[georgiapap]

Να λοιπόν που βγήκε και η ντουντούκα – φυσικά στο όνομα της ενημέρωσης, της διαφάνειας, της κάθαρσης και δε συμμαζεύεται.

Πέρα από την ουσία της υπόθεσης, δηλαδή τη συζήτηση περί συγκεκριμένων παρανόμων πράξεων, πραγματικά με σοκάρει και με παγώνει το πόσο εύκολα επιλέγει κάποιος να προχωρήσει σε συγκεκριμένες πράξεις:
Πόσο εύκολα ξεπερνάει το γεγονός ότι η προσπάθειά του για την περιβόητη κάθαρση δεν έχει να κάνει με την συνεισφορά του σε οργανωμένες συλλογικές κινήσεις ή δράσεις αλλά με ατομικές κινήσεις εναντίον συγκεκριμένων ατόμων.
Πόσο εύκολα ξεχνάει (αν το είχε πιστέψει κάποτε για σωστό) ότι ως μέλος συλλόγου η ‘υπευθυνότητά’ του μετριέται και κρίνεται πρώτα με τη συμμετοχή του και μετά με την επίκληση καταστατικών, διατάξεων, δικαιωμάτων κ.λ.π.- και όταν λέμε συμμετοχή δεν εννοούμε την τυπική εγγραφή σε έναν σύλλογο αλλά την ουσιαστική συνεισφορά.
Πόσο εύκολα λοιπόν αποφεύγει να μετρήσει την συνεισφορά τη δική του και των ατόμων στα οποία αναφέρεται στον σύλλογο στον οποίο και ο μεν και οι δε ανήκουν ή αν το κάνει, δεν το συνυπολογίζει στον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να κινηθεί.
Πόσο εύκολα προσπερνάει το γεγονός ότι είναι ασυνεπές το να δείχνουμε τη λατρεία μας στη δικαιοσύνη (έναν θεσμό = λειτουργία οργανωμένη από την κοινωνία, το σύνολο) όταν οι προσωπικές μας επιλογές κινούνται μόνο σε πλαίσιο αυστηρά ατομικών πράξεων.
Πόσο εύκολα υιοθετεί ως κοινωνικά σωστές τις πρακτικές των ‘δημοσιογράφων’-σταρ και τις κραυγές ‘επιτέλους κάποιος πρέπει να πληρώσει’.
Πόσο εύκολα υιοθετεί έναν ανακριτικό ρόλο και θέτει δημόσια και επιτακτικά ερωτήσεις για τις οποίες απαιτεί απαντήσεις – για ένα θέμα στο οποίο εμπλέκονται συγκεκριμένα άτομα, άσχετα αν αφορά το σύνολο.
Πόσο εύκολα δημοσιοποιεί πληροφορίες και μάλιστα με καταγγελτικό ύφος και μάλιστα σε κοινό άσχετο με τον σύλλογο.
Πόσο εύκολα και ψυχρά τελικά καταντάει να ‘δίνει’ κάποιον άλλον ή κάποιους άλλους.

Αναρωτιέμαι αν μέσα του αφήνει και κάποιο μικρό περιθώριο για κάποιου είδους αμφιβολία, όχι για το αν οι πληροφορίες που έχει είναι σωστές ή λάθος – έστω ότι είναι όλες σωστές – αλλά για το αν είναι σωστές οι συγκεκριμένες επιλογές του.