[Dimitris Galon]

Μέρος B΄

U-133, Ατλαντικός - Μεσόγειος




01. Χάρτης της Μάχης του Ατλαντικού.

02. Τα υπόστεγα προστασίας των υποβρυχίων, στην γερμανική ναυτική βάση της St. Nazaire στην Γαλλία.

03. Ο κυβερνήτης του U-133, υποπλοίαρχος Hermann Hesse, γεννήθηκε στην Κολωνία της Ρηνανίας στις 10.3.1909. Μετά από μια σύντομη εκπαίδευση στην Luftwaffe, κατατάχθηκε στο γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό όπου υπηρέτησε στα πλοία WESTERWALD και KARLSRUHE. Από τον Οκτώβρη του 1940 έως τον Φεβρουάριο του 1941 εκπαιδεύτηκε στα υποβρύχια. Στην συνέχεια έκανε την πρακτική του στον 24ο Στολίσκο Υποβρυχίων, μέχρι την ανάληψη καθηκόντων, σαν κυβερνήτης, του υποβρυχίου U-133. Υπηρέτησε στο υποβρύχιο αυτό από τις 5.7.1941 έως και την 1.3.1942. Στην συνέχεια υπηρέτησε στο Ναυαρχείο των Υποβρυχίων, μέχρι που ανέλαβε και πάλι θαλάσσια υπηρεσία σαν κυβερνήτης του υποβρυχίου U-194 την 1.8.1943. Το υποβρύχιο του βυθίστηκε αύτανδρο, στις 24.6.1943, στον βόρειο Ατλαντικό, νότια της Ισλανδίας, από βόμβες βυθού ενός αεροσκάφους τύπου Liberator, της βρετανικής Μοίρας 120/H.

04. Ο κόλπος του Sollum στην Κυρηναϊκή και το ενδεικτικό σημείο βύθισης του HMS GURKHA.

05. Το βρετανικό αντιτορπιλικό HMS GURKHA (G63).

06. Το γερμανικό υποβρύχιο U-133 δένει στην γερμανική βάση υποβρυχίων της Σαλαμίνας, μετά την αποπεράτωση της δεύτερης πολεμικής του περιπολίας, στις 10:45 το πρωί της 22ας Ιανουαρίου 1942.

07. Καταχώρηση του U-133 στο βιβλίο επισκεπτών του 7ου Στολίσκου Υποβρυχίων, στις 22.10.1941. Την ημέρα αυτή στάλθηκε σαν «υποβρύχιο μετώπου» στην πρώτη του πολεμική περιπολία στην μαινόμενη Μάχη του Ατλαντικού. Διακρίνονται οι υπογραφές του Herman Hesse (Kmdt. = Kommandant = Διοικητής), F. Müller (LI = Leitender Ingenieur = Αρχιμηχανικός), Harald Preuss (I.W.O. = Erster Wachoffizier = Α΄ Αξιωματικός), Hans-Joachim Schale (II.W.O. = Zweiter Wachoffizier = Β΄ Αξιωματικός). Οι δυο τελευταίοι παρέμειναν στο U-133, μετά την αποχώρηση του Hermann Hesse, και σκοτώθηκαν όταν το σκάφος βυθίστηκε αύτανδρο στις 14.3.1942 στα βορειοανατολικά της Αίγινας.


Στις 7 Αυγούστου του 1939, η ανώτατη διοίκηση του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού παρήγγειλε στα ναυπηγεία Bremer Vulkan, της Βρέμης, πέντε υποβρύχια τύπου VIIC, φέροντα τους αύξοντες αριθμούς 132 έως 136. Το δεύτερο απ΄ αυτά, με αριθμό κατασκευής 12, άρχισε να ναυπηγείτε στις 21 Αυγούστου 1940 στο ναυπηγείο της Vulkan στο Vegesack, μια περιοχή στα βόρεια της Βρέμης. Στις 28 Απριλίου του 1941 καθελκύσθη και στην συνέχεια παραδόθηκε στην Kriegsmarine. Μετά από την εγκατάσταση του οπλισμού, των μηχανημάτων, την αποπεράτωση των συμπληρωματικών εργασιών και των δοκιμών, τέθηκε σε υπηρεσία υπό την διακυβέρνηση του υποπλοίαρχου Hermann Hesse, στις 5 Ιουλίου του ίδιου χρόνου, σαν το γερμανικό υποβρύχιο U-133. Το υποβρύχιο ανήκε, σαν εκπαιδευτικό αρχικά, στον 7ο Στολίσκο Υποβρυχίων, με βάση του το Eckernförde του Κιέλου. Τα γενικά τεχνικά του χαρακτηριστικά, όπως σε όλα τα γερμανικά υποβρύχια του τύπου VIIC, ήταν:

Εκτόπισμα: 761 τόνοι στην επιφάνεια, 865 τόνοι υποβρυχίως, 1.050 τόνοι συνολικά.
Μήκος: Κύτος πίεσης 50,5 μέτρα, συνολικό 67,1 μέτρα.
Πλάτος: Κύτος πίεσης 4,7 μέτρα, συνολικό 6,2 μέτρα.
Βύθισμα: 4,7 μέτρα.
Ύψος: 9,5 μέτρα.
Πρόωση: 2 μηχανές ντίζελ 2.400 κιλοβάτ (3.200 ίπποι) στην επιφάνεια, 2 ηλεκτρικές μηχανές 560 κιλοβάτ (750 ίπποι) εν καταδύσει.
Ενδεικτική ταχύτητα: Με μηχανές ντίζελ 17,6 κόμβοι, με ηλεκτρικές μηχανές 10,5 κόμβοι, στην επιφάνεια. Εν καταδύσει, μόνο με ηλεκτρικές μηχανές, 7,6 κόμβοι.
Επιχειρησιακή αυτονομία: 6.500 ναυτικά μίλια με μέση ταχύτητα 12 κόμβων, στην επιφάνεια, και 80 ναυτικά μίλια με μέση ταχύτητα 4 κόμβων εν καταδύσει.
Τορπιλοσωλήνες: 4 στην πλώρη και 1 στην πρύμνη.
Πλήρωμα: 44 έως 52 άτομα.
Καταδυτικό βάθος: 100 μέτρα (βάθος κατασκευής), 165 μέτρα (βάθος δοκιμής), 250 μέτρα (μαθηματικό βάθος καταστροφής).
Ταχύτητα κατάδυσης: 30 δευτερόλεπτα.
Οπλισμός: 1 πυροβόλο 8,8 εκατοστών, 1 αντιαεροπορικό 2 εκατοστών, τύπου Flak 30, 14 τορπίλες.

