[Σώτος Χριστοδούλου]

Τα πράγματα πρέπει να μπούνε στη θέση τους και να σεβαστούμε ίσως και το τι είναι πρέπων να γράφεται σε ένα τέτοιο θέμα.

Κατ' αρχήν παραμένει σαν κεντρικό γεγονός το ότι μια νεαρή κοπέλλα, μια φίλη, μια κόρη, που είχε όλο το μέλλον μπροστά της, έχει φύγει από τη ζωή αφήνωντας πίσω της απαρηγόρητους κάποιους ανθρώπους, φοβησμένους κάποιους άλλους και σύσσωμη την καταδυτική κοινότητα να είναι σοκαρισμένη και θλιμμένη. Η απώλεια είναι το κεντρικό γεγονός.

Το μάθημα αν υπάρχει από το συμβάν θα ακολουθήσει αργότερα, πολύ αργότερα όμως!

Γενικά ανθρωποι χάνουν την ζωή τους σε ανύποπτο χρόνο και τόπο από διάφορες αιτίες και είναι ιδιαίτερα θλιβερό να χάνει τη ζωή του ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία.

Εμείς σαν καταδυτική κοινότητα έχουμε την κατάρα να μαθαίνουμε από τα μοιραία λάθη και άλλοτε τις περισσότερες ίσως φορές την ευχή να μαθαίνουμε από τα λάθη που έχουν γίνει, που έχουμε κάνει (όλοι ανεξαιρέτως) και δεν πάθαμε τίποτε. Αυτό είναι μέσα στη διαδικασία της προόδου μας και της δόμησης της γνώσης μας. Σε καμία περίπτωση, κανένας δεν μπορεί να αδράττει την αφορμή και να μετατρέπεται σε αυτόκλητο δικαστή ή πραγματογνώμονα. Κανείς δεν μπορεί να δηλώσει με βεβαιότητα ότι ακόμα και αν όλα τα στοιχεία είναι γνωστά ότι αν κάτι ήταν διαφορετικό η έκβαση θα ήταν μια συγκεκριμένη. Πόσο μάλλον μάλιστα όταν το μόνο που γνωρίζουμε είναι το γεγονός της απώλειας και τίποτε περισσότερο.

Αναφέρθηκα προηγουμένως σε μια προσωπική εμπειρία όχι για να ρίξω φώς στο συγκεκριμένο συμβάν αλλά για να απαντήσω σε μια ερώτηση κάποιου συναδέλφου "δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να χαθεί ένας δύτης σε συνοδευόμενη κατάδυση" χωρίς ωστόσο να κάνω καμία σύνδεση της δικής μου εμπειρίας με το συγκεκριμένο συμβάν.

Θα ήθελα να προτείνω υπομονή και αυτοσυγκράτηση και αποφυγή δημοσιοποίησης προσωπικών συμπερασμάτων διότι το μόνο που προκαλούν είναι να επιδεινώνουν τον όποιο πόνο ήδη υπάρχει ή να αποπροσανατολίζουν.