Παράθεση:
|
Αρχικό μήνυμα απο Physalia
Δεν κρατιέμαι, θα επιμείνω! 
..... οι στόλοι είναι όντως τεράστιοι και παράνομοι αλλά έλα που οι ιδιοκτήτες τους δεν είναι εκεί.. είναι κάπου ζεστά, ωραία και νόμιμα. Οι παράνομοι είναι πάντα κάτι άλλοι, κάτι εξαθλιωμένοι, συνήθως παράνομοι πολύ πριν παρανομήσουν, ξέρεις, λόγω ύπαρξης (βλ. μετανάστης). |
Αν και κρατιέμαι, λέω να επιμείνω κι΄ εγώ.
Δεν θέτω θέμα παρανομίας ούτε και θέμα οικονομικών μεταναστών. Απλώς γιατί η παρανομία είναι σε ορισμένες περιοχές της γης το νόμιμο, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν εκεί οι κάτοικοι, και επίσης οικονομικοί μετανάστες εκεί δεν υπάρχουν, να φύγει ο κολομβιανός ψαράς για να πάει στο Εκουαδόρ να κάνει τι; Την τιμή να φιλοξενούμε οικονομικούς μετανάστες την έχουμε εμείς, οι πρωτοκοσμικοί. Επίσης οι ιδιοκτήτες, παράνομοι ή όχι, κάθονται πάντα στα ζεστά ή τουλάχιστον το προσπαθούν. Έτσι το θέμα που έθεσα έχει να κάνει με την δημιουργία των στολίσκων αυτών οι οποίοι έχουν και κάποια ιστορία, δεν ξεπετάχτηκαν από το πουθενά. Επίσης σε μια περιοχή που τα 3/4 του πληθυσμού της βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, η έννοια φτωχός είναι πάρα πολύ σχετική. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα αναφερόμενος σε τέτοιους στολίσκους της ακτής του Εκουαδόρ ανάμεσα στην Esmeraldas και την Bahia de Caráquez.
Εκεί οι ψαράδες δημιούργησαν συντεχνίες, όπως σε πολλά μέρη της Λατινικής Αμερικής αλλά και παγκοσμίως, για να έχουν μεγαλύτερη απόδοση στο ψάρεμα με λιγότερο κόπο και καλύτερη κατανομή εργασίας. Οι συντεχνίες αυτές λειτουργούσαν με πρόεδρο, ταμία κλπ.. Στα ψαρέματα τους χρησιμοποιούσαν και παραγάδια επιφανείας, η φτώχια τους έκανε να αγνοούν κάποιους νόμους, όπου έπιαναν εκτός από ξιφίες, τόνους κλπ. και καρχαρίες, ορισμένοι από τους οποίους (εξαρτάται από το είδος) καταναλώνονταν από τον ντόπιο πληθυσμό. Το πλεόνασμα παλιά το πέταγαν μέχρι που ανέβηκαν οι τιμές των πτερυγίων και κάποιοι έμποροι τους πρότειναν να αγοράζουν τα πτερύγια. Με την περαιτέρω άνοδο των τιμών διαπίστωσαν ξαφνικά ότι τα πτερύγια των καρχαριών τους αποδίδουν πολύ περισσότερα από τα "καθαρά" ψάρια και έτσι επιδόθηκαν αρκετοί από αυτούς στο παράνομο κυνήγι αυτών των ψαριών. Το ίδιο έγινε και με τους φτωχούς καλλιεργητές κόκας στις Άνδεις, οι οποίοι ενώ δίπλα στα πατατοχώραφα είχαν κι ένα χωράφι για την καλλιέργεια της κόκας που κατανάλωναν οι ίδιοι, βρέθηκαν σπρωγμένοι από την ζήτηση, τις υψηλές τιμές και τα οπλισμένα καρτέλ να καλλιεργούν μόνο κόκα.
