[Dimitris Galon]

Με την βοήθεια δυο φίλων ιταλών ερευνητών, οι οποίοι έψαξαν στα ιταλικά αρχεία, καθώς και την περαιτέρω γενική έρευνα, καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα πρωτόλειο προφίλ του ναυαγίου, φερόμενου ως το πλοίο S/S DELFIN, πρώην S/S WAR ANGLER, το οποίο παραθέτουμε σαν συνοπτικό άρθρο, στο φόρουμ του συλλόγου.

Σύντομη ιστορία του πλοίου S/S DELFIN, πρώην S/S WAR ANGLER

Κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18) το κύριο και νεώτερο όπλο, το όποιο έκανε απόλυτα αισθητή την αποτελεσματικότητα του σε όλα τα κύρια θαλάσσια μέτωπα, ήταν τα γερμανικά υποβρύχια. Με διάφορες τακτικές, όπως ο «πόλεμος εμπορείου» ή ο «ολοκληρωτικός πόλεμος», κατάφερε να επιφέρει μεγάλες απώλειες στους συμμάχους της ENTENTE. Έτσι, κατά την συνολική διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός από τους υπόλοιπους συμμάχους, μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο έχασε πλοία που ξεπερνούσαν συνολικά τα εννέα εκατομμύρια ΚΟΧ. Η κορύφωση των απωλειών αυτών, από τα γερμανικά υποβρύχια, έφτασε στο ζενίθ της από τον Απρίλη έως τον Ιούνη του 1917, ξεπερνώντας μέσα στους τρεις αυτούς μήνες το ενάμιση εκατομμύριο ΚΟΧ.

Για την αντιμετώπιση του κινδύνου από την δράση των γερμανικών υποβρυχίων έμενε μόνο μια λύση για το Βρετανικό Ναυαρχείο, η αύξηση της παραγωγής πλοίων, έτσι ώστε να ισοσταθμιστεί η βύθιση από την υποβρυχιακή δράση, με αποτέλεσμα να μην σταματήσει ο ανεφοδιασμός της Αγγλίας, γεγονός το οποίο και θα σήμαινε την πολεμική της ήττα. Το σχέδιο αυτό δεν ήταν καινούργιο καθώς από το τέλος του 1916 είχε ήδη αποφασιστεί να μπει σε εφαρμογή, έχοντας σαν κύριο στόχο την γρήγορη παραγωγή πλοίων, με απλή ναυπηγική φόρμα και στάνταρτ κατασκευαστικά δεδομένα, έτσι ώστε η παραγωγή να καλύψει άμεσα την απώλεια. Ένα επιπλέον στοιχείο, του συνολικού σχεδίου, ήταν το να μοιραστεί η παραγωγή καλύπτοντας σχεδόν ολόκληρο το συμμαχικό φάσμα. Έτσι πολλές ναυπηγικές εταιρείες της Μεγάλης Βρετανίας, του Καναδά, των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και της Ιαπωνίας, Χονγκ-Κονγκ και Σαγκάης, έλαβαν την εντολή για την κατασκευή πλοίων.

Όλα αυτά τα πλοία έφεραν πριν το κύριο όνομα τους την πρόθεση «WAR» (πόλεμος), και αποτελούνταν από δώδεκα στανταρισμένους τύπους φορτηγών πλοίων γενικού ξυρού φορτίου, πέντε ακτοπλοϊκούς τύπους, και τρεις τύπους δεξαμενόπλοιων. Ο τύπος που μας ενδιαφέρει, σε σχέση με το S/S DELFIN, είναι ο Α. (φορτηγό) και ο ΑΟ (δεξαμενόπλοιο). Ο τύπος Α. αφορούσε φορτηγό πλοίο, μεταφοράς ξηρού φορτίου, 5030 ΚΟΧ, ολικού μήκους 412 πόδια (125,5 μέτρα), πλάτους 52 πόδια (15,8 μέτρα), εξοπλισμένο με μια προπέλα και ενδεικτική ταχύτητα 11 κόμβους. Ο τύπος ΑΟ είχε τα ίδια ακριβώς κατασκευαστικά χαρακτηριστικά, με την μόνη διαφορά ότι στα αμπάρια του τοποθετήθηκαν μεγάλες δεξαμενές, σε μορφή βαρελιών, για την μεταφορά υγρού φορτίου, κυρίως καυσίμων. Το επιπλέον αυτό βάρος αύξησε το συνολικό ΚΟΧ του πλοίου, από 5030 σε 5250. Όσον αφορά όλα τα υπόλοιπα κατασκευαστικά χαρακτηριστικά τα πλοία παρέμειναν ίδια, είτε ήταν τύπου Α., είτε ΑΟ.

Μία από τις ναυπηγικές εταιρείες, οι οποίες συμμετείχαν στο κατασκευαστικό πρόγραμμα πλοίων της βρετανικής κυβέρνησης, ήταν και η Scotts S.B. & Engineering Co. Ltd., στο Greenock της Σκωτίας, η οποία έφερε τον κωδικό B53. Στο ναυπηγείο της εταιρείας αυτής κατασκευάστηκε το 1918, με αριθμό κατασκευής 487, το πλοίο «WAR ANGLER», τύπου ΑΟ (δεξαμενόπλοιο), το οποίο στην συνέχεια τέθηκε κάτω από το μάνατζμεντ της εταιρείας Anglo-Saxon Petroleum Co. (πρόκειται για την γνωστή εταιρεία πετρελαιοειδών SHELL), η οποία είχε την έδρα της το Λονδίνο.

