[georgiapap]

Αυτό το παραμυθάκι μου θύμισε ένα άλλο παραμυθάκι για ελαφρώς διαφορετικό θέμα:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κόκκινη κοτούλα. Ζούσε σ’ ένα ωραίο αγρόκτημα και έτρωγε την τροφή που της έδιναν. Μια μέρα η κόκκινη κοτούλα βρήκε ένα σπειρί σιτάρι. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να το φυτέψει, για να ‘χει να τρώει περισσότερο.
«Ποιος θα με βοηθήσει να φυτέψω αυτό το σπειρί σιταριού;» ρώτησε η κόκκινη κοτούλα. «Όχι εγώ», απάντησε η πάπια, «αλλά μπορώ να σου πουλήσω μερικά σπειριά καφέ. Μπορείς να φυτέψεις αυτά αντί για το σιτάρι και να πάρεις πολλά χρήματα». «Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, «αλλά θα σου αγοράσω τον καφέ, όταν θα τον μαζέψεις». «Όχι εγώ», είπε το ποντίκι, «αλλά θα σου δανείσω τα χρήματα που θα χρειαστείς, για να αρχίσεις».
Έτσι η κόκκινη κοτούλα φύτεψε καφέ αντί για σιτάρι. «Ποιος θα με βοηθήσει να καλλιεργήσω αυτόν τον καφέ;» ρώτησε η κόκκινη κοτούλα. «Όχι εγώ», είπε η πάπια, «αλλά θα σου πουλήσω λίπασμα, για να σε βοηθήσω να αναπτυχθεί». «Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, «αλλά θα σου πουλήσω εντομοκτόνα για να αποφύγεις τις αρρώστιες». «Όχι εγώ», είπε το ποντίκι, «αλλά θα σου δανείσω χρήματα, για να αγοράσεις το λίπασμα και τα εντομοκτόνα που χρειάζεσαι».
Έτσι η κόκκινη κοτούλα δούλεψε πολύ καιρό σκληρά. Έριξε λίπασμα και εντομοκτόνο στα φυτά του καφέ. Αν και αυτό στοίχιζε πολύ περισσότερο από την καλλιέργεια του σιταριού, ωστόσο σκεφτόταν τα χρήματα που θα ‘βγαζε. Τέλος, η εποχή της συγκομιδής έφτασε.
«Ποιος θα με βοηθήσει να πουλήσω τον καφέ μου;» ρώτησε η κόκκινη κοτούλα. «Όχι εγώ», είπε η πάπια, «αλλά θα χρειαστείς το εργοστάσιό μου, για να καβουρδίσεις και να συσκευάσεις τον καφέ σου». «Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, όλος ο κόσμος παράγει καφέ σήμερα, και οι τιμές είναι πολύ χαμηλές». «Όχι εγώ», είπε το ποντίκι, «αλλά τώρα πρέπει να μου πληρώσεις τα χρέη σου».
Η μικρή κόκκινη κοτούλα κατάλαβε τότε ότι είχε κάνει λάθος φυτεύοντας καφέ αντί για σιτάρι, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο είχε χρεωθεί και δεν είχε να φάει τίποτε.
«Ποιος θα μου βρει κάτι να φάω;» είπε η κόκκινη κοτούλα. «Όχι εγώ», απάντησε η πάπια, «γιατί δεν έχεις χρήματα να με πληρώσεις». «Όχι εγώ», είπε το γουρούνι, «γιατί δεν υπάρχει φαγητό για όλους, αφού όλος ο κόσμος φύτεψε καφέ».
«Όχι εγώ», είπε το ποντίκι, «αλλά θα σου πάρω τη γη σου σε αντάλλαγμα για τα χρήματα που μου οφείλεις και θα σου επιτρέψω ίσως να μείνεις και να εργάζεσαι για μένα».


(Unicef 1990, Τα Δικαιώματα των Παιδιών του Κόσμου)