Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο DimitrisK
Καταρχήν μιλάω για σκεπτόμενους ανθρώπους. Όχι για αυτούς που πιστεύουν ότι είναι αθάνατοι.
Σκέψου ότι δεν ξέρεις πως δουλεύει κάποιο μηχάνημα. Είναι λογικό να ακούς σχόλια από διάφορους "ειδικούς" περί αξιοπιστίας του και συχνότητα βλαβών. Ουσιαστικά φοβάσαι να το ζορίσεις γιατί δεν ξέρεις πως δουλεύει ούτε και τι μπορεί να του συμβεί.
Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως όταν κατανοείς τη λειτουργία του. Ξέρεις πλέον τα όρια του και πόσο ζόρι μπορεί να τραβήξει, φυσικά με κάποια περιθώρια ανοχής.
Αυτό ισχύει φυσικά και για τον εαυτό μας ως "μηχανή". Τουλάχιστον εγώ έτσι λειτουργώ.
Βέβαια πάντα θα υπάρχει και ο αστάθμητος παράγοντας αλλά αυτός υπάρχει για όλα και για όλους.
|
Δημήτρη εντελώς γενικά ας το δω και γω το θέμα.
Λές ότι όσο περισσότερο μπαίνεις στα ενδότερα ενός μηχανήματος και του τρόπου λειτουργίας του, τόσο περισσότερο διατεθιμένος είσαι να το ζορίσεις μέχρι εκεί που η λογική πιθανότητα λέει πως είναι το όριο του χωρίς να πάθει κάποιο πρόβλημα. Σωστά? Δηλαδή όσα περισσότερα καταλαβαίνεις τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να κινείσε ολοένα και πιο κοντά στα όρια? Σωστά το καταλαβαίνω? Δηλαδή η γνώση μας σπρώχνει στα όριά μας? Σε αντίθεση με την άγνοια που μας κρατάει αρκετά πίσω? Αν αυτό είναι που εννοείς τότε εντελώς γενικά διαφωνώ.
Η γνώμη μου είναι πως όσο περισσότερα γνωρίζεις τόσο καλύτερα μπορείς να μείνεις μακρυά από τα όρια. Το να ζορίζεις μια κατάσταση ή μια μηχανή είναι στατιστικά συνδεδεμένο με περισσότερες βλάβες ή ατυχήματα. Το να λες ότι επειδή γνωρίζω αρκετά καλά αυτό που κάνω και το τι είμαι, ξέρω πόσο ζόρι μπορώ να τραβήξω και πάω μέχρι εκεί... είναι κατά την άποψή μου ο λόγος που κάποτε μας σπρώχνει στο λάθος... λόγω λάνθασμένης στιγμιαίας εκτίμησης, και μιας συνεπαγώμενης ενέργειας που ξέφυγε λίγο από το όριο!