Ο λόγος που έφερα το συγκεκριμένο παράδειγμα με το σίδηρο είναι γιατί προσωπικά σοκαρίστηκα με τα νέα!
Ο ύφαλος του Kingman υποτίθεται ότι ήταν από τους πιο παρθένους στον πλανήτη (θυμηθείτε την
παρουσίαση του Sala αλλά και
το άρθρο στο NG το 2008) και η ισορροπία του οικοσυστήματός του στηριζόταν (τελικά και μεταξύ άλλων) στη χαμηλή περιεκτικότητα στο σίδηρο, που δεν επέτρεπε στα μικροφύκη και τα μικρόβια να αναπτυχθούν σε μεγάλο βαθμό. Ο σίδηρος με άλλα λόγια ήταν ο περιοριστικός παράγοντας για τους οργανισμούς αυτούς. Κι όμως, ρίξε στο δοκιμαστικό σωλήνα ένα μάτσο παλιοσίδερα, κούνησέ τον καλά, γύρνα τους δείκτες του ρολογιού 3 (μόλις!) χρόνια μπροστά κι αυτό που παίρνεις σαν αποτέλεσμα είναι μαζική νέκρωση κοραλλιών!
Το θέμα δεν είναι ο σίδηρος. Το θέμα είναι
η άγνοιά μας. Η φύση είναι τόσο πανέμορφα απλή και συνάμα τόσο πολύπλοκη που δεν μπορούμε να παρά μόνο να ψηλαφίζουμε την εξωτερική της μορφή. Άγνοια και παρέμβαση λοιπόν δε νομίζω ότι κάνουν καλό συνδυασμό. Γνωρίζοντας τόσα πολλά για την άγνοιά μας, το κύριο μας μέλημα θα έπρεπε να είναι να προσπαθούμε επεμβαίνουμε λιγότερο στη φύση, όχι περισσότερο.
Κι εδώ κολλάει πλέον το θέμα των τεχνητών υφάλων και της βύθισης παροπλισμένων πλοίων για την προσέλκυση του καταδυτικού τουρισμού, που "τυχαίνει" να ταιριάζει με την ιστορία που σας διηγήθηκα παραπάνω. Δε νομίζω ότι τα νερά μας έχουν μειωμένα επίπεδα σιδήρου και δεν έχουμε δα και κοραλλιογενείς υφάλους προς καταστροφή. Τελικά όμως, μπορούμε να παίρνουμε το ρίσκο να ζητάμε τη βύθιση αντικειμένων στο βυθό, ενώ οι ύφαλοι στην πραγματικότητα δε μας λείπουν; Δεν πιστεύω πως τα έργα είναι αυτά που θα σώσουν τις θάλασσες μας (από εμάς), αλλά τα μη έργα. Αντί να πετάμε σίδερα στο βυθό, θα έπρεπε να τα μαζεύουμε, τουλάχιστον τα καινούρια...
The sea needs a break, ΝΟΤ a break into!