Στις 22 Οκτωβρίου του 1941, το U-133 στάλθηκε σαν «υποβρύχιο μετώπου» στην πρώτη του πολεμική περιπολία στην μαινόμενη Μάχη του Ατλαντικού. Ξεκίνησε την περιπολία του στις 24.10. και από την 30.10. έως και την 4.11.1941 συμμετείχε με τα υποβρύχια U-96, 552, 567, 571 και 577, στην αγέλη υποβρυχίων με το κωδικό όνομα «Stosstrupp». Η αγέλη αυτή επιτέθηκε στις 31.10.1941 στις συμμαχικές νηοπομπές με τους κωδικούς OS-10 και HX-156, με αποτέλεσμα να βυθιστούν το ολλανδικό φορτηγό ατμόπλοιο BENNEKOM και το αμερικανικό αντιτορπιλικό USS REUBEN JAMES, συνολικού τονάζ 7.188 τόνων. Το πρώτο τορπιλίστηκε από το U-96 (υποπλοίαρχος Heinrich Lehmann-Willenbrock) και το δεύτερο από το U-552 (υποπλοίαρχος Erich Topp). Την 5η Νοεμβρίου 1941, το U-133, μετά από κωδικοποιημένη διαταγή που έλαβε από την Ανώτατη Διοίκηση Υποβρυχίων την 3.11., συμμετείχε στην αγέλη υποβρυχίων με το κωδικό όνομα «Raubritter», αποτελούμενη από 14 συνολικά υποβρύχια. Η αγέλη αυτή, η οποία έδρασε από την 1.11. έως και την 17.11.1941, είχε επιτεθεί δυο ημέρες πριν, την 3.11., στην συμμαχική νηοπομπή με τον κωδικό SC-52, βυθίζοντας τέσσερα πλοία συνολικού τονάζ 51.192 τόνων. Ήταν ένα ακόμα από τα πολλά πλήγματα εναντίον της Αγγλίας, που το διάστημα αυτό πάλευε απεγνωσμένα να διατηρήσει ανοιχτούς τους θαλάσσιους δρόμους ανεφοδιασμού, οι οποίοι κρατούσαν στην ζωή την βρετανική νήσο. Την 8η Νοεμβρίου, λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής, που τις επόμενες ημέρες έφθασε τα 9 Beaufort, η αγέλη Raubritter αποσυντάχθηκε για να συναντηθεί και πάλι, σε προκαθορισμένο σημείο, την 14.11.1941.

Η διαταγή της Ανώτατης Διοίκησης Υποβρυχίων προς τα υποβρύχια του μετώπου ήταν το διάστημα αυτό: «Συνεχίστε τις επιχειρήσεις σύμφωνα με τα αποθέματα καυσίμων». Την 17η Νοεμβρίου μια νέα διαταγή της Ανώτατης Διοίκησης οδήγησε το U-133 να συμμετάσχει με τα υποβρύχια U-85, 571, και 577, στην αγέλη «Störtebecker». H αγέλη αυτή – η οποία έφερε το όνομα του θρυλικού γερμανού πειρατή Klaus Störtebecker (1360-1401), ο οποίος έδρασε στην Βόρεια Θάλασσα και στην Βαλτική τον 14ο αιώνα και αποκεφαλίσθηκε δημόσια στο Αμβούργο την 20η Οκτωβρίου 1401 – έδρασε από την 5.11. έως και την 2.12.1941 και αποτελείτο από 19 υποβρύχια. Μετά από συνεχείς περιπολίες στον βόρειο Ατλαντικό, ανάμεσα στην Νέα Γη, την Ισλανδία, την Ιρλανδία, και την Αγγλία, τα υποβρύχια U-85, 133, 552, 571, και 577, έλαβαν την διαταγή να μεταβούν στην βορειοδυτική Γαλλία.

Όπως αναφέρεται στο Πολεμικό Ημερολόγιο του U-133, μετά από 34 ημέρες στην θάλασσα και εκτελώντας επιθετική περιπολία 5.446 ναυτικών μιλίων στον Ατλαντικό, το πλοίο κατάπλευσε στην βάση υποβρυχίων της Kriegsmarine, στην St. Nazaire της Γαλλίας, όπου και έδεσε στις 14:30 της 26ης Νοεμβρίου 1941.

Την 16η Δεκεμβρίου, μετά από την παραλαβή εφοδίων και την αποπεράτωση επισκευών στην αντλία ισορροπίας των δεξαμενών έρματος, το U-133 εγκατέλειψε την St. Nazaire με κατεύθυνση νότια, ξεκινώντας για την δεύτερη πολεμική περιπολία του. Φτάνοντας στον Βισκαϊκό ο κυβερνήτης του, υποπλοίαρχος Hermann Hesse, αποφάσισε να ακολουθήσει δυτική πορεία ελπίζοντας να συναντήσει κάποια συμμαχική νηοπομπή. Μετά από μέρες απραξίας, τις οποίες γέμιζαν μόνο οι συνεχείς ασκήσεις ετοιμότητας, ο Hesse διέκρινε την 19η Δεκεμβρίου καπνό στον ορίζοντα. Ήταν μια συμμαχική νηοπομπή, με πορεία βόρεια, την οποία όμως δεν κατάφερε να πλησιάσει λόγω της μεγάλης απόστασης που τον χώριζε από αυτήν. Την ίδια ημέρα το U-133 και το U-577 (υποπλοίαρχος Herbert Schauenburg) έλαβαν την διαταγή από την Ανώτατη Διοίκηση Υποβρυχίων, να περάσουν το Γιβραλτάρ και να κατευθυνθούν στην Μεσόγειο.

Το πέρασμα του Γιβραλτάρ – της στενής λωρίδας θάλασσας που χωρίζει την Ευρώπη από την Αφρική, έχοντας στα νότια την Ταγγέρη του Μαρόκου και στα βόρεια, ακριβώς μπροστά από την ισπανική ακτή, στο νοτιότερο μέρος της Ιβηρικής Χερσονήσου, το βρετανικό «Φρούριο», τον βράχο του Γιβραλτάρ, την σημαντικότερη μεσογειακή βρετανική ναυτική βάση – αποτελούσε για τα γερμανικά υποβρύχια το πιο επικίνδυνο κομμάτι ενός ταξιδιού προς και από την Μεσόγειο. Τα γερμανικά υποβρύχια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που βρίσκονται μέχρι σήμερα βυθισμένα στο κανάλι αυτό, φανερώνουν την δυσκολία του συγκεκριμένου εγχειρήματος.

