[sfougarisb]

Δεν είναι λάθος όσα γράφει ο Δελβερούδης, αλλά η αλήθεια σήμερα είναι αυτή που περιγράφει ο GRE.

Η Ελλάδα υποφέρει από την συλλογική αφασία που επέλεξε εν ονόματι του ατομικού βολέματος (πρόωρη σύνταξη, μαϊμού αναπηρία, επίδομα "παραγωγικότητας" και "νέες θέσεις" στο δημόσιο, με αντάλλαγμα την ανοχή εθνικών προμηθευτών, εθνικών κατασκευαστικών εταιριών, και εθνικών καναλαρχών και εφημερίδων).

Και επιμένουμε να συνομιλούμε (στην πραγματικότητα για μονολόγους πρόκειται) με με όρους και λεξιλόγιο μιας άλλης, περασμένης, εποχής.

Όταν ήμουν παιδί, περνούσαμε τα καλοκαίρια σε μια ατελείωτη, ουσιαστικά έρημη παραλία στην Κάριανη Καβάλας. Η άμμος είχε πλάτος τουλάχιστον 100 μέτρα, και συνόρευε με καλλιέργειες αμυγδάλων, φουντουκιών, και ατελείωτους αμπελώνες. Γνωρίζαμε αρκετούς από τους καλλιεργητές οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν (για ελληνικά δεδομένα) αξιόλογες εκτάσεις.

Στα μέσα της δεκαετίας του 80, έγινε μια τρομακτική αλλαγή. Οι επισκέπτες του σαββατοκύριακου μεταλλάχτηκαν σε "αγοραστές" οι οποίοι άρχισαν να χτίζουν κυριολεκτικά μέχρι το κύμα. Η πρώτες μάντρες οικοδομικών υλικών εμφανίστηκαν 1-2 χρόνια αργότερα. Τα (100%) παράνομα "παραθεριστικά" άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια κυριολεκτικά το ένα δίπλα στο άλλο, διαγωνιζόμενα για μια προνομιακή γωνία θέας στη θάλασσα.

Θυμάμαι ακόμα τα μάτια των καλλιεργητών, που πλέον δε μιλούσαν για τη σοδειά αμυγδάλων με τον πατέρα μου αλλά για τα ¨καλά¨ κομμάτια που παζάρευαν με τους "κατασκευαστικούς συνεταιρισμούς" των Σερρών και της Θεσσαλονίκης, να γυαλίζουν από απληστία (του πατέρα μου, το ίδιο).

Η τελευταία φορά που πήγα εκεί πρέπει να ήταν το 1987-88. Θυμάμαι ότι μερικά μέτρα από το κύμα, ανάμεσα στα άναρχα κτισμένα σπίτια, το παντζούρι ενός σπιτιού δεν μπορούσε να ανοίξει πλήρως γιατί έβρισκε στο τοίχο του σπιτιού μπροστά του..... Η μάντρα από τσιμεντόλιθους που κάποιος είχε χτίσει μέχρι το κύμα, διχοτομώντας την παραλία, είχε διαλυθεί από τους νοτιάδες του χειμώνα. Μερικά χρόνια αργότερα έμαθα ότι, υποκύπτοντας σε "πιέσεις", τα παράνομα πήραν ρεύμα (η αρχή γίνεται με κάποιον που δηλώνει αναπηρία και μόνιμη κατοικία το παράνομο) και διανοίχτηκαν και δρόμοι.

Από τότε αρνούμαι να γυρίσω εκεί. Δεν θέλω να καταστρέψω περισσότερο τις αναμνήσεις μου από την παραλία όπως τη γνώρισα παιδί.

Σαν παιδί είχα μια τρομερή απορία: Καταλάβαινα τον ενθουσιασμό των αγροτών που στην "ανάπτυξη" έβλεπαν την ευκαιρία να ξεφύγουν από τις δυσκολίες της αγροτικής ζωής. Και κατανοούσα ότι η ανάπτυξη είναι κάτι επιθυμητό για ολόκληρη τη κοινωνία. Ένιωθα επίσης ενοχή, για το ότι προτιμούσα την παραλία να είχε μείνει κρυφή, μόνο δική μου, να μη τη μοιραστώ με κανέναν άλλο (ήταν άλλωστε η δεκαετία του 80, και τα σοσιαλιστικά μηνύματα για ίσες ευκαιρίες για όλους ερχόταν πυκνά από όλες τις κατευθύνσεις). Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάτι τόσο άσχημο, άναρχο, και τελικά παράνομο, να είναι επιθυμητό και αποδεκτό από την κοινωνία.

Οι απαντήσεις που έπαιρνα στα ερωτήματα αυτά από τους οικείους μου, είναι ενδεικτικά της παθογένειας που μας χαρακτηρίζει σήμερα. Το νόημα ήταν αυτό: "Δεν έχουν αρκετά χρήματα να χτίσουν κάτι καλύτερο, έχουν όμως δικαίωμα να έχουν κάπου να περάσουν το καλοκαίρι τους."

Και έτσι, στο όνομα του "δικαιώματος" που έχουμε όλοι, έχουμε καταντήσει εδώ σήμερα. Στο όνομα του δικαιώματος στην κατοικία μπαζώσαμε τα ρέματα, χτίσαμε τα δάση, και τις παραλίες. Στο όνομα του δικαιώματος στην εργασία φτιάξαμε το Ελληνικό Δημόσιο, και κάναμε (ως εργαζόμενοι) τα στραβά μάτια στην βιομηχανία που ρίχνει τα λύματα της στον Ασωπό, μη τυχών και χάσουμε τη δουλειά μας. Στο όνομα της στραβής και αναχρονιστικής πρακτικής προστασίας κάποιων θέσεων εργασίας, θεωρούμε δικαίωμα μας να προπηλακίσουμε τουρίστες που αποτελούν τη μοναδική πηγή εσόδων για το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης κοινωνίας. (Τις μπανάνες Κρήτης, τις θυμάται κανείς??)

Και η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να μιλά για τα "αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα" της, τηρώντας σιγή ιχθύος και έχοντας πλήρως ξεχάσει τις υποχρεώσεις τις.

Αν δεν αρχίσουμε να αισθανόμαστε, και συμπεριφερόμαστε, ως υπόλογοι, συνένοχοι, και συμμέτοχοι της σημερινής κατάστασης και μέρος τις αυριανής λύσης, δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα.

Και έτσι, με 50 χρόνια καθυστέρηση, όλοι μας θα πρέπει να μάθουμε την ερώτηση που έθεσε ο John F. Kennedy στην ομιλία ανάληψης της προεδρίας του: "And so, my fellow Americans: ask not what your country can do for you - ask what you can do for your country. "

Συγνώμη για την ψυχανάλυση.