Για την αδιαφορία για τα κοινά δεν μπορώ να διαφωνήσω, είναι ενδημική στη χώρα που ζούμε και φαίνεται σε πολλά πράγματα. Ακόμα και σε ποιο "προηγμένες" χώρες, τα αποτελέσματα είναι ίδια όταν το θέμα είναι η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όταν μιλάμε για λελογισμένη και βιώσιμη ανάπτυξη / εκμετάλλευση (δηλαδή αυτή που αφήνει το προς εκμετάλλευση οικοσύστημα σε μια κάποια, έστω τεχνητή, ισορροπία) ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι να ελαχιστοποιήσουμε τις "αναλήψεις" από αυτό.
ΟΣΟ και προσεκτικά και αν ψαρεύουμε (δηλαδή να μη ξηλώνουμε τις ποσειδώνιες, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο), αν χρειάζεται να ταΐσουμε τα 380 εκατομμύρια κατοίκους της λεκάνης της μεσογείου (με 146 εκατομμύρια από αυτούς σε παραθαλάσσιους οικισμούς) με "φτηνό ψάρι", απλά δεν θα μείνει λέπι.
http://www.aaas.org/international/eh...s/hinrichs.htm
Πράγμα που βέβαια δεν είναι ακριβός αλήθεια. Η μεσόγειος θα συνεχίσει να υφίσταται, και αλλές (μη βρώσιμες, για κάποιο καιρό) μορφές ζωής θα ευδοκιμήσουν σε αυτή, μέχρι η ανάγκη για "φτηνή" τροφή τις βάλει και αυτές στο τραπέζι.
Η συνιστώσα του δραματικά αυξανόμενου πληθυσμού και της αύξησης του βιοτικού επιπέδου (λίγο ακόμα σούσι? ψαράκι με "καλά" λιπαρά για το βράδυ? ψαρομπουκιές για τα παιδάκια?) θα οδηγήσει σε καταστροφική πίεση πάνω στις πεπερασμένες πηγές τροφής. Και αν κάποια φυσική ή άλλη καταστροφή αυξήσει το κόστος απόκτησης τροφής (σας θυμίζω τις τιμές των δημητριακών πριν δύο χρόνια) σε μια υπεράριθμη κοινότητα ανθρώπων που ήδη στηρίζεται στην υπερεκμετάλλευση για την επιβίωση της, και το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για όποια οικοσυστήματα γειτνιάζουν. Και δεν μπορείς να πεις στον πεινασμένο να μη φάει ή ότι δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του επειδή κινδυνεύει με εξαφάνιση ο τόνος στη μεσόγειο.
Το να κοιτάμε 5-10 χρόνια μπροστά, μπορεί να είναι παρήγορο για τη συνείδηση μας και να βάζει βάσεις για το μέλλον (καλύτερη αντιμετώπιση των διαθεσίμων πόρων). Αλλά το να εθελοτυφλούμε μπροστά στο μέγεθος και μορφή της επερχόμενης κρίσης, θα αποβεί μοιραίο. Είναι σαν να έχουμε ένα καλό φίλο που είναι αλκοολικός και αντί να προβληματιζόμαστε για την κύρωση ύπατος που θα τον σκοτώσει, του δίνουμε μια ασπιρίνη για να του περάσει ο πονοκέφαλος.