Φθάνοντας ο Hesse, στις 15:16 της 21ης Δεκεμβρίου 1941, μπροστά από το κανάλι, αποφάσισε να περιμένει στον Ατλαντικό, μέχρι να νυχτώσει ώστε να επιχειρήσει τον επικίνδυνο διάπλου. Τα ανθυποβρυχιακά δίχτυα και οι νάρκες, στον βυθό του καναλιού, τα βρετανικά αντιτορπιλικά στην επιφάνεια, τα αεροπλάνα περιπολίας, εξοπλισμένα με προβολείς, βόμβες, και πολυβόλα, σε συνδυασμό με τα βαριά πυροβόλα της ναυτικής βάσης του Γιβραλτάρ, έδιναν περιορισμένα περιθώρια επιτυχίας στο εγχείρημα. Η σελίδα καταχώρησης, στο πολεμικό ημερολόγιο του U-133, που σχετίζεται με την διέλευση του στενού του Γιβραλτάρ, αποτελεί μια χαρακτηριστική μαρτυρία η οποία εκφράζει αφενός σαν σύνολο τις συνθήκες που επικρατούσαν στα γερμανικά υποβρύχια που ήταν αναγκασμένα να περάσουν αυτήν την δοκιμασία, αφετέρου δείχνει την αμεσότητα των γρήγορων αποφάσεων που έπρεπε να πάρει ο κυβερνήτης του εκάστοτε υποβρυχίου. Παρατίθεται εδώ, μεταφρασμένη από τα γερμανικά, λόγω της αυθεντικότητάς της, της φραστικής της ιδιαιτερότητας, και του προσωπικού ύφους γραφής του κυβερνήτη του U-133 Hermann Hesse.

21.12.1941
15:16 Στενό του Γιβραλτάρ
Στήλη καπνού στα αριστερά του σκάφους, άκρες καταρτιών προεξέχουν, ατμόπλοιο με νοτιοδυτική πορεία. Αλλαγή πορείας προς τον βορρά. Στον ορίζοντα διακρίνονται δυο συνοδευτικά (υψηλά κατάρτια, τα φουγάρα βρίσκονται από πίσω τους) με έντονη έκκληση καπνού και πορεία βόρεια. Αλλάζουν πορεία προς τα δυτικά και πάλι προς τα ανατολικά κάνοντας ζικ-ζακ. Αναπτύσσω ανώτατη ταχύτητα για να κρατήσω την θέση μου καθώς θέλω να παραμείνω όσο πιο κοντά γίνεται στο ακρωτήριο Spartel. Ο ουρανός είναι ασυννέφιαστος και τα αεροπλάνα δεν μπορούν να με πιάσουν απροετοίμαστο εκπλήσσοντάς με, επίσης η οριζόντια ορατότητα ξεπερνά τα 15 ναυτικά μίλια. Σκοπεύω να μπω στο κανάλι με τον ερχομό της νύχτας καθώς θα μπορώ να κινηθώ με ελάχιστη ταχύτητα, ανάλογα με την περίπτωση, δεν θα έχω υψηλό κυματισμό στην πρύμνη, και θα είμαι πολύ πιο προφυλαγμένος από αεροπορικές επιθέσεις.

18:31 Qu.CG 9567
Συναγερμός! Διακρίνονται άκρες καταρτιών να βγαίνουν από το κανάλι με δυτική πορεία. Απόσταση από το Spartel 13 ναυτικά μίλια, περιμένω την έλευση του σκοταδιού.

20:30 Ανάδυση. Ξεκινώ την προσπάθεια περάσματος του καναλιού. Όλοι οι άνδρες βρίσκονται σε θέση μάχης. Ο ορίζοντας στα ανατολικά είναι ελαφρά ομιχλώδης. Ο δυτικός ορίζοντας είναι πολύ ανοιχτός και καθαρός λόγω του φεγγαριού και της Αφροδίτης. Πορεία προς τον φάρο του ακρωτηρίου Spartel = 70 μοίρες.

21:25 Το ακρωτήριο Spartel βρίσκεται μπροστά μας. Κανένας σκοπός, κανένα αεροπλάνο. Κινούμαι και με τις δυο ντιζελομηχανές, με χαμηλή ταχύτητα, κρατώντας 1,5 – 2 ναυτικά μίλια απόσταση από την ακτή.

21:54 Η Ταγγέρη βρίσκεται μπροστά μας.

22:06 Ο φάρος της Malabata μπροστά μας.

23:01 Ο φάρος της Tarifa μπροστά μας.

23:42 Βρίσκομαι σε θέση 90 μοιρών εμπρός από το PointLeona, σε μια απόσταση 3 ναυτικών μιλίων, όταν εντοπίζεται μια μαύρη σκιά κοντά στην ακτή με δυτική πορεία. Της γύρισα την πρύμνη και ετοίμασα τον πέμπτο τορπιλοσωλήνα. Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίζεται, ερχόμενη προς τα μένα, μια μεγαλύτερη σκιά από την αριστερή πλευρά του σκάφους. Περνά μπρος από την δέσμη του φάρου, που έρχεται από το ακρωτήριο Tarifa, και διαπιστώνω ότι πρόκειται για αντιτορπιλικό. Ετοιμάζω τους τορπιλοσωλήνες 1–4 για να εξαπολύσω μια δέσμη 4 τορπιλών (κινούμαι με τους τορπιλοσωλήνες έτοιμους και γεμάτους νερό, και τις θυρίδες των τορπιλοσωλήνων 1, 4, και 5 ανοικτές). Οι δυο ντιζελομηχανές δουλεύουν με την μικρότερη ισχύ, στρέφω με το σκάφος προς τα αριστερά, για να βρεθώ σε θέση επίθεσης. Σχεδόν αμέσως κατευθύνεται πίσω από το αντιτορπιλικό και προς το κέντρο του καναλιού μια δέσμη φωτός, από έναν μεγάλο προβολέα, η οποία φέγγει την αφρικανική ακτή. Αυτήν την στιγμή, η οποία κράτησε δευτερόλεπτα, διέκρινα στο φως της δέσμης τρία ακόμα αντιτορπιλικά. Όλα έχουν πορεία δυτική.

Η σκιά, η οποία πέρασε από τα αριστερά του σκάφους (πρόκειται για ένα πλοίο φρούρησης, μεγέθους μεγάλης λάντζας, το οποίο μοιάζει να έχει την ευθύνη έρευνας των κόλπων της ακτής, λόγω του μικρού του βυθίσματος) κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα προς εμένα, βάλλοντας ταυτόχρονα εναντίον μου με πυροβόλο διαμέτρου 2 περίπου εκατοστών. Θα πρέπει να είδε στο φως του προβολέα την σιλουέτα μου.

