Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο grandbleu
Αυτό που δε γίνεται ξεκάθαρο -φαντάζομαι για να μην πληγεί η εικόνα της αυτόνομης κατάδυσης- είναι από τι απειλείται το συγκεκριμένο σπήλαιο που χρήζει προστασίας... Δε μιλάμε ούτε για υπεραλίευση, ούτε για δυναμίτη, ούτε για αστική ή χημική ρύπανση, αλλά από την ήδη χωρίς έλεγχο επίσκεψη ερασιτεχνών αυτοδυτών.
Ο έλεγχος των ήδη υπάρχοντων επισκεπτών-αυτοδυτών θα μετρίαζε απλά το πρόβλημα, δε θα το έλυνε. Η "αξιοποίησή" του και η προσέλκυση επιπλέον επισκεπτών/τουριστών δε νομίζω ότι στοχεύει στην προστασία, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Υπάρχουν περιπτώσεις στη διαχείριση φυσικού περιβάλλοντος και της φυσικής κληρονομιάς που ο ελεγχόμενος τουρισμός έρχεται να συμπληρώσει το εισόδημα των κατοίκων της περιοχής όπου λαμβάνονται περιοριστικά μέτρα ως προς τη χρήση των προστατευόμενων περιοχών. Έχει δηλαδή χαρακτήρα "οικονομικής στήριξης" της τοπικής κοινωνίας με τη μορφή αντισταθμιστικών οφελών, ώστε η τοπική κοινωνία (και συνάμα και οι επισκέπτες-τουρίστες με την ευαισθητοποίηση τους) να συνεργαστεί για την προστασία από άλλες αφαιρετικές χρήσεις που μπορεί να λάμβαναν χώρα στην περιοχή υπό προστασία (π.χ. αλιεία στην περίπτωση των Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών, υλοτομεία και κυνήγι σε Δασικά Πάρκα κ.ο.κ).
Στην περίπτωση του σπηλαίου των Ελεφάντων, η μόνη χρήση που γνωρίζω ότι γίνεται είναι η τουριστική, με την μορφή της επίσκεψης από ερασιτέχνες αυτόνομους δύτες, διαφορετικά τα δημοσιεύματα θα μιλούσαν ξεκάθαρα για τις απειλές που εκείνο δέχεται. Συνεπώς, όταν κάνουμε λόγο για προστασία του σπηλαίου, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τον περιορισμό των καταδύσεων και όχι την ανάπτυξη του καταδυτικού τουρισμού σε αυτό._
|
Συμφωνώ με την άποψη του gb κατά 95%
. Τι εννοώ: Το να απαγορεύσουμε την πρόσβαση του κοινού σε περιοχές σημαντικής περιβαλλοντικής σημασίας είναι μεν φιλικό προς το περιβάλλον, αλλά "πολιτικά", ή "στρατηγικά" καλύτερα, ίσως δεν είναι η πιο καλή λύση. Γιατί ούτε ο κόσμος ευαισθητοποιείται, γιατί όπως είχε πει ο Κουστώ για να προστατεύσεις τη φύση πρέπει να τη γνωρίσεις, και δυστύχώς ζούμε στην εποχή της εικόνας, πρέπει να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια για να πειστούμε, συν το ότι μπορεί να βρει κανείς πολλαπλές αντιστάσεις από την τοπική κοινωνία, πολιτικά πρόσωπα κλπ. Η περιορισμένη ελεγχόμενη πρόσβαση είναι η λύση. Τώρα αν θα είναι σε αυτό το σπήλαιο ή σε κάποιο άλλο και το συγκεκριμένο θα είναι κλειστό για το κοινό, αυτό ειναι θέμα των ειδικών επιστημόνων να το κρίνουν.
Τα τελευταία χρόνια συναντάμε στην Ελλάδα αρκετές προσπάθειες περιβαλλοντικής προστασίας. Κάποιες γίνονται αναφέροντας ως παραδείγματα χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Επειδή τυχαίνει να ζω στην κεντρική Ευρώπη τα τελευταία χρόνια θα ήθελα να πω ότι έχει γίνει ένας ασύλληπτος βιασμός της φύσης σε χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστρία, η Ιταλία, η Ελβετία κλπ κλπ. Και αφού τη φύση τη βιάσανε, φτιάξανε τις υποδομές για την προστασία της (κακοποιημένης) φύσης. Η άγρια πανίδα έχει εξαφανιστεί, οι βιότοποι των άγριων ζώων έχουν κατακερματιστεί από τα χιονοδρομικά, τους δρόμους και τα ατελείωτα μονοπάτια στα βουνά. Ναι, όλα είναι καθαρά, ο κόσμος έχει συνείδηση όταν πάει στο βουνό να περπατήσει και δεν αφήνει σκουπίδια. Αλλά η Γερμανία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος ρυπαντής της ατμόσφαιρας παγκοσμίως. Το νερό της βρύσης στις περισσότερες πόλεις δεν πίνεται ή έχει απαίσια γεύση. Στους αυτοκινητόδρομους δεν υπάρχουν όρια ταχύτητας στα περισσότερα σημεία, η κατανάλωση και οι ρύποι πάνε στο θεό αν πηγαίνεις με 200 χμ/ώρα. Έχουν φόρο περιβάλλοντος όμως στη βενζίνη... Εμφανίστηκε πριν από 2 χρόνια μία αρκούδα στο Τιρόλο της Αυστρίας, είδος που στην Αυστρία έχει εξαφανιστεί, και ήθελαν να τη σκοτώσουν για να μην είναι κίνδυνος για τους πεζοπόρους...
Αυτό που με όλα αυτά θέλω να πω είναι ότι η Ελλάδα ακόμα έχει τη δυνατότητα να διαφυλάξει το περιβάλλον με τον τρόπο που πρέπει, αλλά αν δε γίνει συντομα, θα είναι πια πολύ αργά και στην καλύτερη περίπτωση θα γίνουμε Ευρώπη, στην οποία το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί.
(Υ.Γ. στο Innsbruck έχει ζωολογικό κήπο με τα άγρια ζώα των Άλπεων (Alpenzoo), αυτά που κάποτε υπήρχαν και δεν υπάρχουν πια. Είναι περήφανοι για αυτόν... ΑΡΝΟΥΜΑΙ να πάω, το σιχαίνομαι)