[Μπλε]

'Εχω δει το video στο παρελθόν και το ξαναείδα, για να το εμπεδώσω...


Αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική είναι η εικόνα σε κάποιο από τα ελληνικά σφαγεία, με "θύματα" μοσχαράκια και αρνάκια γάλακτος, γουρουνάκια που στριγγλίζουν και πρώην-χαριτωμένα νυν ακέφαλα κατσικάκια... Γιατί δεν διαμαρτύρεται κανείς γι'αυτά?

Θα μου πείτε, είναι διαφορετικό να σκοτώνεις ένα ζώο που μεγαλώνει και εκτρέφεται σε "αιχμαλωσία" για να σκοτωθεί και να καταναλωθεί και διαφορετικό να σκοτώνεις ένα "άγριο" ζώο που ζει ελεύθερο στην "άγρια φύση".

Τελικά όμως, είναι αλήθεια πολύ διαφορετική η μια εικόνα από την άλλη; 'Η μήπως εμείς σαν λαός έχουμε το δελφίνι στη θέση που έχουν οι Ινδοί τις αγελάδες; Μήπως φταίει και το ότι δεν έχουμε δει και πολλά ντοκυμανταίρ για τα κατσικάκια, για το πόσο χαριτωμένα χοροπηδάνε στους αγρούς και τι όμορφα ματάκια έχουν κτλ;


Δε θέλω να πω ότι η πρακτική που είδαμε στο παραπάνω βίντεο δε με σοκάρει. Κάθε άλλο, νιώθω και εγώ όπως νιώθετε και εσείς. Αυτό που θέλω να κάνω είναι να μοιραστώ το δικό μου προβληματισμό, πέρα από τα πρώτα συναισθήματα που δημιουργεί η θέαση τέτοιων εικόνων.

Η συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στη φύση γενικότερα και στα ζώα ειδικότερα μπορεί να είναι άθλια ανεξάρτητα από τη φυλή στην οποία ανήκει. Δεν είναι οι Ιάπωνες χειρότεροι από τους Έλληνες ή τους Βέλγους.

Αναρωτιέμαι ποιος θα ήταν ο σωστός τρόπος να σκοτώνεις ένα δελφίνι. Μήπως δεν κόλλάμε μόνο στον τρόπο αλλά και στο ίδιο το γεγονός, ότι οι Ιάπωνες τρώνε δελφίνια και φάλαινες και καρχαρίες; Είναι πραγματικά δύσκολο να αλλάξεις νοοτροπία σε ένα λαό, όταν η θανάτωση και κατανάλωση αυτών των ζώων έχει περάσει μέσα από τις εκατονταετίες στον πολιτισμό τους (με ή χωρίς εισαγωγικά, όπως προτιμάτε).

Το πραγματικά θλιβερό σε αυτή την ιστορία, πέρα από την απάνθρωπη πρακτική που παρατηρήσαμε στο βίντεο, είναι ότι τα αποθέματα σιγά σιγά μειώνονται, όπως ακριβώς μειώνονται τα αποθέματα του τόνου και πολλών άλλων αλιευμάτων. Τα είδη αυτά (και άλλα πολλά) αφανίζονται από εμάς.

Δεν έχω να προτείνω κάτι συγκεκριμένο. Θα ήθελα πολύ όμως να ξεκινούσε μια συζήτηση για τη σχέση της ανθρώπινης παράδοσης με την εκμετάλλευση της φύσης. Για παράδειγμα, πρέπει ο άνθρωπος να αλλάξει την παράδοση του (που μπορεί σε άλλες εποχές να μην δημιουργούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα, ίσως μάλιστα και να βοηθούσε) και να "συγχρονίσει" τις αντιλήψεις του με τα σημερινά δεδομένα και καταστάσεις στον πλανήτη; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο με τις παλιές γενιές ή μόνο με τις νέες;



Συγνώμη για την ασυνέχεια και το ασύνδετο των σκέψεών μου, έγραψα τόσο μπερδεμένα όσο ακριβώς μπερδεμένα νιώθω. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω τις δικές σας...