23:45 Συναγερμός και άμεση κατάδυση σε βάθος 55 μέτρων. Ακολουθώ παραπλανητική πορεία κατά την διάρκεια της οποίας ακούγονται συνεχώς ηχοβολιστικά. Αλλάζω πορεία προς τα νότια και αγγίζω τον βυθό. Κρατώ το υποβρύχιο σταθερά στα 55 μέτρα. Τα πάντα έχουν απενεργοποιηθεί στο σκάφος και επικρατεί απόλυτη ησυχία. Ακούγονται ηχοβολιστικά και ήχοι προπελών από δυο πλοία. Το ένα από αυτά βρίσκεται ακριβώς από πάνω μας, δηλαδή μέσα στον κόλπο, το άλλο από πίσω μας, δηλαδή σε βαθύτερα νερά. Το υποβρύχιο δεν μπορεί να κρατηθεί επάνω στον βραχώδη βυθό και από την πλευρά της πρύμνης γλιστρά, με κατεύθυνση βόρεια, σε βαθύτερα νερά, δημιουργώντας ταυτόχρονα πολύ θόρυβο. Αδειάζω ελαφρώς το έρμα νερού, και από τις δυο πλευρές, μέχρι την θέση 3, και αναδύομαι μέχρι τα 30 μέτρα, αλλάζω κατεύθυνση φέρνοντας την πλώρη προς τα αριστερά και ακολουθώντας πορεία 60 μοιρών. Εξακολουθεί να ακούγεται ένα μόνο πλοίο και κατά μεγάλα διαστήματα ήχοι ηχοβολιστικού. Οι ηλεκτρομηχανές δουλεύουν με ελάχιστη ισχύ καθώς το ρεύμα του καναλιού, το οποίο κινείται με μεγάλη δύναμη προς τα ανατολικά, είναι σε θέση να μας βγάλει από την περιοχή του κόλπου.

22.12.41
01:40 Μετά από 30 λεπτά και αφού δεν ακουγόταν πλέον τίποτα αναδύθηκα. Το PointLeona βρίσκεται πίσω από την πρύμνη μας. Τρία αεροπλάνα κάνουν βόλτες, με αναμμένους προβολείς, σε μέσο ύψος, βόρεια από μας, πάνω από την έξοδο του καναλιού. Συνεχίζω την πορεία μου με τις ηλεκτρομηχανές σε μέση ισχύ. Ο ορίζοντας στα βόρεια είναι σαν πίσσα από σύννεφα βροχής, νοτιοανατολικά και νότια ο ορίζοντας είναι καθαρός και ασυννέφιαστος, δεν είναι δυνατόν να δω τι υπάρχει από την αριστερή πλευρά του σκάφους λόγω του σκοτεινού ορίζοντα. Ξαφνικά εκτοξεύονται φωτοβολίδες ... [σ.τ.μ. Υπάρχουν στο σημείο αυτό πέντε λέξεις οι οποίες δεν διακρίνονται]. Δεν μπορώ να περάσω από την Ceuta καθώς θεωρώ ότι, ιδωμένος από τον βορρά, η σιλουέτα μου θα πρέπει να διαγράφεται έντονα στο φως του φάρου της Ceuta.

02:27 Κατάδυση, πορεία 90 μοίρες.

03:35 Ανάδυση, πέρασα την Ceuta και κινούμαι με πορεία βορειοανατολική για να αποφύγω την βροχή και την καταιγίδα. Γυρνώ την πρόωση στις ντιζελομηχανές με μέση ισχύ. Σε λίγο ακούω δυνατό ήχο μηχανής από μπροστά μου, σταματώ τις δυο μηχανές και κάνω απότομη αναστροφή. Ένα αεροπλάνο πετά από πάνω μας και γυρνά, κάνοντας μια μεγάλη βόλτα, προς το Γιβραλτάρ. Καμία ρίψη βομβών, σίγουρα δεν μας είδε.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, την 26η Δεκεμβρίου 1941, στις 12:15 το πρωί, το U-133 έφτασε στην Μεσσίνα της Ιταλίας. Μετά την πλήρωση των δεξαμενών φρέσκου νερού, και των δεξαμενών πετρελαίου, την εξωτερική επιθεώρηση του σκάφους από δύτες, την επισκευή του καταστρώματος, και την ταξινόμηση των πυρομαχικών, το υποβρύχιο αναχώρησε αργά το απόγευμα της 28ης Δεκεμβρίου για να συνεχίσει την πολεμική του περιπολία. Αφού πέρασε το στενό της Μεσσίνας διαπιστώθηκαν προβλήματα με τον άξονα της μιας προπέλας, τα οποία δεν ήταν δυνατόν να επιλυθούν εν πλω. Ο Hesse αποφάσισε την άμεση επιστροφή του στην Μεσσίνα η οποία και πραγματοποιήθηκε πάραυτα. Τις επόμενες ημέρες και ενώ το πλοίο επισκευαζόταν, διαπιστώθηκαν προβλήματα και με τον άξονα της δεύτερης προπέλας, καθώς και με την αντλία ψύξης της μηχανής. Το υποβρύχιο αναγκάστηκε να παραμείνει στην Μεσσίνα για επισκευές, μέχρι και την 1η Ιανουαρίου 1942 όπου αναχώρησε στις 16:00 με πορεία νοτιοανατολική.

Στις 5 Ιανουαρίου 1942 το U-133 έφθασε στην βόρεια Αφρική, στην περιοχή ανάμεσα στην Αλεξάνδρεια και το Tobruk. Ήταν το πεδίο στο οποίο είχε διαταχθεί να δράσει, έχοντας σαν στόχο την πρόκληση όσων περισσότερων φθορών γίνεται στις βρετανικές νηοπομπές. Ο Hermann Hesse, με την υποστήριξη του Α΄ αξιωματικού του U-133, ανθυποπλοίαρχου Harald Preuss, και του Β΄ αξιωματικού, σημαιοφόρου Hans-Joachim Schale, καραδοκούσε κοντά στις ακτές μαζί με άλλα γερμανικά υποβρύχια – ανάμεσα τους και ο παλιός του σύντροφος, το U-577 – για θηράματα. Τις ημέρες ο Hesse παρέμενε κάτω από το νερό, σε ύψος περισκοπίου, παρακολουθώντας τον ορίζοντα για σημάδια καπνού ή την λήψη κάποιου ήχου με το υδρόφωνο του σκάφους . Τις νύχτες αναδυόταν για να ανανεώσει τον αέρα του υποβρυχίου και να γεμίσει τις μπαταρίες με τις γεννήτριες. Μετά από μέρες – κατά τις οποίες δεν ήταν εφικτό να πλησιάσει τις νηοπομπές που πέρασαν από κοντά του, λόγω της απόστασης και της θέσης του υποβρυχίου – και βρισκόμενος κοντά στο Tobruk, έλαβε την νύχτα της 13ης Ιανουαρίου την διαταγή να επιτεθεί μαζί με τα υποβρύχια U-205 (υποπλ. Franz-Georg Reschke) και U -577 (υποπλ. Herbert Schauenburg), ενάντια σε συμμαχική νηοπομπή η οποία κατευθυνόταν προς το Tobruk. Στις 02:30 διέκρινε τα φώτα της νηοπομπής, αλλά για κακή του τύχη δέχτηκε επίθεση από ένα βρετανικό ανθυποβρυχιακό, το οποίο τον ανάγκασε να παραμείνει σε κατάδυση μέχρι το ξημέρωμα. Στις 15.1. ένα νέο μήνυμα της Διοίκησης Υποβρυχίων Μεσογείου ανακοίνωσε την επικείμενη αναχώρηση νέας συμμαχικής νηοπομπής από την Αλεξάνδρεια, και διέταξε τα U-133, 205, και 577, να κατευθυνθούν προς τον κόλπο του Sollum. Φθάνοντας εκεί το U-133 διέκρινε ένα βρετανικό αντιτορπιλικό εναντίον του οποίου εξαπέλυσε επίθεση με δέσμη τεσσάρων τορπιλών χωρίς όμως να του προξενήσει βλάβες. Το αντιτορπιλικό απάντησε στην επίθεση με βόμβες βυθού, οι οποίες ανάγκασαν το υποβρύχιο να καταδυθεί και να παραμείνει για το υπόλοιπο της ημέρας στα 80 μέτρα βάθος.