Ως γνωστόν, το φθινόπωρο του 1918 τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με αποτέλεσμα πολλά από τα πλοία της σειράς « WAR», τα οποία γλίτωσαν την βύθιση, να πουληθούν σε ναυτιλιακές εταιρείες οι οποίες τα μετασκεύασαν σύμφωνα με τις ανάγκες τους, εντάσσοντας τα στην συνέχεια στο δυναμικό τους. Ακριβώς το ίδιο συνέβη χρόνια αργότερα, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η αγορά πλοίων τύπου Liberty από Έλληνες εφοπλιστές σηματοδότησε την αρχή της μεταπολεμικής ανάπτυξης της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας. Ένα από τα πλοία αυτά, που πούλησε η βρετανική κυβέρνηση, ήταν και το «WAR ANGLER», το οποίο πουλήθηκε, το 1919, στην ιταλική ναυτιλιακή εταιρεία Lloyd Meridionale Società di Navigazione, με έδρα το Παλέρμο της Σικελίας και η οποία το κράτησε για ένα περίπου χρόνο για να το πουλήσει στην συνέχεια, το 1920, στην επίσης ιταλική εταιρεία Società di Navigazione Roma, με έδρες την Γένοβα και το Παλέρμο. Η εταιρεία αυτή μετασκεύασε το πλοίο, αφαιρώντας τις δεξαμενές μεταφοράς καυσίμων και μετατρέποντας το έτσι σε απλό φορτηγό πλοίο μεταφοράς γενικού ξηρού φορτίου, όπως ήταν ο κατασκευαστικός τύπος Α., σύμφωνα με τα αρχικά σχέδια της βρετανικής κυβέρνησης. Η συγκεκριμένη εταιρεία μετονόμασε το πλοίο σε «ROVERETO» και το κράτησε στο δυναμικό της για οκτώ περίπου χρόνια. Το 1928, δέκα χρόνια από την κατασκευή του πλοίου, η επίσης ιταλική ναυτιλιακή εταιρεία La Meridionale di Navigazione, με έδρα την Νάπολη, το αγόρασε, το μετονόμασε σε «CAMOGLI», και το κράτησε μέχρι το 1936 όπου το πούλησε, μαζί με τα υπόλοιπα πλοία της, στον τελικό του ιδιοκτήτη, την εταιρεία Polena Società di Navigazione, με έδρα την Γένοβα.

Η εταιρεία Polena Società di Navigazione, με έδρα της την διεύθυνση Salita S. Nicolosio 1, Genova, ιδρύθηκε στην Γένοβα το 1935, με κεφάλαιο 100.000 λιρών και έχοντας ένα μόνο πλοίο στην κατοχή της το «AMALFI». Πρόεδρος της εταιρείας ήταν ο Alessandro Cerutti, και αντιπρόεδρος ο Antonio Corrado.To 1936 απέκτησε και τα δέκα πλοία της εταιρείας La Meridionale di Navigazione, Napoli, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν και το «CAMOGLI», το οποίο μετονόμασε σε «DELFIN», καθώς και το «CARPENA» το οποίο μετονόμασε σε «STROMBO». Το τελευταίο έμελλε να τορπιλιστεί δυο φορές, χωρίς όμως να βυθιστεί. Την πρώτη φορά στις 3 Ιουνίου του 1941, στον Σκαραμαγκά, από το βρετανικό υποβρύχιο HMS PARTHIAN (κυβερνήτης Cd. Rimington), και την δεύτερη φορά στις 10 Ιουλίου 1941, στο κανάλι της Κέας, από το θρυλικό βρετανικό υποβρύχιο HMS TORBAY (κυβερνήτης Cd. Miers). Μέχρι το 1940 η εταιρεία αυτή απόκτησε πέντε ακόμα πλοία, αυξάνοντας τον αριθμό των πλοίων της σε 16, εκ των οποίων όλα χάθηκαν κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός του πλοίου «ORATA», πρώην «EMANUELE ACCAME», το οποίο δόθηκε για διάλυση στο Χονγκ-Κονγκ το 1954.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστορία του Ιταλικού Ναυτικού κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (βλ. « Navi Mercantili perdute», τρίτος τόμος), το S/S DELFIN δεν είχε επιταχθεί από το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina Italiana), ούτε είχε καταχωρηθεί σαν βοηθητικό πλοίο από την ιταλική κυβέρνηση. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, το πλοίο είχε συμμετάσχει σε νηοπομπή με το ατμόπλοιο «ANDREA CONTARINI» (1459 ΚΟΧ, Stettiner Oderwerke), συνοδευόμενα από το ιταλικό αντιτορπιλικό «QUINTINO SELLA», στις 12 Οκτωβρίου 1942, από τον Πειραιά προς την Λέρο και την Ρόδο, για να επιστρέψει, ασυνόδευτο, και πάλι στον Πειραιά στις 5 Νοεμβρίου του 1942. Στις 14 Δεκεμβρίου του 42, το πλοίο ξεκίνησε από τον Πειραιά με προορισμό το Τρίκερι του Πηλίου, για να τορπιλισθεί και να βυθιστεί στις έντεκα και είκοσι, το πρωί, τέσσερα περίπου ναυτικά μίλια βόρεια, βορειοδυτικά από το Μακρονήσι.

Όλα τα άλλα είναι όπως ακριβώς μας πληροφορούν οι γερμανικές πηγές τις οποίες έχω παραθέσει στα προηγούμενα ποστ του θέματος.

Χαιρετώ
DG



Το S/S DELFIN, πρώην S/S WAR ANGLER (Copyright, Archive Achille Rastelli).



Διακριτικά φουγάρου και θυρεός της ναυτιλιακής ιταλικής εταιρείας, Polena Società di Navigazione,
τελευταίου ιδιοκτήτη του S/S DELFIN, πρώην S/S WAR ANGLER.



Χαρακτηριστικός τύπος φορτηγού πλοίου, των επονομαζόμενων «WAR».