[Σώτος Χριστοδούλου]

Είναι δύσκολο να χάσεις δύτη αν όλα πάνε καλά, η ορατότητα είναι καλή και αν έχεις πολύ ψηλή εγρήγορση.

Μου έτυχε και μένα μια φορά να χάσω δύτη και ήτανε μία από τις 2 περιπτώσεις που πήγα στο επίπεδο 3 όπου υπήρχε κίνδυνος πανικού.

Κατάδυση στο ναυάγιο του Ζηνοβία 2 εκπαιδευτές, εγώ και ο αδελφός μου με 2 εκπαιδευόμενους στα 40 μέτρα. Ο αδελφός μου μου κάνει νόημα ότι έχει πρόβλημα με το BCD και ότι το έχει υπό έλεγχο. Την μιά στιγμή τον βλέπω και την άλλη όχι. Κάνω ήρεμη ανάδυση στα 17 μέτρα με τους δύο μαθητές, τους βάζω να κάτσουν στο πλευρό του ναυαγίου και κολυμπάω προς τα έξω 3-4 μέτρα και κοιτάω για φυσαλλίδες. Τίποτε! Κάνω έλεγχο γύρω γύρω. Τίποτε! Είμαι στα πρόθυρα πανικού και νιώθω την καρδία μου να χτυπάει με 1000. Κάνω ανάδυση με τους μαθητές ανεβαίνουν στο σκάφος και είμαι έτοιμος να πάω πίσω! Ξεπροβάλλει το κεφάλι του αδελφού μου από το σκάφος και ρωτάει πολύ ήρεμα..."όλα καλά?". Παίρνω μια πολύ βαθειά ανάσα και ανεβαίνω στο σκάφος! Που ήσουνα ****** μου? ερωτώ? Πώς σε έχασα? "Αφού σου έδειξα ότι έχω πρόβλημα με το BCD και ότι κάνω ανάδυση!" μου απαντάει! Τώρα το τι μου έδειξε, το τι κατάλαβα, το πόσο επηρέασε το άζωτο στα 40 μέτρα, το πού κοιτούσα, το ποιόν κοιτούσα και νόμιζα ότι είναι ο αδελφός μου, η ευθύνη για τους μαθητές, η απόφαση να κάνει ανάδυση μόνος του, και το πού ήταν αυτός (ΟΚ έχει πάνω από 300 καταδύσεις στο Ζηνοβία και το έχει σαν δεύτερο σπίτι), είναι ερωτήματα των οποίων η απάντηση είναι πολύ μπλεγμένη και επηρεασμένη από το άζωτο!

Συμπέρασμα? Έχασα τον αδελφό μου μέσα από τα μάτια μου. Συνέβηκε! Αυτός δεν ένιωσε ούτε στιγμή ότι κινδύνευε, οι μαθητές κατά πάσα πιθανότητα να μην κατάλαβαν τίποτε αλλά σκέφτομαι ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά αν όντως είχε κάποιο πρόβλημα. Σε μια κατάδυση που είσαι φορτωμένος άζωτο και επιφορτισμένος με άλλα πράγματα, και όταν σου τα χαλάει και λίγο η ορατότητα πρέπει να κινήσε πάρα πολύ αργά, τόσο όσο κινούνται και οι στροφές του εγκεφάλου σου. Διαφορετικά κάτι θα σου ξεφύγει!