Στις 17 Ιανουαρίου 1941 και ενώ το U-133 περιπολούσε δυτικά του Sollum, έξω από το Sidi Barrani, έλαβε με το υδρόφωνό του σήματα τα οποία δήλωναν την ύπαρξη πλοίων στην περιοχή. Τα σήματα προέρχονταν από την συμμαχική νηοπομπή με τον κωδικό MW-8B, η οποία είχε ξεκινήσει στις 16.1. από την Αλεξάνδρεια με τελικό προορισμό την Μάλτα. Την νηοπομπή συνόδευαν το βρετανικό αντιτορπιλικό GMS GURKHA II (G63), κλάσης L, 1.920 τόνων, κατασκευασμένο το 1940 στο Birkenhead της Βρετανίας, και το ολλανδικό αντιτορπιλικό HNLMS ISAAC SWEERS (G83), 1.604 τόνων, κλάσης Gerard Callenbourgh, αποπερατωμένο το 1941 στο Southampton της Αγγλίας. Ο Hesse προετοιμάστηκε και ξεκίνησε επίθεση, την οποία περιγράφει εμπεριστατωμένα στο ημερολόγιο πλοίου. Μεταφράζω από την σελίδα 18 και 19 του Πολεμικού Ημερολογίου του U-133.

17.1.42
03:00 Δυτικός 4, 3-4 , 7 βαθμοί Κελσίου, ορατότητα καλή, Qu. CO 9215

06:10 Κατάδυση και υποβρύχια πορεία.

07:10 Εντόπιση ήχων σε ορθή γωνία, σε θέση 107 μοιρών, σε ύψος περισκοπίου. Το υδρόφωνο εντοπίζει στην αρχή μια προπέλα με 78-80 στροφές, ένα ατμόπλοιο. Ο ήχος αυτός θα καλυφθεί σε λίγο από τους ήχους της προπέλας ενός αντιτορπιλικού, και λίγο αργότερα από τους ήχους ενός δεύτερου αντιτορπιλικού. Βλέπω στο περισκόπιο τις λεπτές κορυφές των καταρτιών δυο αντιτορπιλικών τα οποία ταξιδεύουν πολύ κοντά το ένα στο άλλο, έχοντας πορεία δυτική. Απόσταση περίπου 45 hm[στμ. hm = εκατοστόμετρα, πρόκειται για μονάδα μέτρησης στο πυροβολικό και το ναυτικό, 45 x 100 = 4.500 μέτρα]. Από τις 07:25 αρχίζουν να ακούγονται ήχοι ηχοβολιστικού μηχανήματος. Επειδή τα αντιτορπιλικά έρχονται κατ΄ επάνω μου σε θέση μηδέν, κατευθύνομαι με πορεία νότια και αργότερα αναστρέφω και πάλι. Ένα αντιτορπιλικό βρίσκεται με νοτιοδυτική πορεία, δεξιά από την πλώρη μου σε θέση 80,0 = 25 hm. Ξεκινώ επίθεση σε αυτό το αντιτορπιλικό. Κατά την αναστροφή για την πορεία επίθεσης έρχεται ξαφνικά από αριστερά στο πεδίο ορατότητας του περισκοπίου, το δεύτερο αντιτορπιλικό με δεξιά θέση πλώρης 90 = 10 hm και με ταχύτητα 15 κόμβους. Μια δέσμη τεσσάρων τορπιλών ήταν έτοιμη. Η θέση αύξαινε ακόμα μέχρι την θέση 100, στην θέση αυτή πραγματοποιήθηκε η βολή. Το σκάφος κρατήθηκε κάτω από το νερό με μέση ταχύτητα, και με την διαταγή «όλοι οι άντρες μπροστά» [στμ. Η διαταγή αυτή είχε σκοπό να κρατηθεί το υποβρύχιο οριζοντιωμένο μετά την απώλεια βάρους, λόγω της εξαπόλυσης των τορπιλών]. Το σκάφος παρέμεινε κάτω από το νερό. Ευστοχία τορπίλης μετά από 48 δευτερόλεπτα, μερικά δευτερόλεπτα αργότερα μια ακόμα έκρηξη (καζάνι, βόμβες βυθού στο κατάστρωμα ή πυρομαχικά), μετά από 2-3 λεπτά ο τυπικός ήχος βύθισης ενός πλοίου (ήχος χαλικιών που βυθίζονται). Επρόκειτο για ένα αντιτορπιλικό της κλάσης Jervis.

Μετά την υποβρύχια απομάκρυνση κατευθύνθηκα στο σημείο Α συν 80 μοίρες και άλλαξα πορεία προς τα βόρεια. Γύρω στις 08.00 εντόπισα καταδίωξη με ηχοβολιστικό και εντοπιστικό μηχάνημα. Ρίχτηκαν βόμβες βυθού εκ΄ των οποίων οι 22 ανατινάχθηκαν, σε σχετικά καλή θέση, ακριβώς πάνω από το σκάφος. Για λίγη ώρα συνεργάστηκαν 3 αντιτορπιλικά, αλλά την περισσότερη ώρα 2. Το πλήρωμα συμπεριφέρθηκε άψογα και ήταν περήφανο για την «βάπτιση του πύρος». Δεν υπήρξαν ζημιές. Οι βόμβες βυθού ρίφθηκαν σε γκρουπ των 5 και μερικές μόνες τους.

10:20 Μακρινοί ήχοι ηχοβολιστικού και εκρήξεις βομβών βάθους, που συνεχώς απομακρύνονται.

