@ Όλους
Γεια σας παιδιά,
σας ευχαριστώ όλους πολύ για τα καλά σας λόγια, αλλά το μόνο που έκανα εγώ ήταν να μεταφέρω τα γραφόμενα του κυβερνήτη του υποβρυχίου UC 22 στα ελληνικά. Δεν έχει να κάνει με κάποιο δικό μου οίστρο, αλλά με τον τρόπο γραφής του κυβερνήτη Carl Bünte. Έχοντας διαβάσει αρκετά πολεμικά ημερολόγια διαπίστωσα ότι ο κάθε κυβερνήτης έχει τον δικό του τρόπο και στίλ γραφής. Αν και τα στρατιωτικά πλαίσια της ημερολογιακής αναφοράς είναι στενά, πολλοί κυβερνήτες κατάφεραν να διαμορφώσουν ένα προσωπικό στιλ που περιείχε και τα δύο, και την στρατιωτική πληροφορία αλλά και κάποια ψήγματα λογοτεχνίας. Φέρνω σαν παράδειγμα κάποιους από τους γερμανούς κυβερνήτες υποβρυχίων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αναφερόμενος στον Waldemar Kophamel (U-35) και στον Gustav Sieß (U-73), οι οποίοι έγραφαν πολύ οικονομικά, με ελάχιστες αλλά σημαντικές πληροφορίες, κρατώντας μια απόσταση από τα δρώμενα. Εν αντιθέσει με αυτούς ο Wilhelm Marschall (UC-74) και ο Carl Bünte (UC-22) έχουν έναν λυρισμό στην αφήγηση τους, ζουν τα γεγονότα και αυτό μεταβιβάζεται και στον αναγνώστη.
Νομίζω ότι τα ανθρώπινα δημιουργικά χαρακτηριστικά, όσο και να περιορίζονται από τους κώδικες και τα πρωτόκολλα, πάντα θα βρουν τρόπο να εκδηλωθούν. Θυμάμαι ένα κομμάτι από το βιβλίο του Robert Harris με τον τίτλο ENIGMA. Η σκηνή έχει ως εξής. Μια από τις κοπέλες που εργάζεται στην τμήμα αποκωδικοποίησης μηνυμάτων ακούει στον ασύρματο χιλιάδες μηνύματα που στέλνουν οι γερμανικές υπηρεσίες από την Ρωσία μέχρι την Βόρεια Αφρική σε κώδικα Μορς. Ανάμεσα στους αποστολείς μηνυμάτων υπάρχει και κάποιος τον οποίον διακρίνει η κοπέλα πάντα από τον τρόπο μετάδοσης του. Τον περιγράφει σαν μεγάλο καλλιτέχνη και τον εξισώνει με πιανίστα κοντσέρτων δίνοντας μεγάλη σημασία στο προσωπικό του στιλ και στο στακάτο της μετάδοσης του μηνύματος.
Παιδιά, είναι ευχαρίστηση και μεγάλη μου τιμή να μοιράζομαι μαζί σας την χαρά της έρευνας, ιδιαίτερα όταν προκύπτουν και άμεσα αποτελέσματα. Με αφορμή ένα μήνυμα του Άκη Γκούμα σε άλλο φόρουμ, για την δράση των με ναυάγια ασχολούμενων δυτών στην Ελλάδα και των ομάδων που έχουν δημιουργηθεί, θα ήθελα να αναφέρω ότι για να εντοπίσει και να καταδυθεί κανείς τα ναυάγια του ελληνικού αρχιπελάγους δεν φθάνουν τρεις ζωές. Πάντα κάτι καινούργιο θα εντοπίζεται, κάτι καινούργιο θα γίνεται γνωστό. Πιστεύω ότι η κατάργηση των στεγανών και η πρόθυμα προσφερόμενη πληροφορία, είναι σε θέση να αλλάξει την μέχρι τώρα νοοτροπία, δημιουργώντας έναν διαφορετικό κώδικα συμπεριφοράς και αξιών, δίνοντας με τονν τρόπο αυτόν και την συλλογική αλληλουποστήριξη, την δυνατότητα ανάδειξης των ναυαγίων του ελληνικού αρχιπελάγους.
