[Μπλε]

Παρά το όμορφο κείμενό σου Μπάμπη, επιμένω στην αρχική μου άποψη. Το να μεταθέτουμε τα προβλήματα σε αόρατες, άυλες και σύντομα επερχόμενες απειλές δε βοηθάει σε τίποτα. Το μόνο που πετυχαίνει είναι να αναισθητοποιεί τον κόσμο σε τοπικό επίπεδο, στο οποίο επίπεδο θα μπορούσε να προσφέρει ουσιαστικά εάν το ήθελε.

Τα προβλήματα λύνονται ένα-ένα, με μεθοδικότητα, θέτοντας στόχους που μπορούν να πραγματοποιηθούν. Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού όπως το θέτεις νίωθω να χρησιμοποιείται πλεόν σαν άλλοθι απάθειας, όπως όλα εκείνα που μας ξεπερνούν και μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε "Τι νόημα έχει να προσπαθείς;", οδηγώντας μας μεθοδικά στον καναπέ της απραξίας.

Εξάλλου, με το να επιτρέπουμε να εκφυλίζονται ή και να καταστρέφονται σημαντικά για την υπάρχουσα ζωή στον πλανήτη γενικότερα αλλά και συμβολικά για τον άνθρωπο οικοσυστήματα και βιοκοινωνίες, χάνουμε σιγά σιγά την έμπνευση και το κουράγιο που αντλούμε από τη φύση και τις διεργασίες της. Χάνουμε την αναφορά στο ωραίο και τότε είναι που θα χάσει τελείως το νόημα η όποια ανθρώπινη προσπάθεια.

Για τον υπερπληθυσμό δεν μπορώ να κάνω κάτι (δε σκοπεύω να γίνω πολύτεκνος ούτως ή άλλως), σόρρυ. Να μην κάνω τίποτα γενικότερα δηλαδή γιατί θα πάει στράφι;


Υ.Γ. (1): Btw, η ανάλυση που παράθεσες σχετικά με τις πιέσεις της παράκτιας ζώνης μιλάει ξεκάθαρα για διαχείριση των δραστηριοτήτων και όχι για αδυναμία κάλυψης πόρων υπό την πίεση του υπερπληθυσμού.

Y.Γ. (2): Σχετικά με τη συσχέτιση του πραγματικού βιοτικού επιπέδου και την κατανάλωση τροφής, επέτρεψε μου να έχω διαφορετική άποψη. Θίγεις θέματα καταναλωτισμού που στην ουσία τους στηρίζονται στη κακοδιαχείριση των διαθέσιμων πόρων by default. Εκεί είναι η ρίζα του κακού!