11:05 Ανάδυση και αποστολή σύντομου μηνύματος: «Νηοπομπή Qu. CO 9214, πορεία δυτική».
Το πλοίο που χτυπήθηκε, από μια εκ των τεσσάρων τορπιλών του U-133, ήταν το GMS GURKHA II (G63), με κυβερνήτη τον C.N. Lentaigne, του βρετανικού βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού. Μετά τον τορπιλισμό του έπιασε φωτιά και ενώ βρισκόταν μέσα σε μια φλεγόμενη κηλίδα πετρελαίου, έλαβε βοήθεια από το HNLMS ISAAC SWEERS (G83) το οποίο κατάφερε να σώσει όλα τα μέλη του πληρώματος, εκτός εννέα ατόμων. Μετά από 90 λεπτά της ώρας, και ενώ το GMS GURKHA II συνέχισε να καίγεται, βυθίστηκε στην θέση 31.50 Β και 26.15 Α. Οι διασωθέντες μεταφέρθηκαν στην συνέχεια στο ακόμα αντιστεκόμενο βρετανικό Tobruk, ενώ η βύθιση του GMS GURKHA II ανακοινώθηκε από τους Βρετανούς στις 9 Μαρτίου 1942, πέντε μόλις ημέρες πριν την βύθιση του U-133.

Τις επόμενες ημέρες το υποβρύχιο συνέχισε τις περιπολίες του στην ίδια περιοχή, συναντώντας και πάλι συμμαχικές νηοπομπές, χωρίς να καταφέρει όμως να βυθίσει κάποιο πλοίο. Στις 20 Ιανουαρίου 1941, ο Hesse διαπίστωσε ότι το σκάφος του παρουσίαζε προβλήματα, προερχόμενα πιθανώς από τις βόμβες βάθους της 17.1.42, τα οποία περιόριζαν την επιχειρησιακή του δυνότητα, θέτοντας ταυτόχρονα σε κίνδυνο το ίδιο το υποβρύχιο και το πλήρωμά του. Η καταχώρηση στην σελίδα 22 του Πολεμικού Ημερολογίου του U-133, για την προαναφερόμενη ημερομηνία, αναφέρει ανάμεσα σε άλλα ότι:

20.1.42
[...]
18:00 Ανάδυση και πορεία στην επιφάνεια.
Με την τωρινή κατάσταση των μηχανών (συνδέσεις), την αχρήστευση σχεδόν του υδροφώνου, το οποίο συνεχώς χειροτερεύει, καθώς από την δεξιά πλευρά δεν λαμβάνω σήμα, ενώ από την αριστερή λαμβάνω μόνο παράσιτα, συν την απώλεια μιας βίδας σε έναν εξωτερικό σύνδεσμο, θεωρώ ότι το σκάφος δεν είναι ικανό να αντεπεξέλθει σε μια βαθιά κατάδυση και σε μια καταδίωξη με βόμβες βάθους.

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 21 Ιανουαρίου 1942, στις 05:30 το πρωί, το U-133 βρισκόταν νότια της Γαύδου. Την επόμενη ημέρα, 22.1., στις 08:00 το πρωί, συναντήθηκε με πλοία του 12ου Παράκτιου Αμυντικού Στολίσκου Αττικής, ανοιχτά του Πόρου, τα οποία το συνόδευσαν μέχρι τον ναύσταθμο της Σαλαμίνας όπου έδεσε στις 10:45. τελειώνοντας και την δεύτερη πολεμική του περιπολία.


Ο ανθυποπλοίαρχος EberhardMohr και η τελευταία πολεμική περιπολία του U-133



01. Ο πρώτος κυβερνήτης του U-133 υποπλοίαρχος Hermann Hesse, με το άσπρο πηλίκιο, μαζί με άλλους αξιωματικούς μπροστά στον πύργο του U-133, στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας, στις 22.1.1942. Στον πύργο του υποβρυχίου διακρίνεται ο πολεμικός θυρεός του γερμανικού 7ου Στολίσκου Υποβρυχίων, γνωστός σαν ο «Ταύρος του Scapa Flow». Στην συνέχεια, μετά την επισκευή και την μετάταξη του U-133 στον 23ο Στολίσκο Υποβρυχίων της Σαλαμίνας, ο πολεμικός θυρεός άλλαξε.

02. Ο τελευταίος κυβερνήτης του U-133, ανθυποπλοίαρχος Eberhard Mohr (Düsseldorf 1915 – Αίγινα 1942). Την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του, σαν κυβερνήτης του U-133, ο Mohr ήταν 26 χρονών και είχε υπηρετήσει μέχρι τότε μόνο σε εκπαιδευτικές υποβρυχιακές μονάδες.

03. Ο διοικητής του 23 Στολίσκου Υποβρυχίων, Fritz Frauenheim (A), επιθεωρεί το πλήρωμα του U-133, πριν την αναχώρησή του στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας. Διακρίνονται ο Α΄ αξιωματικός του υποβρυχίου, Harald Preuss (B), ο διευθύνων μηχανικός Eugen Pöhlmann (C) και ο Β΄ αξιωματικός Hans-Joachim Schale (D).

04. Το U-133 κατά την αναχώρησή της τρίτης πολεμικής του περιπολίας. Στον πύργο του υποβρυχίου διακρίνονται ο κυβερνήτης του U-133, Eberhard Mohr (A) και o Α΄ αξιωματικός, Harald Preuss (B). Στον χώρο του αντιαεροπορικού όπλου διακρίνονται ο διοικητής του μηχανουργείου του Ναυστάθμου Σαλαμίνας, Otto Erich Zürn (D), πλαισιωμένος από τον Β΄ αξιωματικό του υποβρυχίου, Hans-Joachim Schale (E), και τον Α΄ μηχανικό Eugen Pöhlmann (C).

05. Στο κέντρο της φωτογραφίας διακρίνεται ο Α΄ μηχανικός του U-133, Eugen Pöhlmann, κατά την διάρκεια της θητείας του σε ανθυποβρυχιακό πλοίο της Kriegsmarine, στην Βόρεια Θάλασσα.

06. Δύτης πάνω από τον πυργίσκο του U-133. Διακρίνεται το περισκόπιο παρατήρησης (Navigationsperiskop) στα δεξιά, και το περισκόπιο επίθεσης (Angriffsperiskop) στα αριστερά.