@ sfougarisb
Ναι Μπάμπη η περιγραφή του Ουμπέρτο Έκο πλησιάζει πολύ. Επίσης η περιγραφή του Robert Louis Stevenson στην εισαγωγή του "The Bottle Imp", πάλι σε παλαιοπωλείο, δίνει επίσης πολύ έντονα το ίδιο συναίσθημα, ενισχυμένο με την παρουσία μιας κρυφής απειλής.
Επίσης όταν θα φθάσουν και τα παραγγελθέντα ADM. 137/3715 και ADM. 1/8523/119 από το National Archives, τότε θα έχουμε και ενα μέρος από το άλλο 50% των πρωταγωνιστών της ιστορίας.
@ ΚΑΡΕΛΑΣ
Ναι Γιώργο, συνήθως αρκετοί από μας ξεκινούν με την έρευνα από το δίτομο έργο του Χρήστου Ντούνη, "Τα Ναυάγια στις Ελληνικές Θάλασσες", το οποίο, όσο και καλό να είναι, εμπεριέχει λάθη και έχει ελλείψεις. Δεν θέλω να μειώσω την τεράστια προσφορά του κυρίου Ντούνη και του έργου του μια και λάθη και ελλείψεις υπάρχουν και στα πιο αξιόπιστα και σημαντικά ιστορικά έργα, ακόμα και στα ίδια τα πολεμικά ημερολόγια. Ένα παράδειγμα είναι η αναφορά του κυβερνήτη του UC 22 για το τονάζ του πλοίου, το οποίο εκτιμά σε 7000 τόνους, ενώ το S/S LOUVAIN ήταν 1805 ΚΟΧ. Αυτό που θέλω να τονίσω όμως είναι ότι συνήθως η χρήσιμη πληροφορία προέρχεται από τις πρωτογενείς πηγές και όταν έχουμε την δυνατότητα να ερευνούμε σε αυτές, τότε πρέπει να το εκμεταλλευτούμε.
Κάτι ακόμα σε σχέση με την βύθιση του LOUVAIN και τα αρχεία. Συνήθως όταν γίνεται ένα λάθος στην αρχειακή καταγραφή ενός γεγονότος, αυτό αναπαράγεται διότι πολλοί λίγοι ερευνητές γνωρίζουν την ύπαρξη της παρθενογένεσης, συνήθως ο ένας αντιγράφει τον άλλον. Γι΄ αυτό μίλησα και μιλάω πάντα για τις πρωτογενείς πηγές. Στην περίπτωση του LOUVAIN θα δεις, αν το ψάξεις, ότι η καταχώρηση βύθισης στα διάφορα αρχεία αναφέρει την περιοχή "Kelos". Αν δεν γνωρίζει κανείς ότι η Κέα ή Τζιά, όπως την αποκαλούμε σήμερα, ήταν γνωστή στις εμπόλεμες ευρωπαικές δυνάμεις, και στους δύο πολέμους, σαν Κέος, και δεν υπολογίσει ότι ο γραφέας που καταχώρησε το συμβάν έκανε λάθος προσθέτοντας ένα Λ, τότε δεν θα καταφέρει να φθάσει ποτέ στην Τζιά.
Αυτό όμως με το παραμύθι (βλ. παρά - μύθος) δεν το κατάλαβα. Επειδή όμως είσαι πολύ καλός φίλος και ξέρω την βαθιά σου καλοσύνη, είμαι σίγουρος ότι δεν το θεωρείς όπως θα μπορούσε να το εκλάβει ένας αρνητικά προσκείμενος στο θέμα.
Και κάτι ακόμα. Αυτό με το βάθος δεν είναι το πρόβλημα. Αυτό που μου φαίνεται δύσκολο, και με ανησυχεί, είναι η συχνή διέλευση πλοίων από τον δίαυλο της Κέας. Τέλος πάντων θα δούμε, προς στιγμήν ας εμβαθύνουμε στα ιστορικά. Έχει ψάξιμο ακόμα.
@ yan
Γιάννη, πάντα έγραφες και γράφεις ωραία και περιεκτικά ποστ.
Εμείς φίλε θα τα πούμε στον βυθό.
@ Δέλβε
Για να στο πω και στην γλώσσα σου φίλε, μετά από τόσα ταξίδια στην Ινδονησία επόμενο είναι, terima kasi banya.
