Εγώ είδα την ταινία δύο φορές... σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριζόμουν ότι απογοητεύτηκα...γεμάτη λυρισμό καμία αμφιβολία. Και η σκηνή που πραγματικά μου κόβει την ανάσα κάθε φορά που την βλέπω είναι αυτή της μεταμόρφωσης του bait-ball από ανεμοστρόβιλο σε μπάλα...
Την ταινία την είδα με 5 παιδιά, 10 με 17, ήταν το ιδανικό ακροατήριο και όλοι δήλωσαν ενθουσιασμένοι. Αυτό από μόνο του την κάνει επιτυχία. Το μήνυμα ελήφθη, δυνατά και καθαρά.
Απλά, τη ταινία θα την δουν άνθρωποι που θα τους αρέσουν οι εικόνες (και θα μείνουν εκεί), και άνθρωποι που ξέρουν τη βλέπουν και θα εκτιμήσουν το την εκτιμήσουν ακόμα περισσότερο...
Στην δεύτερη προβολή, ήμουν πρακτικά μόνος με τα παιδιά. Τέσσερις ακόμα, αρκετά ηλικιωμένοι, θεατές άρχισαν να μουρμουράνε όταν άρχισα να εξηγώ το τη συμβαίνει στην οθόνη. Όταν κατάλαβαν το τι τρέχει, μετακόμισαν στα καθίσματα στην από πάνω σειρά και κάναμε μυστικοσυμβούλιο για το σύνθετο μάτι της γαρίδας-μάντης, την αλλαγή εξοσκελετού στα καβούρια, κτλ, κτλ.
Περάσαμε φανταστικά και τα παιδιά, όπως και οι υπόλοιποι, θελαν να μάθουν περισσότερα. Τελικά νομίζω ότι η ταινία δεν θα έχανε αν είχε λίγο περισσότερο μπλα-μπλά. Και ούτε και λυρισμός τις θα υπέφερε...