Μετά την άφιξη του στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας, την βάση του 23ου γερμανικού Στολίσκου Υποβρυχίων, το U-133 εντάχθηκε στο δυναμικό του στολίσκου αυτού και παρέμεινε για επισκευές στην βάση της μονάδας, μέχρι τις αρχές Μαρτίου του 1942. Διοικητής του μηχανουργείου και του επισκευαστικού τμήματος του 23ου Στολίσκου Υποβρυχίων ήταν εκείνο το διάστημα ο υποπλοίαρχος μηχανικός Otto Erich Zürn, ένας από τους ελάχιστους αξιωματικούς στην Μεσόγειο που είχε παρασημοφορηθεί κατά την διάρκεια της υπηρεσίας του στο υποβρύχιο U-48, λόγω «ανδραγαθίας εν ώρα μάχης», με τον πολεμικό σταυρό των ιπποτών (Ritterkreuz), ένα από τα σημαντικότερα παράσημα του γερμανικού στρατού. Ο Otto Zürn, γνωρίζοντας αφενός τις προσπάθειες, τις επίκαιρες πολεμικές επιχειρήσεις και τα επιτελικά σχέδια που αφορούσαν την εκστρατεία του Bορειοαφρικανικού Mετώπου και αφετέρου την ανάγκη απομόνωσης και εκπόρθησης του Tobruk, σε συνδυασμό με την για την «ανάγκη» αυτή απαραίτητη συνδρομή του υποβρύχιου όπλου, προσπάθησε να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες επισκευές, που είχαν διαταχθεί από την ανώτατη διοίκηση της Kriegsmarine, όσο το δυνατόν γρηγορότερα του επέτρεπαν τα τεχνικά μέσα των μηχανουργείων του ναυστάθμου.

Στις αρχές Μαρτίου 1942, το υποβρύχιο U-133 ήταν σχεδόν έτοιμο για να συνεχίσει και πάλι την δράση του φέροντας την φορά αυτή στον πυργίσκο του, τo πολεμικό σύμβολο του 23ου γερμανικού Στολίσκου Υποβρυχίων το οποίο ήταν ένα γαϊδούρι, η μασκότ του στολίσκου. Ο αρχικός κυβερνήτης του U-133, υποπλοίαρχος Hermann Hesse, ο οποίος παρέμεινε επίσημος κυβερνήτης του υποβρυχίου μέχρι και την 1η Μαρτίου του 1942, είχε αποχωρήσει καθώς είχε τεθεί σε ρόλο εκπαιδευτή - από τον Μάρτιο του 1942 μέχρι και τον Ιανουάριο του 1943 - υπηρετώντας στο Β΄ Ναυαρχείο Υποβρυχίων, στην Γερμανία, του οποίου διοικητής το διάστημα αυτό υπήρξε ο μετέπειτα αυτόχειρας ναύαρχος Hans-Georg von Friedeburg. Ο von Friedeburg ήταν ένας από τους τρεις στρατιωτικούς οι οποίοι υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοση του Γ΄ Ράιχ το 1945. Προς χάριν συμπλήρωσης του βιογραφικού του πρώτου κυβερνήτη του U-133 υποπλοίαρχου Hermann Hesse, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο Hesse ζήτησε την επανένταξη του σε μάχιμη μονάδα με αποτέλεσμα να τεθεί κυβερνήτης του νεότευκτου υποβρυχίου U-194, τύπου IXC/40, στο οποίο ανέλαβε καθήκοντα στις 8 Ιανουαρίου του 1943. Στις 24 Ιουνίου του ίδιου χρόνου το U-194 βυθίστηκε αύτανδρο, με 54 συνολικά άτομα, στα νότια της Ισλανδίας, σε ενδεικτικό στίγμα 59 μοίρες Β και 26 μοίρες και 18 πρώτα Δ, μετά από επίθεση με αεροτορπίλη που εξαπέλυσε ένα αεροσκάφος τύπου Catalina το οποίο ανήκε στην VP-84 Μοίρα της αεροπορίας του αμερικανικού Ναυτικού (US-Navy Squadron VP-84). Ο Hermann Hesse, γεννημένος στην Κολωνία στις 10.3.1909, ήταν την ημέρα του θανάτου του 33 χρονών.

Όπως φανερώνουν οι λίστες των γερμανικών αρχείων, το παλιό πλήρωμα του U-133 παρέμεινε, μετά την αποχώρηση του κυβερνήτη του υποβρυχίου Hermann Hesse, σχεδόν ως είχε, χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές, μέχρι την ένταξή του υπό την διακυβέρνηση του νέου του κυβερνήτη ανθυποπλοίαρχου Eberhard Mohr. Ο Mohr ανέλαβε τα διοικητικά του καθήκοντα την 2α Μαρτίου 1942, αμέσως μετά την αποχώρηση του Hesse. Μια ιδιαίτερη αλλαγή ήταν η αντικατάσταση του Α΄ Μηχανικού του U-133, στην όποια τέθηκε ο νεοφερμένος σημαιοφόρος Eugen Pöhlmann. Ο Pöhlmann είχε υπηρετήσει μέχρι τότε στα ανθυποβρυχιακά και ήταν η πρώτη του θέση σαν μηχανικός υποβρυχίου, μετά την προαπαιτούμενη υποβρυχιακή εκπαίδευση. Είχε λάβει φύλλο πορείας από το Βερολίνο και είχε καταφθάσει στον Πειραιά μαζί με τον ανθυποπλοίαρχο Eberhard Mohr.

Ο Eberhard Mohr γεννήθηκε στο Düsseldorf της βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας την 21η Οκτωβρίου 1915. Αποφοίτησε από την σχολή του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού το 1935 και υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις μέχρι την προαγωγή του σε ανθυποπλοίαρχο το 1939. Έχοντας υπηρετήσει αρχικά σε μονάδες πυροβολικού του γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού, όπως στην 518η παράκτια Πυροβολαρχία, και σαν δεύτερος υπασπιστής στην διοίκηση του Φρουραρχείου της πόλης Gotenhafen (σήμερα Gdynia, Πολωνία), εκπαιδεύτηκε στην συνέχεια από τον Απρίλη μέχρι και τον Σεπτέμβρη του 1940 στο υποβρύχιο όπλο. Από τον Σεπτέμβρη του ΄40 έως και και τον Ιανουάριο του ΄41 υπηρέτησε στον 24ο εκπαιδευτικό Στολίσκο Υποβρυχίων με βάση του το Danzig της ανατολικής Πομερανίας (σήμερα Gdańsk, Πολωνία) και από τον Φλεβάρη μέχρι και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, σαν αξιωματικός, στον 2ο πολεμικό Στολίσκο Υποβρυχίων με βάση του αρχικά το Wilhelmshaven της Γερμανίας και στην συνέχεια το Lorient της βορειοδυτικής Γαλλίας. Στις 15 Σεπτεμβρίου του ΄41 ο ανθυποπλοίαρχος Eberhard Mohr τοποθετήθηκε διοικητής του εκπαιδευτικού υποβρυχίου U-148, τύπου IID, το οποίο ανήκε στον 24ο εκπαιδευτικό Στολίσκο Υποβρυχίων, με βάση του, το διάστημα αυτό, την πρώην γερμανική πόλη Memel (σήμερα Klaipėda, Λιθουανία). Παρέμεινε στην θέση αυτή, χωρίς να συμμετάσχει ποτέ σε πολεμική περιπολία, μέχρι την 1η Μαρτίου του 1942 όπου τοποθετήθηκε κυβερνήτης του U-133. Όπως μαρτυρά το βιογραφικό του, ο ανθυποπλοίαρχος Eberhard Mohr – ο οποίος στις 2.3.1942, την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του σαν κυβερνήτης του U-133, ήταν 26 χρονών – είχε υπηρετήσει μέχρι τότε μόνο σε εκπαιδευτικές υποβρυχιακές μονάδες και δεν είχε συμμετάσχει σε καμία απολύτως πολεμική αποστολή. Η πρώτη πολεμική περιπολία, στην οποία συμμετείχε και της οποίας την ευθύνη έφερε ο ίδιος, ήταν η τρίτη και τελευταία πολεμική περιπολία του U-133 η οποία έμελλε να διαρκέσει μόνο μια περίπου ώρα, καθώς το υποβρύχιο βυθίστηκε αμέσως μετά την αναχώρηση του, κατόπιν πρόσκρουσης σε νάρκη, στο πρώην ελληνικό ναρκοπέδιο Τούρλου-Φλεβών.

