[Physalia]

για ενα Σαββατο κιτρινο, με υγρασια, χωρις θαλασσα.
__________________________________________


Ήταν ένας άνθρωπος. Καλός, πολλοί το παραδέχονταν.

Αγαπούσε τη γυναίκα και τα παιδιά του, αγαπούσε τους φίλους του, μα πανω απ' ολα, αγαπούσε να αγαπιέται.

Κανονικός.


Είχε όμως κι ένα πάθος. Όμως;

Του άρεσε να φτιάχνει κλουβιά. Ήταν μάστορας κλουβοτεχνίτης. Καλλιτέχνης. Βιρτουόζος.
Τα σχεδίαζε, τα κατασκεύαζε, τα φιλοτεχνούσε με πάθος.

Το κάθε κλουβί ένα έργο τέχνης, και το κάθε ένα καλύτερο από το προηγούμενο. Αν ένα από τα κλουβιά του γινόταν έκθεμα σε κάποιο μουσείο, κανείς δε θα αντιστεκόταν στη μεγαλοφυΐα της σύλληψης.
Αλλά δε γινόταν. Έκθεμα.
Γινόταν κλουβί.

Κι όταν το κλουβί τελείωνε, ο άνθρωπος έψαχνε να το γεμίσει. Να το ολοκληρώσει. Να το πραγματώσει. Έτσι. Γιατί; Γιατί όχι;

Τότε την έστηνε στα πουλιά. Αυτά που πετούσαν στο δάσος πιο πέρα. Αυτά που σκεφτόντουσαν αλλιώς την πραγμάτωση. Ελεύθερα.

Κι ήταν καλός και σε αυτό. Ή έστω έμπειρος. Ή έστω επίμονος. Ή έστω. Κάτι. Άλλο.
Κι έπιανε. Κάθε φορά και από ένα.

Και το’ ριχνε στο κλουβί, το κλουβί το δικό του, το καλύτερό του, το με πάθος φιλοτεχνημένο.


Και το τάιζε. Ό,τι είχε. Το καλύτερο. Απ’ ό,τι είχε.


Κι έτσι περνούσε μετά ο καιρός.

Και το πουλί ζούσε στο κλουβί που ήταν όμορφο, αλλά δεν ήταν το δάσος.
Και κελαηδούσε, αλλά ένα άλλο τραγούδι, μισό.
Και φαινόταν, αλλά δεν ήταν αυτό.
Πια.