[Γιάννης 1940]

Αγαπητέ κύριε Γαλόν σας ευχαριστώ για τα στοιχεία που παραθέσατε. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μαθαίνει κανείς και για την ιστορία των ναυαγίων που ίσως κάποιο από αυτά που περιγράφετε να ήταν και από αυτά που επισκεφτήκαμε πριν τόσες δεκαετίες. Τότε ο κόσμος είχε περάσει πολλά και γινόταν καθημερινός αγώνας για επιβίωση, οπότε και δεν ψάχναμε να μάθουμε τι και πως αλλά απλά μας ένοιαζε να βγει ένα μεροκάματο για να συντηρήσουμε τις οικογένειες μας.


Αυτό που εγώ θυμάμαι για το ναυάγιο του φορτηγού που ανέφερα ότι βρίσκεται στα βόρεια του νησιού, είναι πως ήταν καθισμένο ανάποδα στο βυθό και σε πολύ καλή κατάσταση. Το βάθος εκτιμώ πως ήταν γύρω στις τριάντα με σαράντα οργιές αλλά εγώ δεν το βούτηξα. Η αίσθηση μου είναι πως ήταν πιο δυτικά και περίπου ένα μίλι από τις ακτές, αλλά τα χρόνια έχουν περάσει και μπορεί να πέφτω έξω. Τότε ο σκοπός του ταξιδιού ήταν ένα μεροκάματο και δεν είχα κρατήσει σημειώσεις, ούτε και θυμάμαι να κράταγε κάποιος άλλος πέρα από το αφεντικό. Υπήρχε και αρκετή μυστικοπάθεια για αυτά τα θέματα, γιατί κανείς δεν ήθελε να υπάρχουν διαρροές προς τυχόν άλλα συνεργεία. Άμα και θα έβλεπα κάποιον άλλο να κρατάει σημειώσεις μπορεί και να τον υποπτευόμουν ότι το κάνει για να τα μαρτυρήσει αλλού.



Αν θυμάμαι καλά όταν αγκυροβολούσαμε ήταν στο νότιο κόλπο του νησιού προκειμένου και να βγούμε έξω στο κάστρο. Και δεν πρέπει να πλησιάσαμε στις ακτές του βόρειου κόλπου εκεί που λέτε ότι υπήρχε το προσαραγμένο. Άμα ήταν προσαραγμένο εγώ πιστεύω ότι θα το τραβήξανε και θα το επισκευάσανε. Τέτοιες εύκολες δουλειές δεν τις αφήναν χαμένες οι ατσίδες του Πειραιά. Πολλά από τα ναυάγια που ήταν σε ρηχά νερά τα σήκωσαν ολόκληρα και τα επισκευάσανε γιατί οι ανάγκες για μεταφορές ήταν μεγάλες και λεφτά δεν υπήρχαν για να αγοράσουν από το εξωτερικό. Εκτός και αν το σκαρί είχε καεί τόσο που να μη σήκωνε επισκευή. Είχα δεί ένα τέτοιο σκαρί που το είχανε σε ένα καρνάγιο στο Πέραμα και ήταν γεμάτο με στρείδια και φύκια που είχανε σαπίσεί έξω από το νερό και βρωμούσανε. Τους αλλάζανε και τις μηχανές αμά έπρεπε και ξανάταξιδεύανε μια χαρά.


Όσο καιρό μείναμε κάτω στα νησιά κάναμε τις έρευνες μας και μετά γυρίσαμε στον Πειραιά. Το συνεργείο με το κρένι θα ερχότανε μετά μιας και το αφεντικό θα το νοίκιαζε ανάλογα με τα ευρήματα της δουλειάς μας.
Όταν ξεμπαρκάρισα στον Πειραιά απέφυγα για καιρό τους ανθρώπους του αφεντικού. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελα να μπλέξω με τις αρχές και να κάνω κάτι που σαν άνθρωπος δεν μου ταίριαζε. Βλέπετε το ναυάγιο που ανέφερα ότι αποτέλεσε το λόγο που το αφεντικό δεν ασχολήθηκε με αυτά στην Αστυπάλαια ή του Αθηνά, δεν ήταν ναυάγιο για σκράπ. Ήτανε μιας άλλης εποχής παλιότερο και δεν ξέρω αν ξαναπήγαν και τι έκαναν μετά με αυτό. Βασικά δεν θέλησα να μάθω γιατί θεώρησα ότι ήταν καλύτερα να μη ξέρω.