Η τρίτη και τελευταία πολεμική περιπολία του υποβρυχίου U-133, ξεκίνησε στις έξι το απόγευμα της 14ης Μαρτίου 1942. Μετά από μια μικρή αποχαιρετιστήρια τελετή στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας, με παρόντα τον διοικητή του 23ου Στολίσκου Υποβρυχίων υποπλοίαρχο Fritz Frauenheim, το ανθυποβρυχιακό φράγμα της βάσης άνοιξε και το U-133 εξήλθε με κατεύθυνση την Ψυτάλλεια και τον Πειραιά. Στο υποβρύχιο επέβαιναν πέρα από τον κυβερνήτη ανθυποπλοίαρχο Eberhard Mohr, τον Α΄ αξιωματικό ανθυποπλοίαρχο Harald Preuss, τον Β΄ αξιωματικό σημαιοφόρο Hans-Joachim Schale και τον αρχιμηχανικό σημαιοφόρο Eugen Pöhlmann, ακόμα 41 άνδρες, 45 εν συνόλω άτομα, εκ των οποίων οι περισσότεροι πλησίαζαν ηλικιακά τα 25 χρόνια ζωής. Μετά την παράκαμψη της Κυνόσουρας και της Ψυτάλλειας, το υποβρύχιο ακολούθησε νοτιοανατολική πορεία, προς το ακρωτήριο Τούρλος, με σκοπό να περάσει την δίοδο του ναρκοπεδίου Τούρλου-Φλεβών. Η δίοδος αυτή βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τον Τούρλο και προστατευόταν από τα πυροβόλα της 1ης Ίλης της γερμανικής Παράκτιας Πυροβολαρχίας 603, η οποία είχε διοικητή της τον έφεδρο υπολοχαγό και τότε φρούραρχο της Αίγινας Fritz Wienecke. Το ίδιο διάστημα η γερμανική Ναυτική Διοίκηση Αττικής είχε διατάξει, μετά από πληροφορίες για εμφάνιση συμμαχικού υποβρυχίου στον Σαρωνικό, τις ακταιωρούς 12 V 9 και 12 V 10, του 12ου Παράκτιου Αμυντικού Στολίσκου Αττικής, να κατευθυνθούν από την περιοχή των Φλεβών, όπου εκτελούσαν περιπολία, προς τον Τούρλο, με σκοπό να συνοδεύσουν το U-133 μετά την έξοδο του από τον ναρκοπέδιο και να το προστατεύσουν από τυχών επίθεση μέχρι τα Τσελεβίνια. Οι ακταιωροί 12 V 9 και 12 V 10 έφθασαν στην περιοχή του Τούρλου στις έξι το απόγευμα, την ώρα ακριβώς που απέπλεε το U-133 από την Σαλαμίνα. Παραμένοντας σταθερά από την εξωτερική πλευρά του ναρκοπεδίου και πραγματοποιώντας ανθυποβρυχιακή περιπολία, κατευθύνθηκαν με χαμηλή ταχύτητα προς τα νότια του Τούρλου, περιμένοντας εκεί, σε απόσταση ενάμισι ναυτικού μιλίου από την δίοδο του ναρκοπεδίου, την έλευση του υποβρυχίου που έπρεπε να συνοδεύσουν. Στις έξι και 55 πρώτα λεπτά το U-133, ταξιδεύοντας στην επιφάνεια, πλησίασε την Αίγινα και βρισκόμενο σε απόσταση ενάμιση περίπου ναυτικού μιλίου ανατολικά του Τούρλου, έγινε ορατό από την σκοπιά της 1ης Ίλης της Παράκτιας Πυροβολαρχίας 603. Δύο λεπτά αργότερα, στις έξι και 57 πρώτα, η προαναφερόμενη σκοπιά του Τούρλου διαπίστωσε μια έκρηξη με έκλαμψη, στο σημείο που είχε εντοπιστεί το υποβρύχιο. Αμέσως μετά την έκρηξη το U-133 είχε εξαφανισθεί από την επιφάνεια του νερού. Το υποβρύχιο είχε βυθιστεί αύτανδρο, σε διάστημα λίγων λεπτών, μετά από πρόσκρουσή του σε νάρκη του παλιού ελληνικού ναρκοπεδίου Τούρλου-Φλεβών. Αυτή ήταν η τρίτη και τελευταία περιπολία του γερμανικού υποβρυχίου U-133 η οποία διήρκεσε μια περίπου ώρα. Σύμφωνα με τις φειδωλές πληροφορίες που προσφέρουν τα γερμανικά πολεμικά ημερολόγια, καθώς ο φάκελος U-133 της Διοίκησης Υποβρυχίων Μεσογείου δεν έχει μέχρι στιγμής βρεθεί και θεωρείται χαμένος, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η τελευταία πολεμική περιπολία του U-133 δεν είχε κανέναν άλλον στόχο πέρα από αυτόν που είχε διεκπεραιώσει και κατά την δεύτερη περιπολία του, την διακοπή της συμμαχικής βοήθειας προς το Tobruk. Η πτώση του Tobruk αποτελούσε, το διάστημα αυτό, την προϋπόθεση για την συνέχιση της γερμανικής επίθεσης η οποία είχε σαν άμεσο στόχο τον έλεγχο της Κυρηναϊκής και κατ΄ επέκταση των πετρελαίων της ευρύτερης περιοχής, των τόσο σημαντικών για την κινητικότητα του γερμανικού στρατού και την με αυτή συνδεόμενη έκβαση του πολέμου.