -αν μη τι άλλο- ένα αξιόλογο έναυσμα....)
(Τι έχει ο Νικόλας μας;;
Περαστικά του.)