Η ταινία ξεχειλίζει
λυρισμό, πως περνάει κάτι τέτοιο απαρατήρητο?
Άπειρες οι σκηνές που δε βλέπουμε σε ντοκυμαντέρ της ίδιας κλάσης, τι να απαριθμήσω?
Ο έναστρος ουρανός που μεταμορφώνεται σε σούπα από πλαγκτόν, το βλέμμα του iguana όταν εκτοξεύεται ο πύραυλος, η ζωντανή μπάλα των ψαριών, η σκηνή με τον λευκό, το λευκό background από τις μέδουσες με τις γκριζωπές σιλουέτες των ψαριών από κάτω, το πορτραίτο του σαμουράι πολεμιστή-lionfish, το απίστευτο και συγκινητικότατο sequence του ψαρέματος, τα μαγευτικά υποβρύχια πλάνα με τις μεγάπτερες, το "χορό" και τα κοντινά περάσματα στην κάμερα, τον ατελείωτο όγκο της γαλάζιας φάλαινας και άλλα πολλά, συνοδευόμενα από ήχο περιβάλλοντος τόσο καλά φιλοτεχνημένο και επενδυμένο (αυτό δεν υπάρχει σε κανένα ντοκυμαντερ)...
Τρελό coloring στα πελαγικά (νουαρ κινηματογραφική αισθητική), φυσικός φωτισμός (η τεχνητός που προσεγγίζει το φυσικό) ώστε να μη γίνεται αισθητή η παρουσία της κάμερας και του γυρίσματος...
Απορώ, είδαμε την ίδια ταινία?