Στην πορεία οι έμποροι των πτερυγίων οργανώθηκαν πιο συστηματικά, έπεσαν μεγάλα κεφάλαια στην παράνομη αλιεία καρχαρία, και αργά αλλά σταθερά ο έλεγχος πέρασε από τους ψαράδες στα καρτέλ του finning, τα οποία όχι μόνο συστηματοποίησαν την "παραγωγή" αλλά έφεραν καινοτομίες στο ψάρεμα όπως το πέταγμα του σώματος των ψαριών, για εξοικονόμηση χώρου, τα μεγάλα ταξίδια και την μακρόχρονη παραμονή στην θάλασσα (όπως έκαναν παλιά τα φαλαινοθηρικά), η βιομηχανοποίηση της παραγωγής χωρισμένη σε απόκτηση της πρώτης ύλης, καθάρισμα και αποθήκευση, χώροι αποξήρανσης, διανομή και επεξεργασία, κλπ.. Έτσι οι ψαράδες που έχασαν τα πρωτεία βρέθηκαν, όσοι από αυτούς δεν αρνήθηκαν με αποτέλεσμα να βρεθούν στον πάτο του ωκεανού, όμηροι σε ένα παράνομο σύστημα το οποίο γνωρίζει όμως να κρατά τις αμοιβές αρκετά πιο ψηλά από τις επίσημες και νόμιμες αμοιβές της χώρας. Πολλοί που δούλευαν σε νόμιμες δουλειές τα παράτησαν και ασχολήθηκαν με το ψάρεμα. Στις ταβέρνες του Guayaquil θα δεις παντού γιαλαντζί ψαράδες προερχόμενους από το Quito οι οποίοι ήρθαν μέχρι εδώ για να κάνουν την τύχη τους. Μέσα από όλη αυτή την ζύμωση άρχισαν να δημιουργούνται ειδικοί στόλοι από τα ίδια τα καρτέλ με καλές συνθήκες εργασίας και πολύ υψηλές αμοιβές, γεγονός που οδήγησε πολλούς νέους να αναζητήσουν εκεί την τύχη τους. Είναι μεγάλη καριέρα και έχεις πολύ μεγαλύτερο κύρος να δουλεύεις στο finning από το να δουλεύεις το φτυάρι στις Salinas (Αλυκές) για πενταροδεκάρες. Οπότε είναι ξεκάθαρο ότι η έννοια "φτωχός" είναι απόλυτα σχετική και ότι σίγουρα θα υπάρχει πάντα κάποιος φτωχότερος. Το να συγκρίνεις έναν φτωχό μετανάστη μιας πρωτοκοσμικής χώρας με τον φτωχό, αλλά πλούσιο για τα δεδομένα της χώρας του, ψαρά του finning δεν γίνεται λόγω της ανομοιότητας των δεδομένων.
Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο Physalia
Η αισθητική δεν είναι κατάλοιπο, είναι υποχρέωση και αξία. - Και δεν γεννιέται κανείς με αυτή, είναι επίκτητη. - Κι όλοι έχουμε χρέος κι ευθύνη για την ελλειματική αισθητική που κληροδοτούμε στους επόμενους.
|
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες!
Η αισθητική Μαρία είναι ένα θέμα τεράστιο στο οποίο χωράει πολύ νερό στο κρασί του. Φαντάζομαι ότι γνωρίζεις ότι η Αισθητική είναι φιλοσοφικός κλάδος ο οποίος ασχολείται με την έννοια του "ωραίου" και καθιερώθηκε σαν όρος (Terminus) μετά την έκδοση του βιβλίου "Aesthetica" του γερμανού Alexander Baumgarten, εκεί κάπου στα μέσα του 18ου αιώνα. Ο όρος "Αισθητική" του Baumgarten, στην φιλοσοφική προσέγγιση του "ωραίου", προήλθε από την ενασχόληση του με την φιλοσοφική έννοια της "ποιητικής" (βλ. Αριστοτέλη). Όπως κι΄ εσύ ανέφερες, πράγματι η αισθητική είναι επίκτητη και συνδέεται άμεσα και άρρηκτα με τον πολιτισμικό κύκλο στον οποίο αναπτύσσεται το υποκείμενο, με αποτέλεσμα το πλέγμα "ηθικής" και "αισθητικής" όχι μόνο να καταρρίπτει συνεχώς τα όρια του (βλ.
εδώ για να καταλάβεις τι εννοώ, σύγκρινε την πρωτόγονη αισθητική με την cognitive aesthetic, περνώντας απαραιτήτως από τον Jean-Jacques Rousseau) αλλά και να τα εξαπλώνει σε πεδία όπως η εθνολογία και η κοινωνιολογία. Για παράδειγμα σου παραθέτω τους στίχους του ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου από το ποίημα του "Σιμόν Μπολίβαρ", "...είσαι ωραίος σαν Έλληνας". Μια απόδοση "...είσαι ωραίος σαν Αλβανός" νομίζω ότι δεν θα είχε το ίδιο "αισθητικό" αποτέλεσμα για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Έτσι λοιπόν η αισθητική είναι ένα πουκάμισο που γεμίζει με υλικό από τον πολιτισμικό του κύκλο και δεν μπορεί να αποτελέσει, ακόμα, παγκόσμια εφαρμόσιμο κοινωνικό και πολιτισμικό εργαλείο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Στην εποχή μας υπάρχει μια βρεφική λανθάνουσα παγκόσμια αισθητική (το αναφέρω και πιο πάνω, σε άλλο ποστ) η οποία όμως είναι άμεσα συνδεδεμένη με την "Θεαματική Κοινωνία" (όπως την περιγράφει ο
Guy Debord) με αποτέλεσμα η εξέλιξη της να εξαρτάται από την ίδια την εξέλιξη των πολιτισμικών σκουπιδιών. Έτσι σίγουρα η λειτουργία της αισθητικής ενός υποκειμένου που έρχεται αντιμέτωπο με έναν διαφορετικό πολιτισμικό κύκλο μπορεί να οδηγήσει, ενίοτε, σε "αισθητικές αντιθέσεις".
Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο Physalia
Είχα στη λίστα μου κάμποσα φάουλ του Sharkwater. Τα παίρνω όλα πίσω γιατί πυροδότησε μία συζήτηση που με κάνει να πιστεύω ότι αυτή η μικρή εκδήλωση μάς πήγε ένα πολύ ωραίο βήμα παραπέρα!  |
Ναι και ειδικά ο εμπλουτισμός που έφεραν τα διάφορα σχόλια όπως αυτό του YAN